Vandaag heb ik een mededeling voor jullie die ik maar wat moeilijk voor mij heb kunnen houden. En het mag er nu dan eindelijk uit en gezegd worden! (ein-de-lijk) Maar niet voor ik eerst een kleine vertelling neerpen, een persoonlijk stukje dat tegelijkertijd de perfecte inleiding is voor hetgeen ik jullie wil vertellen. Ik sta te trappelen, lees je mee?
Als je jong bent ben je met van alles bezig, vele dingen behalve het druk maken om jou toekomst. Wanneer je 21 bent hoort de wereld aan jou voeten te liggen hoor je af te studeren (als dat jaar ook nog eens jou examen jaar is), de wereld te veroveren en vooral veel plezier te maken. Wat ik nooit had verwacht is dat vlak voor mijn eindexamen mijn wereld stil zou komen te liggen en ik via de vele wegen naar Romen moest vechten om een diagnose. En die kreeg ik, na jaren kwakkelen, toen ik eenmaal aan bed gebonden was kreeg ik te horen dat ik ME (Myalgische Encefalomyelitis) had, of heb moet ik eigenlijk zeggen, omdat het vooral chronisch en het begin van een lange schakel aan klachten en nieuwe diagnoses was.
De weken verstreken en langzaam leerde ik steeds meer van mijn eigen lichaam kennen. Wanneer ik de energie ervoor had pluisde ik mijn medische rapporten uit, de rapporten die normaal een arts voor jou bewaart en ze uitgebreid uitlegt in vooral wat extra Jip en Janneke taal. Ik had sterk het gevoel dat ik pas precies wist wat mijn lichaam nodig had als ik alle uitslagen kon begrijpen en lezen. Het duurde even, maar ik werd er goed in. Ik las uitslagen als krantjes aan het ontbijt en sprokkelde en verzamelde informatie en de juiste artsen om mij heen. Artsen die naast de vele reguliere artsen, wel in mijn ziek zijn geloofden. Want dat is nog het meest bizarre van het verhaal, als je onzichtbaar ziek bent, en de gewone testen niets uitwijzen, dan ben je helemaal gezond. Op wat kleine psychische klachten na.
Stilzitten, daar ben ik nooit echt goed in geweest. Al moest het wel op mijn eigen tempo en agenda, een puntje wat vele mensen om mij heen best wel lastig vonden. Mijn prioriteiten waren niet altijd dezelfde als die van een ander. En ondanks dat anderen het daar moeilijk mee konden hebben, na ik zelf ook heel wat tranen heb gelaten, heb ik er niet hard voor gevochten. Vechten voor liefde of een vriendschap als je ziek bent voelt niet goed, energie die ik liever besteedde aan het zoeken naar kwaliteit van leven.
Nu, 5 jaar later ben ik gezegend met de lieve mensen om mij heen. Heb ik een aantal opvattingen aangevochten in de rechtzaal, heb ik dingen die mij pijn doen proberen los te laten (zoals oude dromen en wensen) en een nieuw leven gestart. Een leven wat nu eindelijk, na hard werken, zijn vruchten af gaat werpen. Opnieuw kom ik nu, via de vele wegen naar Rome aan bij een bestemming die mij wel aanstaat. Ik ben opnieuw een stuk zelfstandiger en dat bevalt mij meer dan goed. Ik ben niet meer het meisje dat niet bang was voor avontuur, quad reed en hard wilde galopperen op de meest gevoelige paarden van de manege. Geleerd heb ik om mijn plezier uit nieuwe dingen te halen, of eigenlijk een oude hobby die wat weg lag te kwijnen onder een dikke laag stof, omdat het na mijn puberteit niet spannend genoeg meer was.
Schrijven, het creëren van mooie foto’s, de illusie waar je dan in instapt. Een wereld waar ik zelf controle over heb. Een wereld waar ik kwaliteit kan testen, een aspect wat ik zelfs vroeger toen ik nog werkzaam was op een woonvoorziening voor gehandicapten, naast de uitdaging in het werk, eigenlijk wel het leukste vond. Een wereld waar mijn woorden 24/7 gewoon kunnen zijn, waar ik ook levendig aanwezig ben als ik slaap. Een wereld die mij blij maakt, mijn dagen een invulling geeft en een uitdaging. Die wereld, mijn wereld betekent zoveel voor mij, en ik ben dan ook onwijs blij dat ik jullie mag vertellen dat ik een nieuwe droom (opnieuw via de mooie wegen naar Rome) heb mogen plukken. Lifestyle by Linda is nu mijn bedrijfje, mijn ticket om met beide voeten weer in de wereld te stappen en er echt te zijn. Omdat ik nu simpelweg niets te verliezen heb. En dat voelt verdomde goed.
Een dikke shout out naar de mensen die mij door dik en dun hebben gesteund, en aan mijn volgers en bezoekers. Zonder jullie was mijn plekje op het internet slechts een droom geweest.
Dank jullie wel! ♡
Een kleine noot van de redactie:
Op Lifestyle by Linda gaat er voor jullie uiteraard niets veranderen. Het is vooral dat alles achter de schermen nu klopt en ik met mijn blog, mijn passie, verder kan groeien. Alles blijft 100% Linda, 100% mijn mening en 100% mijn ding.