Zelf merk ik dat, ondanks dat ik wel aardig heb geaccepteerd hoe het lichamelijk nu met mij gaat en ik nooit beter zal worden, ik stiekem altijd meer wil. Zeker wanneer iets goed gaat wil ik het naar een volgend niveau tillen. Dan vergeet ik in een moment even waar ik vandaan kom, wat ik hiervoor heb moeten doen en laten. Wanneer jij je even goed voelt is het logisch dat dit even weg valt, dat je dromen naar boven komen borrelen en je nieuwsgierig wordt naar welk level je dit kan tillen. Maar pas op, er liggen dan veel valkuilen op de loer die jou (tijdelijk) uit de running kunnen halen. Het herkennen hiervan, daar wil ik het vandaag graag met jullie over hebben.

 

Werken als chronisch zieke | Herken de valkuilen

 

Stop met jezelf te vergelijken met anderen

Wanneer jij eindelijk die baan hebt gekregen (veroverd, want ja jij heb jezelf en anderen overtuigd dat dit voor jou weggelegd is) zal je in het begin veel op jouw eigen grenzen letten. Tijdens de periode van inwerken zal alles nog overweldigend kunnen zijn. Jouw lichaam zal dan ook op tijd laten weten wanneer het teveel is. Ook jij wilt het volhouden en het besef dat je dan naar jouw persoonlijke grenzen moet leven is groot. Maar wat als je jou draai gevonden hebt? Of een inspirerende collega hebt? Of het zelfs voelt dat je meer aan kan? Hoe groot is dan de verleiding om een keer over te werken omdat je andere collega’s dat ook doen? Hoe groot is de verleiding dan om geen hulp meer te vragen bij het tillen van bijvoorbeeld een zware doos? Om een keer de trap te pakken in plaats van een lift? Juist, heel erg groot. Je zal altijd wel ergens een drang hebben om jezelf te bewijzen of om anderen te bewijzen dat je alles graag wilt en kunt.

En dat is het hem nou juist. Het zal de ene dag wel lukken, en de volgende dag misschien niet. En wat als je een terugval krijgt en daarna niemand meer om hulp durft te vragen omdat je het al een poosje zelf kunt? En je daardoor vreest voor je baan? En wat gebeurd er dan? Er ontstaat een knagend onderbuik gevoel en wij weten beiden dat stress hebben en je zorgen maken grote triggers zijn voor een terugval.

 

Durf nee te zeggen

Ik begrijp jou volledig als je aangeeft dat je graag wilt laten zien dat je kán werken en wilt werken. En om een goede eerste indruk te maken zal je misschien enkele keren flink over je grenzen gaan bij handelingen die voor gezonde mensen alledaags (en dus heel gewoon) zijn. Zeker wanneer iemand een gunst van jou vraagt. Wees eerlijk naar jezelf en lief voor jezelf. Probeer een band op te bouwen met je collega’s en eerlijk te zijn zonder gelijk een zwaar verhaal op te hangen. Niemand zit hierop te wachten en jij wilt ook niet direct die nieuwe collega met een stempel worden. Wees eerlijk, maar op een luchtige manier. Leg uit waarom je bepaalde handelingen niet (teveel) kan uitvoeren en wat de gevolgen voor jou zijn als je dat wel doet. Je wilt empathie opwekken en geen medeleven. Je bent immers onwijs trots dat je een baan hebt en dat positieve gevoel wil je vasthouden. En dat hou je het langste vol wanneer je binnen je eigen grenzen blijft. En je kunt ze natuurlijk altijd verassen op een goede dag door iets extra’s te doen. Beiden partijen zullen dat erg waarderen.

 

Jezelf te vergelijken met gezonden

Het is heel verleidelijk om iemand waar je tegenop kijkt (een oude collega of misschien wel een bekende blogger) na te willen streven. Niet als een copy cat, maar meer vergelijkbaar met een lat en werkdruk. Laat je dus niet beïnvloeden door een intimiderend en vol werkschema van een ander. Ja, je zal als chronisch zieke minder uren werken en daardoor minder kunnen doen op een dag. Is dat erg? Ik kan je vertellen dat ook gezonde mensen hier tegenaan kunnen lopen. Er is namelijk maar één oplossing en dat is werken op jou tempo. Het tempo wat jij aan kan en wat bij jou past.

 

Wat als je een keer te laat komt?

Hé het is oké als jij jezelf een keer verslaapt of om wat voor reden dan ook te laat komt. Het slechtste wat je op dat moment kan doen is je net als gezonde mensen kapot te haasten om de schade te beperken. Neem even een moment voor jezelf, hoe gaat het met je? Ben jij erbij gebaat als jij nu alles overhoop haalt en hierdoor 15 minuten eerder aankomt dan wanneer je het rustig aan doet? Nee toch? Ik weet hoe belangrijk rustig opstarten is voor een chronisch ziek lichaam, en je wilt je immers de volgende dag ook nog goed voelen. Dus je kruit in 10 minuten tijd verschieten is alles behalve een goed idee. Doe rustig aan, laat weten dat je iets later bent en accepteer dat iedereen weleens te laat komt. Dat is immers iets heel menselijks! En wanneer jij je dat beseft weet je dat jij ook maar een mens bent.

 

Als enige on a diet op de werkvloer?

We kennen ze allemaal wel. Die ene collega die ineens wilt gaan afvallen en 24/7 op een blaadje sla leeft zonder dressing. Ze worden als ongezellig bestempeld wanneer ze een ronde taart op het werk over slaan als er getrakteerd wordt en niet ‘los gaan op de bitterballen’ tijdens een vrijdag middag borrel. Wanneer jij een lastige allergie hebt als een gluten allergie, een lactose intolerantie hebt of simpelweg geen suikers inneemt, voel je dan alsjeblieft niet schuldig door iets af te slaan. Ook niet als iemand heel lang met die taart bezig is geweest. Of wanneer iedereen uit de keuken van de kantine eet en jij zelf te eten meeneemt. Je bent dan geen ongezellige eter. En je hoeft niet een keer te zondigen als jij dat niet wilt. Voeding is nou eenmaal erg belangrijk wanneer je chronisch ziek bent, zeker wanneer je dagelijks grote inspanningen levert. Vreemde ogen of groepen mensen kunnen nog weleens dwingend zijn, maar wanneer jij je of beter voelt bij een bepaald dieet of niet zonder een bepaald dieet kan? Wees dan maar het ‘geiten wollen sokken figuur’ of ongezellig. Zo houd jij het immers allemaal vol. Je staat sterk in je schoenen en daar mag je trots op zijn.

 

Goed is goed genoeg

Ik denk dat ik wel terecht mag zeggen dat een groot gedeelte van de chronisch zieke perfectionistische mensen zijn. Dit is vaak een van de grootste triggers als het op ziek worden aankomt. Natuurlijk word je er niet ziek van, maar jezelf altijd 1000% geven als 100% ook goed is, altijd net wat meer willen iets, iets mooier afleveren, het nog even afmaken, het nog één keer doornemen en het liefst nog wat voorwerken voor de volgende dag. Ik weet het, been there, done that. En denk je dat ik hiervan geleerd heb? Juist. Op goede dagen is het heel verleidelijk om niet alleen jezelf te blijven ontwikkelen, maar ook om je werk naar een hoger niveau te tillen. Om indruk te maken op jezelf zodat jij met een voldaan gevoel naar huis kunt, of kunt gaan slapen. Maar juist hierin schuilt een duiveltje dat smult van perfectionisten. Een compromis sluiten dan maar? En voor 110% gaan in plaats van 1000%? Die perfectionist kunnen we immers niet verdrijven, maar wel temmen.

 

In deze reeks over werken als chronisch zieken verschenen eerder ook al: hoe doe je dat? Werken als chronisch zieke. Hoe doe je dat? Voor jezelf beginnen als chronisch zieke en mijn persoonlijke verhaal; waarom ik voor mijzelf ben begonnen als chronisch zieke.

 

In welke valkuil wil jij nog weleens stappen?