Wanneer je opgroeit is het heel normaal dat jou lichaam continue veranderd. Van kruipen ga je naar tanden wisselen, tijdens de pubertijd gieren de hormonen door je lichaam en gebeurt er van alles waar je tegelijkertijd ook enorm onzeker over kan zijn. Vervolgens ontwikkel je een eigen smaak, je eigen visie op het leven, je gaat erna leven en voor je het weet sla je jou vleugels uit en vlieg je de wijde wereld in. Iets met ’the sky is the limit, and the limit is the sky’.
Je zult het misschien wel herkennen, maar zodra je doet wat je leuk vind en waar je goed in bent, je voelt je er lekker bij. De keuzes die je maakt, kan en mag je maken, want als je jou laatste tienerjaren in hebt gerolen, sta je er toch alleen voor. Maar dat is goed, de tijd is rijp.
Ook ik heb het idee gehad dat ik op ‘mijn pad’ zat, het goede pad. Ik pakte in mijn tienerjaren na de ziekte van Pfeiffer mijn leven weer op. Een fulltime student kon ik niet zijn (iets met niet tegen een sleur kunnen en een uitdaging zoeken) en werkte vanaf mijn 17e, en ging ik 1 dag in de week naar school. Ik werkte in de zorg, met wisselende uren, wisselende weekenden vrij, een dag naar school om mij als een spons in het water vol te slurpen en vervolgens moe en voldaan op bed neer te ploffen.
Tot mijn lichaam weer ging veranderen.. Alles waar ik voor gewerkt had was in één klap weer weg. Het is ongelofelijk hoe snel je spieren afbreken wanneer je 23/7 op bed komt te liggen. En zo ook mijn gedachten gang, de lust om te vechten was groot. Energie, daar had ik een chronisch tekort aan, en het zoeken van een begin was als zoeken naar een spelt in een hooiberg.
Waarna je langzaam maar zeker weer een beetje vertrouwen in je lichaam terug kan vinden, om na de zomer weer onderuit te gaan. Het was, is en blijft een vicieuze cirkel waar je zelf in beland en wat dat betreft heeft mijn lichaam de leiding.
Nu ben ik 25, ben ik inmiddels alweer bijna 5 jaar écht chronisch ziek (sinds 2010 heb ik de stempel) en vind ik het nog steeds lastig om een balans te vinden tussen alle veranderingen. Ik wil dolgraag mijn imperfecties accepteren. Het zal ook een stuk makkelijker zijn als de klachten in aangekondigde volgorde de kop op zouden kunnen steken, een goed voorbereid mens telt immers voor twee.
En nu leef ik iedere dag weer met diezelfde onzekerheid. Smeer ik mij suf met antibacteriële zepen wanneer ik een daagje buiten de gouden kooi ben omdat ik niet weet wanneer mijn immuunsysteem mij in de steek laat. Weet ik in de ochtend niet of ik die dag de energie heb om op te staan. Word ik nog steeds ziek van sporten en probeer ik met man en macht een manier te vinden om weer wat lekker in mijn vel komen te zitten. Het is namelijk zo dat mijn antibiotica kuur van 6 maanden nu, op een paar dagen na, afgelopen is. Ik ben ervan aangekomen, en dat vind ik uitermate vervelend. Ik ben niet dik, zeker niet, maar 24/7 met een opgeblazen buik lopen, zonder zwanger te zijn (voelen zwangere vrouwen zich ook zo opgeblazen?) is alles behalve prettig en iets wat niet went. En nu wil ik graag van de extra kilo’s af, schoon schip maken en zo te proberen weer lekker in mijn vel te komen zitten.
En dat is lastig, ik let uiteraard op mijn voeding. Wat inhoud dat ik van mijzelf door de weeks echt niet mag snoepen. En nee, ik ga proberen geen uitzonderingen te maken. Maar bewegen, wat toch wel op nr 1 staat wanneer je er wat extra kilo’s af wilt hebben, is not an option. Het is mij eerder gelukt om na een lange bedlegerige periode alles kwijt te raken, langzaam, met veel geduld. En dat zal ik nu ook weer op moeten roepen. Maar als een van nature actieve meid, is het toch lastig te bevatten dat het weer een lange zit gaat worden. Maar hee, opgeven is geen optie!
En zo dobber ik steeds wat heen en weer, tussen nieuwe ongemakken, een nieuwe balans zoeken en opnieuw ergens tegen de lamp te lopen. Het zal in ieder geval nooit saai worden en what doesn’t kill you only makes you stronger. Maar deze imperfecties accepteren? Hell no! Ik kan accepteert dat het even zo is, omdat het nu eenmaal zo is, en dan er weer hard tegen aan om weer terug te komen op mijn fijne en veilige thuisbasis!
Wel ben ik op zoek naar fijne recepten voor bijvoorbeeld tussendoortjes, die mij energie geven, maar waar geen suiker aan te pas komt. Aangezien ik niet kan sporten zal ik de kar vanaf deze kant trekken. En wanneer er iemand tips heeft, dan hoor ik het graag!
De kuur is bijna voorbij, en ik ben er nog nooit zo klaar voor geweest om de draad weer op te pakken!
