– Persoonlijke update –
Ik ben oké. Het leven is oké. En dat is meer dan oké.
– Maar ik ben oké –
Het leven is oké. En dat is meer dan oké. Fijn zelfs.
Maar het hardop uitspreken blijft een ding. Bang voor een eventuele bubbel die op knappen staat, die mij met beide benen weer even terug op aarde brengt. Ik wil zweven, dansen als een herfstblad dat opgevangen wordt door de wind. Mij net zo licht voelen als de lucht, de wereld ontdekken zoals trekvogels dat meerdere malen doen. Warm zijn als een zonnestraal en geborgen als een vosje in de winter. Mij thuis voelen waar mijn hart thuis is. De huismus zijn. De avonturier met een ontembare stroom aan wanderlust. Een hoofd gevuld met dromen en dagdromend over de dagen die nog komen gaan. Zeker omdat de laatste jaren rumoerig en niet makkelijk waren.
Ik ben blij en dankbaar dat het steeds weer een beetje beter gaat.
De herfst is ongekend mooi dit jaar, en lijkt zelfs haast een verlenging gehad te hebben. Het voelt alsof de zon voor mij schijnt en de natuur alle tijd heeft. Ik geniet van de lange wandelingen en de knisperende blaadjes onder mijn schoenen. Geniet van de dieren om mij heen en de uitjes samen met Thomas. Eindelijk vinden wij elkaar weer in onze drukke agenda’s en is er weer tijd om samen dingen te ondernemen. Het hoeven geen grote dingen te zijn. Uitjes als een gezellige stad bezoeken, een terrasje pakken, beetje winkelen, een kerstmarkt bezoeken en samen een hapje eten maken het al dat het lijkt alsof de tijd stil staat. En tegelijkertijd zo snel voorbij vliegt. Time flies when your having fun.
En samen lijkt alles mooier.
– Wij zijn meer dan oké –
En dat voelt verdomde fijn
Want als je chronisch ziek bent is alles anders. En worden de uitjes die veel mensen voor lief nemen en ‘even tussendoor’ doen al snel een unicum. Goede dagen zijn namelijk niet te plannen. Net als het weer en de maanstanden. Ik denk dat ik hierdoor oprecht ook meer geniet van de kleine dingen. En kan even in een andere omgeving zijn al helend werken. Want zodra een verlangen, een wens om even iets ‘normaal’ te doen een vulling van de dag wordt tovert het automatisch een glimlach op mijn gezicht. En kan ik nog lang nagenieten van deze dag. Dankbaar voor alle mooie herinneringen. Want het leven is veel te kort om aan je voorbij te laten gaan.
Het voelt alsof je na een lange tijd onderwater te zijn eindelijk weer adem kunt halen. Als een frisse ochtend mist die jouw wereld steeds kleiner maakt. Als een waterig zonnetje boven de zee. En zoals er na iedere storm weer een rustige ochtend volgt volgen er na mindere tijden ook weer betere tijden. Je voelt het zodra ze aangebroken zijn. Van top tot teen. Alsof je anders adem haalt en kilo’s bent afgevallen. Je stapt dan net iets makkelijker uit bed. Net iets makkelijker naar buiten. En voor je het weet zijn de betere dagen de nieuwe basis. Ongeacht hoe ik mij lichamelijk voel. Zo slecht hebben we het dus niet.
Als je gelukkig bent wilt dit niet zeggen dat alles meezit
Gemis zal blijven. Verdriet zal slijten. Maar een gemis zal er altijd, in welke gradatie dan ook, zijn. En dat is oké. Als je lang gewend bent om met iemand samen te leven is het haast als vanzelfsprekend dat het gat wat er is gevallen niet meer op te vullen valt. Ze zeggen weleens dat afscheid nemen makkelijker is als iemand een respectabele leeftijd heeft bereikt. Zeggende ‘dat is nu eenmaal het leven’ en ‘het is onvermijdelijk dat het zo gaat’. Maar dat mag niet zeggen dat de tranen er niet mogen zijn. Dat een gesprek doodbloedt. In tegendel zelfs.
Doordat je ermee leert te leven krijgt verdriet een plekje. Maar dat deurtje kan soms met een groot tempo ineens weer open slaan. En ondanks het gemis van dierbare familieleden weet ik dat ik gelukkig ben. Weer oprecht van het leven kan genieten. En blij word van wat ik doe. Weet ik dat de lichamelijk mindere dagen oké zijn, ze horen erbij. Ik omarm ze. Laat ze soms voor wat ze zijn. En op deze dagen tel ik mijn zegeningen, en zijn alle andere dingen een drijfkracht om door te blijven gaan.
En zo kabbelen we langzaam aan richting het einde van het jaar. Dan zijn bijna alle ‘eerste dingen zonder oma’ geweest. Het markeert ook gelijk de tijd dat ik opnieuw geleerd heb wat sterk zijn is. Wat een familie band betekent en dat je echt niets voor lief moet nemen.
Dus ja. Ik ben oké. Het leven is oké. En dat is meer dan oké. Mooi zelfs. En de rest? Die draag ik voor altijd in mijn sieraden, gedachten en in mijn hart mee.
P.s. ga je door een moeilijke tijd en zoek je iemand om je hart te luchten? Weet dan dat je mij altijd een berichtje mag sturen!
Zijn er mensen die jij extra mis tijdens de decembermaand?
