Een heel persoonlijk artikel over mijn kleine blogpauze, hoe het nu gaat en loslaten. En waarom dat soms zo verdomd moeilijk is.
Loslaten
Veranderingen
Persoonlijk ben ik wel een voorstander van veranderingen. Zonder veranderingen heb je vaak geen vooruitgang en in een huidige maatschappij als deze, -en zeker als je iets wilt bereiken in je leven- zul je soms vroeg, soms laat keuzes moeten maken. Dit kan een verandering zijn, in de hoop verder te komen. Zoals het volgen van een cursus, je haar een andere kleur geven of mijn blog voorzien van een nieuwe layout waar ik hopelijk meer mensen mee kan inspireren. Het kan dus iets heel persoonlijks zijn, maar zeker ook zakelijk. En het fijne van blogger zijn is dat dit mes vaak aan twee kanten snijdt. Daarnaast kan een verandering ook aanvoelen als een hele frisse wind. En in deze gevallen ben ik zelf de kapitein op het schip en geef ik aan wanneer ik het roer om wil gooien.
Het wordt allemaal wat lastiger als iets anders voor mij bepaald wanneer en hoe er iets moet gaan veranderen. Zeker als je net met je picknick geïnstalleerd bent in het park en het plotseling gaat regelen. Dit is niet leuk, maar daar is altijd wel iets van te maken. Nóg lastiger vind ik het als er iets gebeurd waar ik totaal geen grip op heb. Zoals het chronisch ziek worden en het hierdoor verliezen van mijn baan. Nu weet ik inmiddels dat je druk maken om dingen die je niet kunt veranderen je geen stap verder brengt. Maar makkelijker wordt het er niet door.
Ook de veranderingen die ik mee maakte terwijl de gezondheid van mijn oma de laatste jaren achteruit ging heeft mij mooie dingen gebracht. Dit klinkt een beetje als omdenken, maar simpel gezegd heeft het door een deel van de verzorging van oma op mij te nemen ons veel dichter bij elkaar gebracht. Ik vond deze tijd niet alleen heel gezellig en waardevol, het was tegelijkertijd ook een knipoog naar mijn tijd in de zorg. Een kleine reis terug naar de tijd voor ik mijn baan verloor aan het ziek zijn.
Een ingrijpende verandering
Het kwam mede daardoor dan ook als een klap dat ik aan het begin van dit jaar afscheid moest nemen van mijn lieve oma. Een ingrijpende verandering waar ik het nog iedere dag heel erg moeilijk mee heb. Het is namelijk zo raar om te ervaren dat iemand die iedere dag in mijn leven was, er zo plotseling niet meer is. Naast mijn oma zijn wij praktisch ook ons hele leven al buren. Het dagelijks zien van haar lege plekje zorgt dan ook voor een heimwee gevoel wat nog niet wilt wegebben.
Maar ook haar afscheid maakte nieuwe dingen in mij los. Ik leerde dat je door een plotselinge verandering soms ineens tot dingen in staat kan zijn waarvan je nooit had kunnen denken dat je het ooit zal doen of durven. Niet eerder heb ik namelijk voor zo’n grote groep mensen gesproken, of überhaupt durven spreken. Het leven zit wat dat betreft vol bijzondere wendingen en verassingen. En blijk je sterker te zijn dan je dacht.
Loslaten
Ook wanneer iemand wegvalt is dit niet de enige verandering waar je mee te maken krijgt. Want wat overblijft zijn slechts wat tastbare herinneringen. De afgelopen dagen ben ik dan ook samen met de familie bezig geweest om oma’s plekje leeg te halen. En terwijl haar huisje leger raakt en plaats maakt voor een nieuw woon avontuur voor mijn broer, vult mijn herinneringen koffertje zich met dingen van oma.
Het zijn dan ook deze veranderingen waar ik het meest last van heb. En het hangt dan ook als een donkere wolk boven mij. Dit is dan ook de reden waardoor het heel even weer wat stiller is geweest op mijn blog. Soms roept het leven en is het enige wat ik kan doen mij overgeven. Mij overgeven om te helen, om het een plekje te geven en om een plekje voor jong leven te creëren.
Beter leren loslaten
Gelukkig kan ik ook veel lachen, is het leven nog steeds mooi en geniet ik volop van alle mooie dingen die op mijn pad komen. Ik koester de herinneringen, praat veel en laat op zijn tijd ook de tranen over mijn wangen rollen. Het komt zoals het komt. En verlies komt in verschillende gradaties. Gemis ook.
Zoals de fases komen en gaan, net als de seizoenen, zal alles langzaam aan een plekje moeten gaan krijgen. En zal ik op mijn beurt moeten leren loslaten. Omdat ik niet terug kan halen wat er niet meer is, maar wel kan koesteren wat er was. Zonder hele dagen terug te kijken, want wie in het verleden leeft zal in het heden niet verder groeien. En zal ik er op mijn beurt vast weer wat wijzer en sterker uit komen. Dat weet ik zeker. Want als ik één ding geleerd heb van mijn lieve wijze oma is dat opgeven geen optie is, en dat we vooruit gaan zolang we het maar proberen.
Met welke verandering heb jij moeite?
Of kan jij alles makkelijk loslaten?
Dit artikel betreft items die beschikbaar gesteld zijn voor een samenwerking. Lees mijn disclaimer.