Terwijl Parijs langzaam verlicht wordt door de eerste zonnestralen zullen zij voorlopig nog niet wakker worden uit deze nachtmerrie. Het schilderachtige Parijs. De stad van de hoop, liefde, geluk en het boegbeeld van de romantiek is er niet meer. Gisteravond waande angst en geweld zich als een donkere wolk boven de stad, die ons nog steeds in zijn greep heeft.
Waarom Parijs? Waarom deze mensen? Waarom zoveel leed en pijn? Hebben wij allemaal op jonge leeftijd niet al geleerd dat je misverstanden, pijn, gevoelens en gedachten moet uitspreken in plaats van het op te kroppen en naar de woede te handelen? Je kan mij namelijk niet wijs maken dat er een geloof op deze aarde is die dit geweld toejuicht, aanspoort en tolereert. Ik ben verbaasd en geshockeerd, dat een mens dit een ander mens aan kan doen.. Ik las gisteravond dat iemand wenste dat zij weer in Sinterklaas kon geloven, dan konden wij een nieuwe wereld vragen in onze schoen.. Hoe mooi zal dat zijn?
Omdat het voor mij niet goed voelt om deze dag met een vrolijke noot te beginnen, heb ik ervoor gekozen dat mijn geplande blogpost later vandaag online zal komen. Uit respect voor de slachtoffers en hun nabestaanden.
Mijn gedachten zijn in Parijs. Bij de slachtoffers en mensen die veel te vroeg hun einde vonden. Hun familie, vrienden, kennissen en collega’s die in een eindeloze nachtmerrie terecht zijn gekomen. Volwassenen én kinderen die door de angst onherstelbaar beschadigd zijn. En iedereen die er mee betrokken is. Mijn gedachten gaan naar jullie uit.
