Rainmaker

 

Normaal gesproken ben ik geen fan van regen. Maar vandaag is dat helemaal anders. Ik word er rustig van als ik zie hoe de grote druppels, die elkaar al snel opvolgen, haast recht naar beneden vallen. Wind is er niet. De zon is er niet. Ik zit hier alleen, op de bank, met mijn gedachten en een lichaam wat afgelopen nacht, tijdens de nacht van de volle maan notabene, niet alleen niet in slaap kon vallen, maar ook even uit elkaar viel.

 

Terwijl er een lange to-do lijst op mij ligt te wachten komt er een kalmte over mij heen. Ik geniet van het geluid wat de vallende regendruppels op de vele groene bladeren, net aan de andere kant van mijn raam maken. Het leven is vandaag precies zoals het nu moet zijn. Peaceful. Ik ben helemaal in het moment. En met mijn gebroken lichaam is dat vandaag even helemaal oké. Het uitzicht op de natte bladeren die haast bezwijken onder het gewicht van de regendruppels en het geluid van de regen brengen mij even terug naar Thailand. De eerste dagen in Krabi, na onze korte stop in Bangkok waren vooral nat. Maar het gaf niet. Ik was in Azië, in de tropen, omringd door groen, palmbomen en bamboe, Thaise mensen en een schitterend uitzicht op een berg wat zelfs in de mist van de regen soms dreigde te verdwijnen.

 

De regen doet daar niet zoveel met mij als thuis. Hier gaat mijn lichaam direct op slot, de pijn neemt toe en mijn soepelheid en energie nemen af. Ik heb dat altijd al een wonderlijk iets gevonden. De invloed van het weer op jouw als mens. Zonder daar ook maar enige inspraak in te hebben. But at least I was in Krabi. Toen kon ik even zelf bepalen waar ik precies in de regen wilde zijn. Daar waar ik het meest gelukkig ben. De momenten dat ik mijn dromen na kan jagen en even vrij kan zijn van alles. Letterlijk.

 

Het is niet heel gek dat de herinneringen tot mij komen. In de nachten dat de slaap mij niet kan vatten dwaal ik regelmatig even af en terug. Heerlijk vind ik dat. Alsof ik daar in mijn eigen bed, in een privé biscoop zit. Maar in plaats van een willekeurige film speel ik al mijn fijne herinneringen nog even af. Even passeren ze de revue en weet ik weer hoe fijn het leven kan zijn. Hoe fijn het kan zijn om even weg te zijn van alles, je lichamelijk veel beter te voelen en nieuwe plekken te ontdekken. Alle reizen veranderen in herinneringen. En het mooie daarvan is dat zij voor altijd voortleven in mijn eigen privé biscoop, op foto’s, video’s en daar op dat kwetsbare moment in mijn eigen bedje. Net voor ik mijn slaap pak en afdwaal naar plaatsen waar ik geen controle over heb.

 

Afgelopen weken heb ik veel teruggeblikt met familie, door middel van foto’s en bijzondere gebeurtenissen om mij heen. Het ziet er gelukkig naar uit dat wij oma nog een hele poos om ons heen mogen hebben. En door de kwetsbaarheid van haar oude lichaam en het besef dat niemand eeuwig leeft, komen de mooiste ouder herinneringen boven. Met die oude herinneringen maken wij samen nieuwe. Nieuwe dierbare herinneringen die alleen een familielid je kan geven.

 

En daarom vind ik het niet erg dat het regent vandaag. Ik heb zojuist op zenden gedrukt en mijn fotoalbum van Thailand wordt gemaakt. De regen brengt mij terug bij al deze fijne momenten die ik nu in alle rust kan overdenken. Want hoezeer ik er ook van houd om omringd te zijn door mensen, zo dierbaar zijn die momenten dat ik even helemaal alleen kan en mag zijn. Alleen thuis, op de bank, met mijn eigen dagdromen en het geluid van tikkende regen op de o zo groene bladeren. Net als in Thailand, maar dan in mijn vertrouwde huis.

 

Wat brengt jou helemaal tot rust?