Het is de week waarin ik opknapte van de griep en mijn oma langzaam af zag takelen. Een energie vretende en dubbele week vol tegenstrijdigheden. Een week vol veranderingen waar ik stiekem niet zo goed tegen kan. Gebeurtenissen waar niemand voor kiest, en die je tóch overkomen. Ik koos ervoor om deze week meer tijd met familie door te brengen dan achter de computer, en hing mijn blog jas even aan de kapstok. Waarom? Dat ga ik je zeker vertellen.

 

Opknappen & oma

 

Maandag zit ik met vers gelakte nagels klaar om een video op te gaan nemen, tot ik word geroepen door mijn vader dat oma weer is gevallen. Oma woont naast ons, in een ander gedeelte van de boerderij. We zien elkaar niet elke dag, lopen de deur niet plat, maar het is altijd goed en je weet van elkaar dat je er bent. Prima. Zo gaat het al jaren. Altijd zwaaien we even als ik langs loop of rijd. Een gewoonte die er aardig in gebakken zit. Afgelopen zomer is ze twee keer in een week tijd goed gevallen en met enkel een gebroken sleutelbeen bracht ze het eigenlijk nog goed af. Oma is een hard werkende vrouw en op haar 86ste nog erg actief en reed overal nog naartoe met de auto. Een godsgeschenk voor ons allemaal, er gaat niets boven vrijheid. De val afgelopen zomer heeft haar afgetakeld en langzaam aan steeds meer veranderd in een echte vrouw van 86.

 

We spraken het niet uit maar waren allemaal bang dat ze nog een keer zal komen te vallen, en maandag was dus dat moment dus daar. Een moment wat ondanks dat toch veel te vroeg komt. En maandag hup met oma en haar gebroken heup, een tas kleding en toiletspullen in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Afgelopen week bestond dan ook uit ritjes naar het ziekenhuis, schietgebedjes en hopen dat het beter gaat. Ook haar 87ste verjaardag vierden wij afgelopen week in het ziekenhuis. Niet echt iets om trots op te zijn volgens oma, maar wél een leeftijd waar we trots op mogen zijn. De dagelijkse ritjes, bezoeken en slecht slapen zorgden ervoor dat er qua blogjes maar weinig uit mijn vingers is gekomen. Family time en rusten kregen de overhand en voor de tijd nu vind ik dat ook helemaal prima. Tijd met elkaar doorbrengen nu het nog kan voelt allemaal net wat belangrijker. En dat heb ik gedaan. Alhoewel ik baal dat het al de derde week op rij is dat niets gaat zoals gepland, heb ik er nu meer rust en vrede mee. Het is goed zo. Er gaat niets boven familie en het samen zijn. En de rest? Dat komt vanzelf wel.

 

Aankomende week weet ik dus nog niet hoe mijn dagen eruit gaan zien. Zaterdag heb ik wat meer aan mijn blog kunnen werken (fijn!) en misschien dat ik aankomende week wél aan de mini verbouwing van de woonkamer ga beginnen. Ze geven slecht weer op en dat betekent hier al snel klus weer. Alhoewel ik erg toe was aan een verandering vind ik het met de veranderingen van afgelopen week wel lastig. Sommige veranderingen worden je opgelegd zonder dat je er al aan toe bent. Het is duimen dat oma überhaupt weer naar huis kan komen, daarvoor gaat haar herstel voor mijn gevoel te langzaam. Een verandering thuis waar ik nog niet aan moet denken, maar waar wij het langzaam aan wel met zijn allen over hebben. En een fijn plekje thuis hebben, een frisse nieuwe woonkamer, is dan wel een hele fijne afwisseling.

 

Wel bracht ik afgelopen week met mijn moeder een bezoekje aan Loods 5. Voor wie het niet kent; het is een woonwinkel in Sliedrecht met hele mooie, unieke items. Het marmeren schaaltje wat je op mijn foto ziet heb ik hier vandaan. Is het geen beauty?

 

Hoe ga jij om met zulke veranderingen?