Ken je dat gevoel dat alles soms zo overweldigend is dat jij jezelf wel even zal willen ontvluchten? Dat je uit je vel zal willen springen om dat nare gevoel even te ontlopen? Om gewoonweg even niet jezelf te hoeven zijn? Ik krijg met enige regelmaat het mooie compliment dat mensen mij sterk vinden. Maar zelf weet ik eerlijk gezegd niet zo goed of dat wel zo is. Ik ben al een paar jaar chronisch ziek en heb de laatste jaren een aardige routine gecreëerd die werkt voor mij. Een regelmaat in dagen die met onverwachte gebeurtenissen makkelijk te verstoren is. Stress is een factor wat mij gemakkelijk de das om kan doen, het is funest voor mijn lichamelijke gesteldheid. En tegelijkertijd een factor die ik simpelweg niet weg kan nemen uit mijn leven. Kon dat, dan was het voor vele mensen, met mij allemaal een stuk makkelijker geweest. Witch that I’m sure of.

 

Verboden Dromen

 

Er zijn dagen dat ik uit mijn dagelijkse, vertrouwde en zorgvuldig opgebouwde ritme wordt weggehaald. Wanneer ik dan geconfronteerd word met wensen en dromen die ik koester, maar normaal veilig weg stop omdat ik weet dat zulke dingen niet voor mij weggelegd zijn, dan kan het mij helemaal uit balans halen. De vragen hoe het zal zijn als ik niet ziek was geweest en hoe mijn leven er dan uit had gezien nemen dan al snel de overhand. Overweldigende gevoelens waar ik simpelweg geen kant mee op kan.

 

En dan voel ik mij niet zo sterk. Zeker omdat er simpelweg geen ‘uit knop’ is voor deze gevoelens en gedachten. Het ziek zijn zal altijd vele keuzes en compromissen met zich meebrengen. Meer dan bij gezonde personen. Het is namelijk zoveel makkelijker om je bij een keuze neer te leggen als het op andere factoren gebaseerd is dan het ziek zijn. Een lichaam wat roet in het eten gooit is moeilijk te verteren. Zeker omdat ik er geen enkele vorm van grip op heb. En dan is het lastig te verwerken dat je maar één keer leeft en simpelweg meer moet laten dan je lief is. Veel meer.

 

Toch ga ik opzoek naar die knop. Ik kan niet uit mijn vel springen en mijzelf ontvluchten. Hoe verleidelijk het soms ook klinkt. Van ‘je kop in het zand steken’ zal het gevoel alleen maar gevoed worden. Maar hoe ik het dan wel moet aanpakken blijft een lastige vraag. Een vraag waar ik snel een antwoord op zal willen vinden omdat dit gevoel mij eens in de zoveel tijd blijft overvallen. Dat hoort bij het ziek zijn. En ergens is dat oké. Het is nu eenmaal hoe mijn leven geworden is en ik hou mij voor dat je niet meer op je bordje geschoven krijgt dan je aan kan. Een troostende gedachte waar ik veel kracht uit haal.

 

Ik weet dat dit onderwerp een ver van je bed show kan zijn als je zelf helemaal gezond bent. En ik weet dat het een dagelijkse strijd kan zijn voor wie wel tegen deze problemen aanlopen. Hoe groot en klein ze ook kunnen zijn. Graag hoor ik van jou hoe jij dit aanpak. Wat doe jij in een periode dat je simpelweg door dromen die je in de weg zitten volledig uit balans bent en slecht in je vel zit? Wacht jij het rustig af tot er een oplossing komt of probeer jij ook de cirkel te doorbreken om je hierdoor beter te voelen?

 

Liefs,
Linda