Onzekerheid, schoonheidsideaal en plastische chirurgie
wat als jij niet tevreden bent met je eigen spiegelbeeld?
Vooraf: Ik ga vandaag een gevoelig onderwerp aansnijden. Mensen kunnen hier een uitgesproken mening over hebben. Het is niet mijn insteek om iemand iets op te leggen noch te kwetsen. Ik doorbreek het taboe, maak het onderwerp simpelweg bespreekbaar. En hoop dat als iemand de keuze maakt om een ingreep te ondergaan, dat er dan niet bezuinigd wordt op prijs, maar er een goede én veilige kliniek gekozen wordt. Met Kliniek Veldhoven als voorbeeld. Zodat mensen die op dit onderwerp gaan Googlen, goed voorgelicht worden. Laten we er vandaag over praten en openstaan voor de wensen van een ander, zonder een ander te kwetsen of te oordelen.
-Mijn persoonlijke verhaal-
ik was jong én erg onzeker
Zodra de avond valt en de hemel zich vult met heldere sterren borrelt de inspiratie al snel bij mij op. Alhoewel ik echt kan genieten van goed gezelschap, presteer ik het beste als ik vrij ben van alle prikkels. Ontsnapt aan de hectiek van de dag, alleen met mijn gedachten en woorden vloeien samen als een samenvatting van de dag.
Ook als kind vond ik het niet erg om alleen te zijn. Dat kwam ook goed uit, opgroeiende op het platteland, aan de rand van Brabant en een stads dorp. Als kind was ik vrij rustig, ondernemend maar ook erg onzeker. Mijn perfectionisme kon mij soms behoorlijk in de weg zitten en in groot gezelschap bleef ik graag op de achtergrond.
Als kind ben ik namelijk gepest. Ik was erg lang en erg dun, en alhoewel veel mensen hier veel voor over hebben, voelde het toen absoluut niet als pluspunten. Maar ik ging mijn eigen weg. Deed mijn eigen ding. Droeg wat ik leuk vond en pluisde magazines uit als inspiratie. Mensen uit de grote stad vond ik vooral intimiderend. Zij leken alles beter op een rijtje te hebben. De outfits, kapsels en alle accessoires meegerekend. Ik vond mijzelf dan ook vaak dagdromend over hoe mijn leven zal zijn als ik ouder was.
Nu zijn er verschillende platformen die je als uitlaatklep kan gebruiken, waar je inspiratie op kunt doen en tips uit kunt wisselen. En ik weet eerlijk gezegd niet of dit de onzekere tiener die ik was geholpen had of niet. Want onzeker was ik. Over mijn lichaam. Mijn bril. Haar. Mijn scheve voortand. Mijn kleding. Stem. Mijn lach. Eigenlijk wel over alles. En wat andere mensen daarvan vonden, trok ik mijzelf heel erg aan. Naarmate de pukkels als paddestoelen uit de grond schoten en ik daarnaast ook nog eens chronisch ziek werd was de checklist compleet. De veilige basis waar tieners op voortborduren was als een kaartenhuis in elkaar gestort. En mijn spiegelbeeld was niet langer meer mijn vriend.
-Mijn persoonlijke verhaal Deel II-
De pukkels komen en blijven in vlagen terugkomen. Mijn ultra dunne figuur heeft plaats gemaakt voor een lichaam wat ziek wordt van bewegen. Mijn scheve tand heb ik omarmd en ik vind het heerlijk om mij naar mijn eigen stijl te kleden. Maar nog zijn er de overhangende oogleden, de pukkels en soms ook een wat vermoeide blik waar ik mij eindeloos aan kan irriteren. Maar ik laat het niet meer toe. Niet vaak.
Alleen op grote events waarbij ik vind dat ik als mijn eigen visitekaartje ‘moet’ stralen kan ik mij weer als een onzekere puber voelen. En dan telkens na afloop in de spiegel kijken en dan zien dat het allemaal wel meevalt. Dat mijn haar nog goed zit, mijn make-up op zijn plek en er geen eten tussen mijn tanden zit. En dan overvalt het mij, dat onoverkomelijke gevoel wat hierop automatisch volgt; de opluchting dat het allemaal wel mee is gevallen. En dat ik er oprecht mag zijn. Omdat iedereen er mag zijn. Ongeacht hoe je eruit ziet of waar je vandaan komt.
Waar het altijd maar willen streven naar perfectie vandaan komt, ik zal het oprecht niet weten. Maar dat het iets is wat al eeuwen speelt mag duidelijk zijn. Al is het met de technieken van tegenwoordig een grote uitdaging om niet volmondig ‘ja’ te zeggen op alle mogelijke veranderingen. Misschien dat ik ooit zeg dat mijn oogleden gelift mogen worden omdat ik er niet 24/7 vermoeid uit wil zien. Maar alles veranderen om aan een perfect plaatje te voldoen, dat gaat mij toch echt te ver. Want waarom zal je in een gezond lichaam laten snijden en willen streven naar een standaard wat je niet eens een standaard kunt noemen?
Leefden wij maar in een ideale wereld waarin het oké is dat wij allemaal anders zijn. Er geen model is waar je je aan ‘moet’ meten of naar streven. Maar in sommige gevallen is het meer dan dat, veel lastiger dan dat. En daar wil ik het graag even over hebben.
Wat als jezelf accepteren niet lukt?
en je diep ongelukkig ben met jouw eigen lichaam
Maar wat als jij niet kan leven met het beeld wat je in de spiegel ziet en dit jouw onzekerheid alleen maar voedt? En jij je imperfecties niet kunt omarmen? Je oogleden je zicht blokkeren en je er altijd vermoeid uit ziet, jij je bovenbenen, lovehandles of onderkin niet weg getraind krijg? Je hier diep ongelukkig van wordt? En jij serieus walgt van je lichaam (is een vaak voorkomende zoekterm op Google), waarom zal je dan geen beroep doen op de technieken van nu. Maar bovenal, wie zijn wij dan om daarover te oordelen?
Dan snap ik namelijk heel goed dat een ingreep een logische volgende stap is. En dat er met liposuctie onderhuids vetweefsel verwijderd wordt. Of dat je zo onzeker wordt van een kleine cupmaat, en je in iedere outfit ongelukkig voelt en in de zomer zelfs geen bikini durft te dragen. Dan begrijp ik ook heel erg goed als je voor een borstvergroting kiest. Want uiteindelijk is je goed voelen een van de belangrijkste dingen in het leven. Je simpelweg weer vrouw voelen. En als je zelfverzekerd bent, gaat alles ook net wat makkelijker.
Ik heb namelijk van dichtbij gezien wat onzekerheid met je kan doen. En hoe groots het resultaat van een kleine ingreep kan zijn. Van een mooi gebit, het laten laseren van de ogen, het uitvoeren van een ooglidcorrectie tot een borstreconstructie of een borstverkleining. Ik hoor mijn omgeving er weinig over, maar ik weet wel dat deze ingrepen levens mooier hebben gemaakt. Of simpelweg iemand weer een leven heeft gegeven.
Maar lieve mensen, maak wel een goed overwogen keuze. Botox op je twintigste? Dat liever niet. Er is simpelweg een groot verschil tussen een ideaal plaatje nastreven en oprecht iets aan je onzekerheid willen doen. Botox lijkt een nieuw modebeeld te zijn, een trend gevoed door een andere onzekerheid, werkend aan een maakbaar lichaam wat dichter bij een ideaalbeeld komt.
En uiteindelijk doen wij er allemaal wel iets aan om er leuker uit te zien. Om je goed te voelen. Neem nou een tatoeage, een piercing, je kapsel of corrigerend ondergoed als voorbeeld. Praat erover en deel je onzekerheid. Je hebt maar één leven en een lichaam wat een leven lang mee moet gaan. Laat het een mooi leven zijn. Zonder onzekerheden en spijt.
Plastische chirurgie, is dat iets voor mij?
Of ik uiteindelijk zelf iets aan mijn lichaam zal veranderen? Ik kan daar nu oprecht geen antwoord op geven. Ik ben nu zelf blij met mijn spiegelbeeld en dat vind ik bijzonder fijn. Ondanks mijn scheve voortand, mijn onzuivere huid en opgeblazen buik omdat ik weer een nieuwe kuur heb gekregen. Maar misschien is dat over 10 jaar wel heel erg anders. Als ik dan moeder ben en de zwaartekracht speelt met mijn huid. Goed in je vel zitten is iets wat ik iedereen toewens. Want als je blij bent, maakt het alles mooier.
Mens, wat ben je mooi. Als je lacht, als je huilt. Maar bovenal als jij, jij bent.
Side note: plastische chirurgie geeft geen garantie dat het altijd een mooi resultaat geeft. Kliniek Veldhoven is een privé kliniek (wat inhoudt dat ze niet gecontracteerd zijn bij zorgverzekeraars) met het ZKN-keurmerk. Wat inhoudt dat er kundige plastisch chirurgen en specialisten werken. De veiligheid en hygiëne van apparatuur en behandelruimtes vooraan staan. Daarnaast staat de service – denk aan voorlichting, wachttijd en nazorg van de cliënten staan voorop.
Vertel eens, hoe sta jij hierin?
Hoe ga jij om met onzekerheden?
Pin op Pinterest
Dit artikel betreft een samenwerking. Lees mijn disclaimer.