Hi iedereen! Het nieuwe jaar is aangebroken en net voor het vuurwerk geweld los barstte afgelopen donderdag kwam ik thuis aan. Vol koffers met cadeaus en souvenirs en een hoofd vol kostbare herinneringen. Ik kan niet wachten om met al het materiaal aan foto’s en films wat wij Down Under geschoten hebben aan de slag te gaan. Maar niet voor ik weer gezellig heb bijgekletst met jullie.

Ken je dat gevoel dat je voldaan bent na een vakantie en eraan toe bent om naar huis te gaan? Het is heel gek om te beseffen dat ook na mijn vierde bezoek aan dit fantastische land ik er nog helemaal niet aan toe ben om naar huis te gaan. Niet omdat ik het thuis niet fijn heb, in tegendeel zelfs. Maar op de een of andere manier ben ik nog lang niet klaar met het land, het ontdekken ervan, de natuur, de mensen en vooral het tropische klimaat. Iedere dag opstaan en niet eerst een paar uur nodig hebben om op te starten, maar om gelijk vol vertrouwen en een functionerend lichaam wakker te worden. En het is niet alleen omdat mijn lichaam hier in een juist ritme lijkt te dansen dat ik dit land zo ga missen. Ik denk dat ik mij er zelfs meer thuis voel dan in ons eigen Nederland. En dat terwijl ons kleine kikkerlandje zo goed ontwikkeld is en van alle gemakken is voorzien. En stiekem heb ik een diepgaande wens om eens een wat langere tijd naar dit prachtige land terug te gaan. Om te zien of ik er ook zo van geniet zonder het besef te hebben dat het na enkele weken alweer tijd is om terug naar huis te gaan.

De vlucht van Brisbane naar Seoul is vrij onrustig, vooral de lucht boven Papua New Guinea en de Bismarck Sea is erg onrustig. Terwijl de meeste mensen tijdens deze dag vlucht rustig in slaap sukkelen bekruipt mij een alerter gevoel. Ik heb in Australië zo intens genoten en geleefd dat alle woorden, beelden, gedachten en gevoelens er als een explosie in één keer uit willen. Terwijl ik de nacht ervoor maar 4 uur geslapen heb en mijn lichaam nog veel meer slaap nodig heeft, ben ik er klaar voor om met al mijn materiaal aan de slag te gaan. Ik word er heel erg blij van dat ik jullie een stuk van Australië kan gaan laten zien. En het leuke van bloggen is dat ik nu nog alerter ben met het maken van foto’s, het opslaan van mooie momenten en het maken van video’s. Dat is toch wel het voordeel van het bloggen, ik zuig alles, meer dan vorige keren, op als een spons. Mede dankzij het goede functioneren van mijn lichaam voelde ik mij de afgelopen 3 weken (op slechts 2 dagen na) als een vis in het water.

Australië heb ik opnieuw in mijn hart gesloten en de komende dagen zal ik jullie via de weekvlogs die jullie nog van mij tegoed hebben mee nemen op mijn reis. En laten zien waar wij geweest zijn en wat wij zoal hebben gedaan. De uitgebreidere artikelen over plaatsen en nationale parken die ik in Queensland deze afgelopen reis en voorgaande reizen heb bezocht zullen één voor één aan bod komen. Dat belooft een extra tropische lading te geven aan mijn blog, yay!

Ik ben er klaar voor en ik heb er mega veel zin in om met alle foto’s en video’s aan de slag te gaan. Zo voelt het toch een beetje meer als thuis straks in Nederland wanneer ik zelf nog volop met dit continent bezig ben. En stiekem verheug ik mij alweer op een nieuwe trip Down Under waarin ik naast het prachtige Queensland ook wat meer van Victoria, het binnenland en steden als Melbourne wil zien, om misschien wel het prachtige Tasmania mee te kunnen pakken. Aan dromen en wensen ontbreekt het mij in iedere geval niet, nu nog een boom in de tuin waar ik geld kan oogsten of een sponsor zoeken die in mij investeren wilt. Dromen zijn niet voor niets dromen, toch?

Anyways, het voelt gek om dit avontuur af te sluiten en nog geen nieuwe reis plannen te hebben. En juist dat zweven maakt mij een beetje onrustig. Juist omdat ik mij nu goed voel en meer delen van de wereld wil ontdekken nu ik nog jong en kinderloos ben. En dit al bloggend te kunnen doen is een droom waaraan ik heel graag wil gaan werken. To be continued laten we maar zeggen.