Onmacht..
Terug naar huis gaan valt mij zwaar. Ik kan sowieso al slecht tegen afscheid nemen maar omdat ik liever een positieve noot aanslaat iedere dag probeer ik deze gevoelens te onderduiken. Na mij 3 weken fantastisch te hebben gevoeld vergeet je haast weer hoe het thuis kan zijn. Maar zo slecht zal het toch vast niet gaan? De reis terug, de jetlag, de klap in je gezicht van het koude weer geven mij direct een reality check. Terwijl ik vol levenslust zit, vol positieve energie om mijn werk en verbouwing van mijn woonkamer met beide handen aan te pakken glipt mijn gezondheid weer even tussen mijn vingers. Het is een verkoudheid, noem het griep, maar het is absoluut geen rekening of een uitwerking van een placebo-effect van mijn 3 absoluut perfecte weken. Heimwee brengt het wel met zich mee. Dat wel.
Waarom ik mijzelf iedere keer weer laat aftakelen door het funeste Nederlandse weer is iedere keer weer een vraag. Ik heb echt het gevoel dat er een rijker en completer leven op mij ligt te wachten, aan de andere kant van de horizon. Daar waar het water de andere kant op het putje in draait en het Sinterklaas maantje de andere kant op staat. Langzaam aan voel ik mij steeds minder thuis in dit land wat ik mijn geboorte land noem. Steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat ik mijn leven aan het uitstellen ben alleen maar om in Nederland te wonen. Als het aan mij had gelegen pakte ik Nederland op en legde ik het neer op een warmer plaatsje op deze aarde. Heerlijk lijkt het mij om niet slechts 3 weken maar het hele jaar fluitend uit bed te stappen, het niet tot mijn bot toe koud te hebben, geen spier en gewrichtspijnen te hebben door het weer maar van het harde werken. Mij iedere dag voelen als ieder ander gezond mens.. Dat is toch niet gek veel gevraagd?
Maar ik zit hier. In Nederland. Terwijl de heimwee mij bekruipt voel ik ook dat ik het beste ervan moet maken hier. Dat berekent dat ik opnieuw moet gaan gaan accepteren dat ik iedere ochtend langzaam op moet starten, eerst pijn moet ervaren om daarna te kunnen functioneren, accepteren dat ik hier beperkter ben en daaromheen mijn dagen in te richten. Zonder te klagen. Maar met een altijd aanwezige hartewens. Chronisch ziek word je niet geboren, ik niet tenminste, maar het is alles behalve een keuze. Dat de manier waarop ik wil leven en ermee om wilt gaan dat wel is bezorgt mij slapeloze nachten. Terwijl ik naar het plafond staar, mijn zoveelste zakdoek leeg snuit zonder ook maar een zuchtje lucht naar binnen te krijgen weet ik dat ik geen slaap meer pakken zal. Morgen is er weer een dag. Morgen zal ik hopelijk wel een nieuwe vlog voor jullie klaar kunnen hebben staan. Daar werk ik naartoe, maar vandaag (gisteren voor jullie) moet ik mijn rust pakken. En het paradijs wacht en ik maak mij klaar om hier hopelijk zeer binnenkort weer een glimp van op te kunnen vangen. Een globetrotter is namelijk niet in één land te vangen.
Tot morgen!
