Het borrelt al even om te schrijven over de vliegramp van MH17. Dat terwijl ik niet direct betrokken ben bij deze ramp en ik naast alles wat er gezegd is ik het gevoel had dat ik daar niets aan toe te voegen heb. Toch wil ik vandaag, op deze nationale dag van rouw, stilstaan bij deze vreselijke gebeurtenis. Daarom vandaag toch een blogje van mijn hand, omdat dat het minste is wat ik, als blogger, kan doen. 

Een vliegtuig met aan boord 298 passagiers en crew, mensen met plannen en verhalen, met allen een zonnige bestemming als eindbestemming. Diezelfde vlucht werd op 17 juli op tragische wijze uit de lucht geschoten. Geschoten? Ja geschoten! Vliegtuig rampen grijpen mij altijd aan en dat dit vliegtuig uit de lucht is gehaald kan er bij mij niet in. Vandaag wil ik hier graag even bij stil staan, zonder dat ik direct iemand ken die in dit vliegtuig zat. Wat het aangrijpend maakt is dat wij allemaal in dit vliegtuig konden zitten, het kon mijn collega zijn, vriend of vriendin, mijn buurman, schooljuffrouw, mijn arts, mijn ouders, grootouders of kinderen. Allen op weg naar een zorgeloze vakantie, een congres, een familie bezoek en/of op weg naar die onwijs toffe trip die jij eindelijk kon gaan maken. 298 onschuldige slachtoffers, en vele families waarin een gat is geslagen. Daarom besluit ik hier vandaag extra aandacht aan te besteden.

Er is al zoveel gezegd en geschreven, en tegelijkertijd zo weinig gezegd. Er zijn geen woorden die de lading van deze ramp kunnen dekken. Ik ben ontroerd en aangeslagen door de vele lieve berichten die rond gaan. Geschreven door geliefden van de slachtoffers, een liefdevolle ex, vrienden, collega’s en een stewardess. Altijd is mij verteld dat vliegen de veiligste manier van reizen is. En dan te horen krijgen dat MH17 van Malaysia Airlines, uit de lucht schieten ‘een foutje’ was. Ach ja, laten wij roepen dat het een fout was, laat mensen met hun vingers wijzen, complottheorieën erop los gooien, speculeren en vooral boos zijn. Een foutje of niet, dit had verdomme toch nooit, maar dan ook nooit mogen gebeuren! In iedere oorlog zijn al teveel, veel te veel onschuldige burgers gedood. Nu leven wij in 2014 en ook nog eens in een veilig, in ieder geval, oorlog vrij land. Rampen als 9/11 en de schutter van Noorwegen hebben wij ook meegekregen, maar was, zoals de meesten het beschrijven, doodeng maar toch een ‘ver van je bed’ show. In Nederland kennen wij deze rampen niet. Tot afgelopen donderdag vele kinderen, ouders, geliefden, afgestudeerde pubers/begin twintigers en opa’s en oma’s samen met het personeel van Malaysia Airlines uit de lucht geplukt werden, als een vallende ster stortte het toestel ter aarde. Uitgerekend in een oorlogs gebied, bezet door rebellen die eerst flink ‘geshopt’ hebben tussen de persoonlijke spullen. Met ongeloof, een knoop in mijn maag en een blik vol afschuw heb ik de beelden gezien, de foto’s bekeken en iedere update op de voet gevolgd. Tegelijkertijd kan ik mij niet indenken hoe mensen zich moeten voelen die iemand moeten missen. Moeten, omdat niemand voor dit noodlottige ongeluk heeft gekozen. En kunnen wij wel spreken van een ongeluk? En wie heeft er in hemelsnaam überhaupt de behoefte om een vliegtuig uit de lucht te schieten? Samen met de twee vliegtuigen die een paar dagen eerder uit de lucht werden gehaald. Ook na die rampen zijn er gezinnen verwoest.

Met grote afschuw heb ik het nieuws de afgelopen dagen gevolgd. Ik ben er stil van, leuke dingen doen voelt niet goed. En het nieuws word steeds bizarder.. Diep respect voor de mensen die de lichamen gevonden en geborgen hebben, zeker onder de erbarmelijke omstandigheden waaronder zij moesten werken. Afschuw voor de rebellen die met hun dikke spek nekken ‘de wacht’ houden. Waar waken jullie voor als alle persoonlijke bezittingen al gestolen zijn? Waar waken jullie voor als al het grote bewijsmateriaal al verwijderd is? Waar waken jullie voor als de zielen al van de lichamen ontnomen zijn? Koude rillingen van de beelden van de inmiddels welbekende zwarte zakken, hoe er over lijken word gepraat in plaats van; de lichamen van de slachtoffers. Het blijven immers geliefde personen, ook na de ramp!

Ik hoop met heel mijn hart dat iedere familie een begrafenis krijgt, waarin zij waardig afscheid kunnen nemen van hun geliefden, dat er geen families blijven wachten omdat hun geliefde nog niet gevonden is.

Vandaag is een dag van nationale rouw afgekondigd en zie ik beelden van kisten die aan boord worden gebracht van een groot militair vliegtuig. Eervol verlaten zij het land waar zij allen hun noodlottige einde vonden, ver verwijderd van de eindbestemming van hun reis. Een reis die onverwacht een andere koers aan nam. Ze worden naar huis gebracht. In een vliegtuig. Een mooi gebaar en aan de andere kant zo dubbel. Terug naar de hoogte waar de inzittenden van MH17 hun dood vonden.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn, als een olievlek zijn er uit ons gehele land dierbaren weggeplukt. Vliegen zal nooit meer hetzelfde zijn. Voor Malaysia Airlines zal niets meer hetzelfde zijn. Voor de nabestaanden zal het nooit meer hetzelfde zijn.

Diepe respect voor de mensen die het op zo’n kort termijn mogelijk hebben gemaakt dat de slachtoffers nu op zo’n mooie, eervolle en respectvolle manier thuis gebracht worden. Nabestaanden hebben in dit getouwtrek al genoeg geleden. Thuis naar Nederland, geen van hen zal ooit nog zijn eigen voordeur openen..

Aan alle inzittenden van MH17, ik heb niemand van jullie gekend, en toch zitten jullie 24/7 in mijn gedachte.

Why did they rain on their parade?