Real Talk
Het is tijd voor een kleine introductie
Ik kan mij de tijd op de basisschool nog goed herinneren. Sommigen vonden mij een buitenbeentje, anderen vonden mij juist heel erg stoer. Thuis werd ik namelijk vrij gelaten om veel keuzes zelf te maken. En daardoor liep ik al vroeg met Dr. Martens met zogenaamde verfvlekken erop rond en verfde ik regelmatig een lok van mijn haar. Gewoon omdat ik dat leuk vond, en omdat het thuis mocht.
Ook de jaren en opleidingen erna werd ik weleens als zelfverzekerd omschreven, en als iemand die precies weet wat ze wilt, en hier ook naar leeft. Dit stond zo haaks met hoe ik mij voelde en hoe ik over mijzelf dacht. Dat ik een laag zelfbeeld had was hier één van de redenen van. Omdat ik vaak de kat uit de boom keek, voelde ik mij lekkerder op de achtergrond en was is alles behalve populair. Voor mijn gevoel heb ik altijd maar wat gedaan, aangemodderd, en gedaan waarvan ik dacht dat het van mij verwacht wordt. En het nastreven van al deze vooroordelen, idealen en mijn eigen perfectionisme zorgden dagelijks voor flinke druk.
Pesten is een onderdeel van de middelbare school, en ook hierin trok ik aan het kortste eind. Als meisje van het platteland was ik al snel een buitenbeentje. Thuis stallen hebben met dieren gaf mij nu niet direct een ticket om bij het populairste groepje te horen. En dat is op internet ook flink duidelijk gemaakt. Ik was nog steeds hetzelfde meisje als van de basisschool, maar voelde mij nogal verdwaald in alle gangen van de scholen en de ongeschreven regeltjes. Deze manier van leven was gewoon niet aan mij besteed.
Gelukkig heb ik hele fijne ouders die ook al snel doorhadden dat ik hier niet op mijn plek was. Ik ben een typische bloem die pas opengaat als ik mij letterlijk als een vis in het water voelde. Ik wisselde van school, besloot ook dierhouderij aan mijn vakken pakket toe te voegen, samen met bloemschikken en plantenteelt. Dit groene meisje was naast de schoolbanken dus ook vaak met de handen uit de mouwen ergens buiten te vinden. En ondanks dat ik nog steeds niet hoog scoorde qua populariteit, veroverde ik langzaam aan wel een fijn plekje op school.
Depressie & onzekerheden
Ergens een plekje hebben waar jij je goed voelt is enorm belangrijk om ruimte te creëren om verder te ontwikkelen. Mijn lichaam creëerde vooral veel ruimte voor een virus wat steeds verder groeide, en ik kwam met de Ziekte van Pfeiffer weer thuis te zitten. Dit was simpelweg de druppel voor mij. Want terwijl ik nog steeds tijdens de puberteit uit probeerde te vogelen wie ik was en waar ik nou voor stond, werd ik opnieuw uit mijn balans gehaald.
Ik miste onwijs veel schooluren en die ticket naar de populairste groepjes kon ik nu écht wel op mijn buik schrijven. Want nu was het het ziek zijn wat voor verwarring zorgde, en niemand wist hoe hier mee om te gaan. Wat ik ze achteraf ook niet echt kwalijk kan nemen, je bent een tiener en de meeste willen dan tenslotte zoveel mogelijk leuke dingen doen. Ziekenhuisbezoeken, testen en vele uren in bed doorbrengen werken hier niet echt aan mee.
Op mijn 15e kreeg ik dan ook mijn eerste echte depressie. Het leven zat op dat moment ook alles behalve mee. In de familie en in mijn omgeving speelde er onwijs veel, en mijn koppie kon het allemaal niet meer bol werken. Alle opmerkingen die tijdens het pesten gemaakt waren zorgden voor onzekerheid, maar de opmerkingen die ze maken als je ziek en op je kwetsbaarst bent zorgen ervoor dat je langzaam aan verlamt.
Uiteindelijk was dit slechts het begin van een lang en moeizaam ziektebed. Met wisselend hele goede periodes waarin ik voor zo’n 80% herstelde. Afgewisseld met periodes dat de Pfeiffer omsloeg in chronische ME, chronische pijnklachten en reuma. Opnieuw niet een rijtje wat je populair maakt. Het zorgt voor onwijs veel vooroordelen omdat het, net als een depressie, niet iets is wat je aan de buitenkant kunt zien. Ik werd langzaam aan wat zwaarder, leverde mijn opleiding en werk in, heb vele vriendschappen kapot zien lopen en ook relaties waren er niet tegen bestand. Mijn reisjes naar het buitenland werden als snoepreisjes gezien. Terwijl ik deze in werkelijkheid boekte om even vrij te zijn van de pijn. En heb ik zelfs een maand in Australië doorgebracht met een pittige kuur, zodat ik daarna weer volop deel kon nemen aan mijn re-integratie traject.
Vooroordelen maken je niet tot wie je bent
Het is lastig dat je aan de buitenkant niet kunt zien hoe iemand zijn dag verloopt of hoe iemand zich echt voelt. En merk ik dat steeds meer mensen ‘ik’ gericht zijn en vooral heel erg druk zijn met hun eigen dingen. En ben ik extra dankbaar dat ik nu door het bloggen ook weer een fijne reden heb om dagelijks uit bed te komen. Ik kan oprecht enorm blij worden van alle lieve berichtjes en de samenwerkingen die ik op mag zetten. Ze geven mij een goed gevoel, en dat brengt positieve energie met zich mee.
De vooroordelen en de lelijke woorden die mij eerst zo eenzaam lieten voelen kan ik nu gelukkig makkelijker naast mij neer leggen. Ze raken mij niet snel meer. Ik heb door harde lessen geleerd om in mijzelf te geloven en om op mijn gevoel te vertrouwen. Ik volg mijn hart, net zoals ik dat op de basisschool al deed. En heb soms nog steeds het idee dat ik nog wat aan het aanmodderen ben. Alleen heb ik nu een vriend die mijn rots in de branding is, staat mijn familie nog steeds klaar om bij te springen en maken zij met zijn allen de mindere momenten zoveel makkelijker.
En kan ik ondanks alles onwijs genieten van het leven, ben ik mijn depressies te boven gekomen, weet ik mijn angststoornis naar de achtergrond te drukken en doe ik er alles aan om grote terugvallen te voorkomen. Dit betekent dat ik soms ‘nee’ moet verkopen terwijl mensen het niet willen horen, en dat ik steeds meer kleine en haalbare doelen voor mijzelf opstel.
The power of (self) love
Er gaat namelijk zo onwijs veel kracht schuil achter zelfvertrouwen en het simpelweg geloven in jezelf. Het toegeven dat je er mag zijn en dat je van iedere fout die je maakt leert is daar een essentieel onderdeel in. Iets zoeken wat je blij maakt net zo goed. En ik kan oprecht zeggen dat ik gelukkig ben met wie ik ben en waar ik nu sta in het leven. Ik ben nog steeds niet populair, en dat heb ik ook niet nodig gehad, want voor mijn gevoel ben ik precies waar ik hoor te zijn.
Leer luisteren naar je lichaam en (h)erken je grenzen. Neem rust als jouw lichaam dat aangeeft en durf jouw gevoel te volgen. Want als wij allemaal iedere dag iemand een complimentje geven, een ander helpen waar wij kunnen. Geen negatieve comments achterlaten en stoppen met het maken van lelijke opmerkingen, dan zal de dag van morgen alweer een heel stuk zonniger zijn. Want er schuilt iets goeds in ieder mens en iets moois in iedere dag. Als mensen lelijke opmerkingen maken, praten ze waarschijnlijk vanuit hun eigen onzekerheden. Als mensen klagen over kleine dingen, zie ze dan als een ‘rijk’ mens omdat ze simpelweg nog geen harde lessen hebben gehad. Want je hebt simpelweg geen idee wat er in iemand omgaat, en hoe het leven van de persoon op de ‘perfecte foto’ eruit ziet. Don’t judge a book by it’s cover. En wees ook niet bang om hulp te vragen. We zijn allemaal mensen, met gelijke rechten en een behoefte aan liefde.
En jij daar. Ja jij. Je bent een mooi mens. Echt waar.
Voel je vrij om jouw verhaal te delen.
Sharing is caring <3
