Limburg, september 2024
Where flowers bloom, so does hope
De eerste weken na de stilgeboorte van Fos
We hebben heel wat fijne dagen doorgebracht in het fijne, on-Nederlandse Limburg. Het prachtige heuvellandschap zorgde ervoor dat ik de dagen makkelijk offline door kon brengen. Even terug in onze bubbel om alleen even samen te zijn.
De eerste dagen had ik nodig om mijn draai te vinden. Het blijft gek om postpartum alle eerste dingen zonder ons complete gezin te beleven. We hadden een eerste vakantie ons logischerwijs anders ingebeeld.
Maar langzaam aan ontstond er ruimte in mijn hoofd. Om te voelen. Ruimte om te genieten. Het heuvellandschap werd steeds mooier, de zon steeds warmer en de wil om door te gaan steeds groter.
We brachten veel tijd door in de natuur. Van fijne wandelingen tot fietstochten, de mooie uitzichten daar vervelen nooit. Er werd veel gegeten, we bezochten brocante en landelijke winkels, genoten van klassieke klassiekers op het Vrijthof en maakte ook lange nachten. Niets moest en alles kon. De timing van deze vakantie was wat dat betreft perfect.
Na een aantal dagen er ‘gewoon te zijn’ kriebelde het weer om mijn camera op te pakken. Waar ik normaal de hele vakantie druk ben met plaatjes schieten en het denken in mooie kaders kwam dat nu wat langzamer op gang. Toch heb ik 2 dagen weer even geleefd als hiervoor. Maakte ik plaatjes en dacht ik in kaders. Er was enigszins wat balans. De rest van de dagen heb ik vooral in het moment geleefd. En dat was precies wat ik nodig had.
Zolang er hoop is, is er leven
Want we moeten door. We hebben geen keuze. De wereld stopt niet met draaien als jou iets ergs overkomt. Gelukkig kon ik alles wel even pauzeren, door de wereld heel even uit te zetten. Zo nu en dan probeer ik vaker weer even in te springen, om even mee te gaan in de sleur die voorbij raast. Als een hoge snelheidstrein die je met man en macht probeert bij te houden. Mijn uithoudingsvermogen is wat dat betreft nog niet toereikend genoeg.
En dan stopt alles weer even, doe ik de wereld weer heel even uit. Kruip ik in mijn bubbel, wachtend op de volgende rustige trein die ik bijhouden kan. Waarmee ik heel even een ritje kan maken. Wachtend op een volgende ochtend. Want na iedere lange, eenzame donkere nacht wacht er weer een lichtje aan het einde van de tunnel. Het enige wat gegeven is, is dat de zon oplomt en het steeds weer ochtend wordt.
Dat geeft hoop. Hoop om door te gaan en zodra het kan de draad weer op te pakken. De wil en de kracht om door te gaan. Want de wereld is mooi. Er is nog genoeg om te ontdekken. Maar alles als een onzichtbaar en incompleet gezin. We zijn slechts een jong stel voor de vele buitenstaanders. Met Fos in ons hart proberen we te genieten voor twee. En schrijven we ons unieke verhaal in de sterren, daar waar mijn mooie zoontje is.
Ik schrijf dit stuk na de stil- én vroeggeboorte van mijn sterrenkindje, mijn zoontje Fos. Voor het complete verhaal verwijs ik je door naar de artikelen die ik eerder heb geschreven. Lees hier meer over mijn zwangerschap en mijn sterrenkindje Fos.
P.s. Mocht jij stil door eenzelfde situatie gaan, dan mag je mij altijd een berichtje sturen.
