Omarm je imperfecties | Part II

Eind juli kaartte ik het onderwerp voor het eerst aan, ik vroeg jou, als lezer wat jou imperfecties zijn en of je deze al hebt geaccepteerd van jezelf? Je kunt namelijk twee dingen doen, het aanpakken (wat in sommige gevallen een shitload aan werk is) of het accepteren, omdat het maakt tot wie jij bent. Een gevoelig artikel waarin ik mijzelf helemaal openstelde en jullie, mijn lieve lezers en bezoekers hebben onwijs lieve en mooie reacties achter gelaten die mij echt geraakt hebben. Wat kan een blog toch snel uitgroeien tot een veilige plaats waar meiden hun imperfecties willen delen. Mede daarom roep ik vandaag Part II in het leven en vertel ik je over een onzichtbare imperfectie die met hulpstukken ineens zichtbaar wordt, lees je mee?

Daar zijn ze dan, mijn nieuwe benen, de diesel die mijn motor doet lopen, de banden onder mijn auto maar vooral mijn eigen benenwagen die zonder hulpstukken al jaren slecht presteren.

Een imperfectie als een slecht gebit, waar ik de vorige keer over vertelde, is iets wat je kunt fixen. Het is niet makkelijk, maar het is te fixen. Voor niet functionerende benen heb je een rolstoel (deze staat gelukkig weer even op zolder) of steunkousen. Het probleem is dat mijn bloed in mijn benen blijft hangen, mijn hart is op de een of andere manier niet sterk genoeg om het in een verticale of zittende positie omhoog te pompen. Ronduit vervelend en nogal onhandig. Thuis kan ik er aardig mee uit de voeten, zittend met mijn benen hoog is dat aardig te doen. Lopen gaat ook wel, maar even stil staan bij de kassa in de Hema, met een paar wachtende voor je kan al een hele klus zijn. Duizelig worden, benen die aanvullen als pudding, vlekken voor de ogen krijgen en vervolgens ook slecht horen.. allemaal nare bijverschijnselen van een hoeveelheid rood vocht dat onderin mijn benen moet blijven hangen. Waarom? Artsen weten het niet. Het UWV accepteert het niet. Wachtende mensen in een bomvolle apotheek, snappen het niet (iets met gaan zitten en niet opstaan voor een oma..). Ikzelf snap het al helemaal niet, maar het is aan mij om er het beste van te maken.

Tot voor kort liep ik vooral met sport compressie kousen, doen hun werk prima, maar geven rondom niet gelijk verdeeld de brood nodige druk. En dus ben ik aan de steun pantys. Pantys omdat ik mij te jong voel voor steun kousen, en panty’s omdat ik mij ondanks mijn onzichtbare ziekte eigenlijk op de normale dagen niet ziek eruit wil laten zien. En dus draag ik steunpanty’s tot mijn lies wanneer ik een jurkje of een rokje draag en panty’s tot de knie wanneer ik wel de steun wil maar niet gezien wil worden. Het zijn en blijven gelukkig gewoon kousen.

En dus omarm ik mijn imperfecte benen, geniet ik zonder kousen met mijn benen omhoog van de zon, en verstop ik mijn imperfecties gemakkelijk onder een broek wanneer ik de bewoonde wereld in ga. Een prima oplossing, voor een niet prima probleem. Normaal worden zal het nooit, en daarom omarm ik mijn steunpanty’s, omdat ik met deze benen de wereld in kan wandelen. Om er met hulpstukken er het beste van te maken, omdat ik niet wil dat het mijn leven beperkt, dat is door de andere chronische labeltjes al beperkt genoeg.

Heb jij een imperfectie waar je hulpstukken voor nodig hebt,
waar eigenlijk niemand iets van ziet en weet?