Ik kan niet geloven dat het vandaag al zover is. Jaren heb ik al naar dit moment uitgekeken. Het moment dat ik mijn koffer mee naar Schiphol mag nemen en een Cathay Pacific vliegtuig richting Hong Kong in mag stappen. Om daar alleen heen te vliegen om vervolgens in de zorg te gaan werken. Echter is alles wat anders deze keer, zo gaat mijn oude vertrouwde groene koffer niet mee en vliegen wij voor het eerst met Korean Air richting het zuiden van Korea. En ga ik samen met onwijs leuk gezelschap om vooral niet daar te gaan wonen en werken, maar om van elkaar (familie <3 ) en het land te gaan genieten. En dat is het leuke van dromen. Hoelang je er ook naar uitkijkt, linksom of rechtsom kom je er wel.
Vandaag is het eindelijk zover, op naar Australië!
De laatste keer dat ik naar Australië vertrok weet ik nog goed, het was begin 2011 en ik zou daar mijn 22ste verjaardag gaan vieren. Het vrij vragen op mijn werk was een heel stressvol gedoe. Ik zat toen al even in de ziektewet en was eigenlijk mijn uren aan het opbouwen op een nieuwe groep. Althans, ik moest mijn uren opbouwen en ik mocht geen tijd missen. Als een geluk bij een ongeluk moest ik eens in de twee á drie maanden de dosering van mijn medicatie opvoeren en daar werd ik heel simpel gezegd erg ziek en zwak van. En waar kan je dan beter opknappen en aansterken dan in een klimaat wat lichamelijk veel beter bij je past?
Heel bewust heb ik die vakantie niet meegemaakt. Ik was simpelweg mijzelf niet. Foto’s heb ik niet veel gemaakt, de zon kon ik heel moeilijk verdragen (mijn lichaam kon door het verhogen van de kuur zijn warmte niet kwijt), we kregen 2 cyclonen kort achter elkaar (evacuatie-en-storm-klaar-maak-stress) en kreeg ik naast de lichamelijk zware dagen ook nog eens griep. De 5 weken die ik van huis was zijn wat dat betreft veel te snel voorbij gevlogen. Mijn oom en tante stonden hun slaapkamer af aan mij zodat ik in alle rust kon slapen en rustig op kon startten. Iedere ochtend keek ik vanuit mijn bed via het raam over veel groen en een vallei heen. De vogels wekte mij, de krekels zongen mij in slaap. De laatste week heb ik veel tranen gelaten, omdat deze tijd daar gewoon nog niet over mocht zijn.
Dankbaar, trots en mega blij ben ik dan ook dat ik nu véél sterker terug kan om alles nog bewuster mee te maken. Om iedere zonnestraal, palmboom en vierkante meter in mij op te nemen. Dat Australië, wat aanvoelt als thuis, nu meer mag zijn dan een sanctuary om aan te sterken. Ook gaat het leukste reisgezelschap mee wat ik mij kan wensen en mag ik Thomas voor het eerst het land laten zien en kennis laten maken met mijn familie. Dreams do come true.
Vanavond is het zover en begint de lange reis. Dat is het enige nadeel van naar Australië gaan, dat je in één keer zo’n grote afstand af moet leggen. Wij vliegen een goede 10,25 uur voor wij kort op Seoul (thank God, we hebben een nachtvlucht!) aan komen om daarna weer 9,45 verder te vliegen naar Brisbane. Normaal gesproken wacht daar een volgende vlucht, of twee (wanneer wij via Sydney vliegen) maar dit keer besluiten wij het eens helemaal anders te doen en een auto te huren. En die rit lieve mensen, daar heb ik zoveel zin in. Wij gaan de prachtige omgeving van Brisbane bekijken en daarna wacht hét All You Need Is Love momentje op ons waar ik al jaren op wacht.
Weekvlog #8 | Een vroege kerst & inpak mania
Kan je de video niet zien? Klik dan hier!
Uiteraard ga ik nu wél veel foto’s maken, erop los filmpen en proberen goede WIFI verbindingen op te zoeken zodat mijn weekvlog met kleine sneak previews van Australië op tijd online zullen komen.
Talk to you soon!
