Wanneer ik naar het dagelijkse ritme van vele mensen kijk, heb ik bewondering voor de vele dingen die zij in één dag kunnen doen. Mijn leven heeft een lange tijd bestaan uit minimaal één ding per dag te kunnen doen, en die activiteit zal het nemen van een douche al kunnen zijn. Hierna verbeterde het en kon ik met enige regelmaat één keer per week van huis. Ik ben iemand die voor zichzelf graag doelen stelt. Doelen die mij zelf vooruit helpen en bijdragen in het verbeteren van mijn lichamelijke gesteldheid en het opbouwen van een conditie, zover dat mogelijk is. Zo heb ik een cocktail samengesteld van medicatie, hulpmiddelen en behandelingen die mij hebben gebracht waar ik nu ben. Samen met de onvoorwaardelijke liefde van de mensen om mij heen en het feit dat het huis van mijn ouders nog steeds het huis van ons allemaal is.
Zoeken naar balans
En toch knaagt er regelmatig een gevoel aan mij. Noem het perfectionisme, maar op alle vlakken wil ik mij voor de volle 100% geven. Online en offline. Mijn blog leven, mijn uit de hand gelopen hobby, passie en nu dus ook mijn werk, is een hele poos mijn hoofddoel op een dag geweest. Hiervoor moest ik simpelweg veel dingen laten. Ik voelde mij voldaan zodra er een mooi artikel klaar stond en energie om hierna nog een sociaal leven thuis te hebben, viel een beetje weg. Zeker als er dan onverwachte dingen of bezoekjes op de planning kwamen, kon ik erg gefrustreerd zijn omdat ik hier vaak meerdere dagen van moest herstellen. Van onverwachte stressvolle ontmoetingen meer dan van leuke ontspannen ontmoetingen. Zo werkt dat nou eenmaal met een lichaam, stress maakt meer kapot dan je lief is.
Toch komt het allemaal zoals het komt en zeker na de val van mijn oma wile ik meer mijn steentje bijdragen. Niet alleen op de goede dagen. Ik wilde genieten van de tijd die ons nog was gegeven. Oma is er wonder boven wonder bovenop gekomen en woont nu met veel zorg van de familie, weer thuis. Ik ben trots op mijzelf dat ik nu dingen uit mijn tijd in de zorg kan toepassen voor oma. Om haar de beste zorg te kunnen bieden die zij verdiend. Zo graag dat ik de balans tussen online en offline leven weer even kwijt ben. Offline leven voelt zo goed, zo echt. En vreet tegelijkertijd zoveel focus en energie op, dat mijn blog automatisch op een laag putje komt.
En dat wil ik absoluut niet. Het mag niet zo zijn dat mijn werk, mijn kindje ondergeschoven wordt. Zeker niet als er geen reeks aan artikelen meer klaar staat. En zo gaat dat door in mijn hoofd. Het continu maken van afwegingen en beslissingen. Het bewust afzeggen en uitstellen van dingen en afspraken die voor gezonde mensen zo vanzelfsprekend zijn om haast iedere dag te doen. Ik voel mij steeds beter en bij meer kunnen doen komen automatisch verantwoordelijkheden mee. Die op mindere momenten heel erg zwaar kunnen voelen en mijn soms kunnen overvallen. Maar dit zijn momenten die ik niet de overhand moet laten nemen. Dat weet ik, daar ben ik mij van bewust.
Sorry aan de mensen die niet direct een reactie op een WhatsApp berichtje krijgen. Ik ben jullie niet vergeten, vind jullie niet onbelangrijk, maar het heeft soms even wat minder prioriteit. Omdat ik simpelweg niet meer de vrouw ben die meerdere dingen tegelijkertijd kan. Misschien straks weer in een rustiger vaarwater. Sinds gisteren is mijn prille ritme weer bruut verstoort en begint na het opnieuw vallen van oma het hele circus weer van voor af aan. Ik doe het rustig aan, laat het op mij afkomen en help waar ik kan. Sorry alvast voor de dagen dat er geen artikelen online komen. De balans is weer even ver te zoeken.
Veel liefs.
