Durf jij jezelf te zijn? Durf jij met een dikke onderkin op de foto terwijl je maatje 36 hebt? Gooi jij na een fotosessie al jou foto’s door de photoshop mangel en voorzie jij ze van een dikke laag met filters, om jezelf er nóg mooier uit te laten zien? Maak jij jezelf mooier met make-up en durf jij hierdoor niet meer zonder make-up de straat op? En hoe ga je dat doen als je eindelijk een nachtje blijft slapen bij de jongen die je ‘op je best en mooist’ binnen hebt gesleept? Of durf jij je imperfecties te omarmen en kan jij, wat dat betreft, zorgeloos leven en gelukkig jezelf zijn? Ik ben benieuwd naar jou mening!
Dit artikel is ontstaan na het oppikken van verschillende signalen uit mijn omgeving van en door mensen die ergens onzeker over zijn en mijn eigen onzekerheden. Na aanleiding van een artikel dat Cosmopolitan.nl plaatste over inspirerende vrouwen en de dappere foto die Kelly Caresse plaatste van haar insuline pomp.
‘I just want a different girl’ zingt Mr. Pharrell Williams op zijn nieuwe album. Het gehele album draagt hij op aan de vrouw. Een ode aan de vrouwen, geheel van deze tijd. Niet aan de Marilyn Monroe’s, Cleopatra’s of Joan of Arc’s, Pharrell wilt een pure vrouw. ‘Wat jou anders maakt is het gene wat jou speciaal maakt’. Ook John Legend zingt over zijn miss haar ‘perfect imperfections’. Hij houd van het hele pakket, schoonheid van binnen en buiten, en schoonheid zit dus ook zeker in de imperfecties. En ‘wij dames zijn prachtig, met en zonder make-up’ is de boodschap die Colbie Caillat meegeeft in haar nieuwe nummer Try.
Klik hier om de videoclip van Try te bekijken.
Hebben wij meiden, dames en vrouwen het dan helemaal mis? Staan wij voor niets uren voor de spiegel om zeker te weten dat je haar, make-up en kleding tip top in orde is? Om er mooi uit te zien voor een feestje, je werk, je vriend, je man of voor dat avondje uit om hopelijk die ene leuke jongen te spreken te krijgen. Doen wij voor niets onze best op ons uiterlijk als we naar school gaan, boodschappen gaan doen, de hond uitlaten, een daagje naar het strand willen of om naar de sportschool te gaan? Massaal accentueren wij onze sterke punten, zo vallen de delen waar wij minder tevreden over zijn vanzelf minder op. We worden haast levende photoshopfoto’s, maken selfie’s omdat wij zo onze beste hoek op de foto kunnen zetten. Er is even paniek wanneer je plotseling weg moet en je nog aan je make-up routine moet beginnen. Het lijkt wel gekkenwerk, we rennen achter de feiten aan en moeten er iedere dag tip top uitzien voor het geval dat..
Verstop jij je sproeten? Verf jij je rode haar? Bedek jij de groeistrepen die je in je pubertijd hebt gekregen? Lach jij met je hand voor je mond omdat jij niet tevreden bent over jou gebit? Durf jij niet te sporten omdat jij jezelf ’te dik’ vind en daardoor niet op je gemak bent in de sportschool? Verstop jij je insuline pomp? Verstop jij je steunkousen, wijnvlek, moedervlekken of je altijd rode wangen?
En wanneer is het genoeg? Waar je eerst begint met make-up, je nagels lakken en je haar verven, ga je dan later automatisch over op botox en fillers wanneer de eerste rimpels verschijnen? Krijgen meiden straks standaard voor hun 16e verjaardag een neuscorrectie? Moeten wij allemaal die ene perfecte cupmaat hebben? En het liefst een mooi paar ronde billen erbij als we dan toch bezig zijn. We veranderen langzaam in levende Barbie’s. Klaagt een Chinese man zijn vrouw aan omdat zij (na vele operaties) knap is geworden maar nog wel ‘lelijke’ kinderen baart..
En nu blijken de meeste mannen (als Pharrell het zegt, heb je alleen aan zijn motivatie al meer dan genoeg) een lieve, zelfverzekerde vrouw die gelukkig is in haar eigen skin te willen hebben. Geluk en zelfvertrouwen zijn niet te koop, en ik ben dan ook van mening dat in de meeste gevallen (er zitten altijd mensen tussen die écht hulp nodig hebben, dat realiseer ik mij goed en laat je dan ook goed informeren) plastische chirurgie en het verstoppen van je oneffenheden simpelweg niet werkt. Net als dat je niet weg kunt rennen van je eigen schaduw. It’s as simple as that. Zelfvertrouwen is het beste wapen wat je bij je kunt dragen. Zelfvertrouwen maakt je mooi en sexy!
Mocht je na deze tekst nog niet overtuigd zijn hebben we altijd nog deze gesproken woorden van Williams in hoogst eigen persoon. Helaas geen fragmenten van ons laatste telefoon gesprek (oh if only..) maar daarom niet minder fijn!
Klik hier om Dear G I R L te bekijken.
Lieve meiden, meisjes en vrouwen, omarm je imperfecties! Zij zijn wat jou uniek maakt! De manier waarop je lacht, je mooie sproeten, je onhandige acties, durf je dromen en wensen uit te spreken en je zult zien dat de dagen veel mooier en lichter zullen zijn. Je kunt pas echt een gelukkig leven hebben als je gelukkig bent met jezelf, wanneer jij jezelf hebt geaccepteerd zoals je bent. Bevalt iets je niet, verander het. En als je het niet kunt veranderen kun je misschien wel jou kijk daarop veranderen, of probeer het stukje voor stukje te accepteren. Probeer een manier te zoeken dat het leefbaar blijft, praat over je onzekerheden, je zult zien dat het steeds iets makkelijker zal worden. Blijf in beweging, wat ik daarmee wil zeggen is dat er meerdere wegen naar Rome leiden en dat een probleem nog nooit is opgelost op het niveau waar het ontstaan is.
Mijn imperfecties
Ten eerste wil ik kwijt dat mijn gezondheid gelukkig weer iets beter is en ik mij weer ‘druk’ kan maken over de kleinere dingen, schoonheidsidealen zoals deze mooi genoemd worden. Waar eerst mijn prioriteit lag bij het uit bed komen, (ik ben langere periodes bedgebonden geweest) kan ik nu weer dagdromen, zaniken en zeuren over een lijf met én zonder deze imperfecties.
Het heeft bij mij lang geduurd voordat ik mijzelf heb geaccepteerd zoals ik ben. Ik met mijn droge, vochtarme onzuivere huid (oh die eeuwige jeugdige pukkels), scheve neus, lange benen (lang en dun zijn past op de basisschool zó niet in ’t plaatje) en mijn bril.
Door mijn chronische labetjes (ik heb o.a. M.E. en Fibromyalgie) is mijn lichaam erg veranderd, naast het feit dat ik er geen volledige controle meer over heb, veranderd het ook. Waar ik vroeger (mag je al vroeg zeggen als je 25 bent?) dun was (volgens mijn mams té dun), en ik door het vele fietsen en altijd bezig zijn ook nog eens een goede conditie had kon ik alles eten wat ik wilde. Nu is dat wel anders. Door mijn inspanningsintolerantie moet ik oppassen dat ik niet teveel beweeg (dit verschilt per dag), heb ik geen stappen teller maar een hartslagmeter die mij waarschuwt wanneer mijn hartslag te snel oploopt en dit alles heeft op zijn beurt weer zijn weerslag op mijn lichaam. De sportieve, gezonde bouw is er niet meer, het enige sportieve wat je terug vind zijn mijn sport compressie kousen. Kan ik mijn lichaam niet meer ‘strak’ en fit trainen, en zal je vast binnenkort poffertjes kunnen bakken op mijn bovenbenen (just kiddin’) en daardoor ook goed moet letten op wat ik eet.
Zo heb ik ook een gebit waar ik mij al jaren aan stoor en het beïnvloed hoe ik op de foto wilt staan etc. Mijn voortand staat namelijk scheef. Ik wil dit heel graag recht laten zetten (de haast onzichtbare Invisalign beugel is helaas niet toe te passen) heb ik een slotjes beugel nodig, een helixverbreder en een kaakoperatie. En dat laatste puntje is iets wat mij al maanden bezig houd, ga ik het gehele traject aan of niet? Is het mij alle pijn, tijd en de revalidatie waard? Door de M.E. weet ik niet of ik lichamelijk de narcose goed aankan, lichaam sputtert al tegen bij een 2 verdovingen, resultaat: 3 maanden op bed.
Nu blijft de vraag of ik het dat allemaal waard vind om aan het einde van de rit hopelijk een mooi én recht gebit te hebben, of omarm ik deze perfectie en moet ik zelf gaan geloven dat deze imperfectie mij Linda maakt?
In mijn persoonlijke missie om anders tegen mijzelf aan te laten kijken heb ik onderlaatst de fotoshoot met Aline gedaan. Na het loslaten van alle foto’s willen zien na het maken (om te checken of ik er echt wel normaal uitzag, en wat echt niet mocht) en het zien van het resultaat probeer ik het meer los te laten. Waar mijn lief het nog weleens om zijn oren geslingerd kreeg wanneer hij vanuit ‘de verkeerde hoek’, -want oeps tand- fotografeerde laat ik hem de regie bepalen. Resultaat, meer ontspanning en mooiere foto’s (voor zover je zoiets over jezelf kunt zeggen). Misschien dan toch maar geen operatie? Of verdwijnt dit ‘schijt-aan-de-wereld-gevoel’ na het zien van een lelijke-tand-foto weer als sneeuw voor de zon?
Kan jij een imperfectie opnoemen die jij zelf omarmd hebt en jou speciaal maakt?
