Selected Femme Dress

 

 

Dagdromen, ik ben er niet vreemd van. Terwijl leeftijdgenoten in de stad en in het dorp met elkaar aan het spelen waren, waren mijn broertjes en ik (met zo nu en dan wat buren die kwamen en gingen) op elkaar aangewezen. Juist hierdoor deed ik alles behalve meisjes dingen. Op tv zag ik weleens modellen voorbij komen, en met bewondering keek ik naar de styling van artiesten en presentatrices. Vooral rode loper momenten en FashionWeek outfits waren favoriet. Maar tegelijkertijd voelde het zo ver weg dat het haast een hele andere wereld leek.

Mijn wilde haren ben ik een eind kwijt geraakt, het vrouwelijke in mij heb ik omarmd. En ik denk dat mede daardoor mijn eerste uitnodigingen voor Amsterdam FashionWeek precies op tijd kwamen. Het is namelijk een aardig gevecht geweest om mijzelf te accepteren zoals ik nu ben, mede door het ziek worden en het om moeten gooien van mijn leven. Een strak en atletisch lichaam zal ik nooit meer hebben.

En dat is oké. Ik weet nu wat mij staat en het belangrijkste van alles, waar ik blij van wordt. Mode is leuk. Het heeft geen zin om jou in een maatje kleiner te proppen of om op die hoge hakken te lopen die jou gelijk al zere voeten geven. Zodra jij blij bent met wat je draagt zal je dat ook uit gaan dragen. En dat is wat mij betreft pure schoonheid. Meiden en vrouwen die precies weten wat ze willen én kunnen.

 

 

Terwijl mijn moeder de foto’s maakt, paradeer ik tussen het hoge gras en stoei met de felle zon en rennen de honden door het hoge gras heen. Zonder dat ze beiden weten waar ze naartoe lopen en waar ze zijn, zo hoog is het gras geworden. Dit levert zoveel leuke momenten op dat de shoot meer dan alleen maar leuk is en Floyd d’r eigen regelmatig rot schrikt als ik haar uit het niets op pak.

Ik ben enorm dankbaar dat ik dit nu weer op kan pakken en kan doen. Als ik mijn eerdere OOTD’s erbij pak zie ik ook een enorme groei. Niet zozeer in de foto’s, maar vooral in mijn houding en de vermoeidheid die vaak goed af te lezen is van mijn gezicht. Ieder jaar ga ik weer een stapje vooruit. Weet ik wat beter bij mij past en vooral, waar ik mij goed in voel. Ik kan mij namelijk erg goed de Ronnie Flex in de mensen massa voelen, en het laatste waar ik mij dan druk om wil maken is mijn outfit.

 

I am neon
Cold neon
Not a mystery

All I’ve ever known is
How to be alone
It comes naturally – Lianne La Havas

 

 

Ik voel mij goed. Ondanks dat er onwijs veel is veranderd in een korte periode, en ik hierdoor gas bij moet geven op andere vlakken (met de mantelzorg voor mijn oma als voorbeeld) geniet ik van iedere minuut dat ik nu eens iets voor een ander kan betekenen. Jaren ben ik zelf enorm hulp behoevend geweest en iets terug kunnen doen, dat gevoel is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Maar als ik het dan toch mag proberen denk ik dat het vooral dankbaarheid is die overheerst.

En even kan ik weer proeven van het vak waar ik zo’n 5 jaar voor in de schoolbanken heb gezeten, en doet de gedachte dat dit professioneel niet meer voor mij is weggelegd (omdat het lichamelijk te zwaar is) niet meer zo’n pijn. Wonden, hoe diep ze ook zijn, helen gelukkig wel met tijd. Zeker nu andere leuke dingen en uitjes voor mijn blog waar ik vroeger alleen over kon dagdromen ervoor in de plaats komen. En daar sta ik dan, goed in mijn vel in mijn Amsterdam FashionWeek jurk op de plek waar het jaren geleden allemaal begon.

 

 

 

O U T F I T  D E T A I L S

Jurk | Selected Femme
Enkellaarsjes | Van Dalen
Armband | LINDA.
Ring | Wallace Bishop

 

 

 

Heb jij een droom die al werkelijkheid is geworden?