Nieuwe rouw | 6 maanden na de stilgeboorte van Fos
Vanaf het moment dat wij wisten dat wij onze Fos gingen verliezen hebben mensen ons voorbereid op het gemis, de rouw en het creëren van laatste herinneringen. Van foto’s, tot het maken van zijn voetafdrukjes en geboortekaartjes. Je moet simpelweg herinneringen voor het leven maken in de korte week die je met hem hebt.
Als je een baby bij een vroeggeboorte verliest rouw je niet alleen om het kind wat je verliest, maar ook om de toekomst die je met jouw kindje voor je zag. Je rouwt om het uit blijven van herinneringen, het niet weten hoe zijn stem klinkt, hoe zijn loopje is en hoe hij überhaupt als persoon zou zijn. Rouwen om alles wat er even leek te zijn, maar er nooit meer is en er nooit zal zijn. Rouw. Pure rauwe rouw.
De pijn die ik voelde was oorverdovend en intens, net als de stilte. Er werd uitgelegd dat de rouw in golven komt, dat deze in kracht af zullen nemen. Dat er een leven kan bestaan naast het gemis, dat het alleen heel veel tijd nodig heeft. Een leven lang. Want dit gemis kan je nooit helemaal verwerken. Het leven wordt simpelweg nooit meer een tien.
Nu de tijd vordert en we alweer ruim 6 maanden verder zijn. Ben ik nog steeds moeder van het mooiste sterrenkindje, en merk ik dat er steeds weer nieuwe vormen van rouw bijkomen. Er lijkt geen einde aan te komen.
Als mensen mij tegenkomen en vragen hoe het gaat, zijn ze benieuwd hoe het met mij gaat. Hoe het met ons als ouders gaat, hoe wij verder leven met dit verdriet. Hoe we omgaan met de leegte en het gemis. Wat maar weinig mensen vragen is hoe hij was. Hoe mooi mijn mooie Fos is. Hoe zijn tien vingertjes zijn, zijn teentjes, van wie hij zijn neusje heeft en op wie van ons hij het meeste lijkt.
Het is nu rouwen om het feit dat er maar één klein clubje mensen is die Fos kunnen beschrijven. Die zijn lieve teentjes, vingertjes, neusje en zijn bolle wangen hebben gezien. Rouwen dat maar weinig mensen weten wat een heerlijke baby mijn mooiste Fos is, was en altijd zal blijven en zijn.
Van een roze wolk af, de duisternis is
We hebben het allemaal meegemaakt. De positieve test, de echo’s, het blije nieuws vertellen, nog meer pret echo’s, de bekendmaking van zijn geslacht, de roze wolk en hoe we daar zo hard vanaf vielen. Hierna werd het anders, een bevalling op de helft van de zwangerschap is niet zoals de meeste vrouwen het beschrijven. Ik kreeg geen huilende baby op mijn borst. Ik heb Fos maar heel even warm bij mij gehad en hem nooit een keer aan kunnen kleden of zijn luier verschoond.
Ons verhaal is zo anders als dat van de meeste kersverse ouders. Gelukkig wel. Maar het maakt alles tegelijkertijd ook zoveel lastiger. Je mist simpelweg alles wat kersverse ouders met een levende baby wél meemaken. De vrolijke kraamvisites, vergelijken en kijken op wie de baby lijkt. De simpele dingen in het leven die nog steeds zo ver weg lijken. Mooie momenten die wij met onze Fos nooit mee zullen maken. En ik denk oprecht dat die vorm van rouw alleen herkenbaar is voor ouders die ook een sterrenkindje hebben.
En zo komt er steeds meer bij. Wellicht omdat de mist in mijn hoofd wat optrekt en er ruimte ontstaat om na te denken. Of wellicht hoort het bij het verstrijken van de tijd. Rouwen om de kraam periode, rouwen om een hele afwijkende postpartumperiode, rouwen om het gemist tijdens de feestdagen. Het nooit kunnen zetten van een schoen, het nooit meer compleet zijn aan de kersttafel. Allemaal stukjes van een puzzel die ik nog lang niet in elkaar krijg. En dat is oké. Ook als we nog heel veel tijd nodig hebben.
Ik troost mij met de gedachte dat hij in mij voort leeft, en hij er altijd zal zijn – zolang ik zijn naam maar blijf noemen, maar over hem blijf praten. Dan zal hij er altijd zijn.
P.s. ik schrijf dit artikel na de stilgeboorte van mijn zoontje Fos. Hier vind je een overzicht van de artikelen die ik de afgelopen maanden al plaatste, een kijkje in mijn rouwproces – hoe het leven mij vanaf zijn geboorte vergaat.
