LINDA.festival

 

Ik heb geen flauw idee welke bloggers er aanwezig zullen zijn, maar aangezien ik afgelopen donderdag compleet out of mycomfort zone alleen naar een fashion show ben gegaan moet ik hier ook mijn draai wel gaan vinden. In de auto kom ik er al snel achter dat ik nog moet tanken, het lot bepaalt dat er uiteraard een oud en niet zo snel stel nét voor mij de tank in pikt. Tot daar kan ik het nog redelijk overzien. Vlakbij Zaandam blijkt mijn Tom Tom een oudere versie te zijn en kan ik bepaalde afslagen helemaal niet kan nemen. Ik zie de timer oplopen en kom terecht in een druk gedeelte van Zaandam wat veel wegwerkzaamheden kent, mijn Tom Tom verliest zijn signaal, de brug gaat open (wat een klassieker) en tot overmaat van ramp kom ik op de tijd van mijn afspraak aan op de verkeerde parkeerplaats. Deze zaterdag begint steeds meer als een vrijdag de 13e te voelen.

 

Terwijl ik alleen maar oog heb voor Dixie’s (die er uiteraard nooit staan als je blaas op klappen staat) en de parkeerhulp mij een plekje wijst kom ik er in de bus naar het festival terrein achter dat ik écht verkeerd ben. 30 minuten te laat, met nog steeds een op klappen staande blaas kom ik aan en word er mijn richting op gezwaaid. Aangezien ik zo’n persoon ben die terugzwaaien naar mensen die eigenlijk naar iemand achter mij zwaaien loop ik god zij dank wel op de juiste wapperende handjes af en kan ik met nog een blogger die ook te laat is aansluiten bij de pers toer. Halleluja, ik ben er! Nu de wc nog. Gelukkig camoufleert mijn foundation het schaamrood op mijn kaken, want als ik ergens een hekel aan heb is het wel dat ik mensen moet bellen dat ik door stommiteiten te laat ben.

 

Ach fijn, laat de feestvreugde beginnen en we worden met leuke feestelijke deuntjes ontvangen. De heerlijke geur van allerlei leuk aangeklede food kraampjes komt mij al tegemoet. En tijdens de pers tour lopen we van de ene leuke beauty stand naar de andere, zien wij leuke fashion stands en merk ik op dat het Huishoudbeurs gehalte gelukkig erg meevalt. Er zijn maar een paar dochters die roepen; ma ik moet echt even wat eten want ik word er chagrijnig van, en van de trolleys is geen spoort te bekennen. De dag wordt letterlijk steeds beter. Ondertussen lijk ik opnieuw alleen maar oog voor alle wc bordjes te hebben want die blaas van mij staat nog steeds op klappen. Maar omdat ik te laat was durf ik dan weer niet een party poeper te zijn door tussendoor ook nog eens in een ellenlange wc rij te gaan staan (en wat zijn ze lang als jij je eindsprint eindelijk in kan zetten), want het pers gehalte (een Shownieuws, radio etc.) is groter voor mijn gevoel dan het aandeel van bloggers in de groep.

 

 

En even voel ik mij heel speciaal. Als een vis in het water vergeet ik mijn blaas even en spot ik een Cover shoot voor je eigen LINDA, een complimentjes tent met lekkere mannen erin, kan je jouw cupmaat via een nieuwe techniek op laten meten en is er geheel achter een groot wit scherm een aftrek cursus voor alle geïnteresseerden die nog even in de schoolbanken willen kruipen. Niet veel later lopen wij via de keuken naar het grote podium waar lezers Linda (de Mol in dit geval) in een leuke Linda’s zomerweek setting het hemt van ’t lijf mogen vragen. En wat is ze toch leuk en heerlijk ongegeneerd open. Mijn beeld van haar, en het magazine, komen letterlijk tot leven op het festival. En daar zie ik mijn kans schoon om even de Linda.foundation te spekken en eindelijk mijn blaas te legen.

 

Hierna is het tijd om zelf op pad te gaan en op vintage juweeltjes te gaan jagen bij de kofferbak sale. Koop ik een onwijs leuk Linda armbandje (van Gassan), spot ik moeders die met de vingertjes omhoog aan het swingen zijn in een silent disco. Ook twijfelde ik even of ik mijzelf een festival look aan wilde laten meten, maar bij het zien van mijn dode haarpunten realiseerde ik mij dat mijn haar meer nodig heeft dan alleen een krul en föhn beurt. Probeer ik ongemakkelijk een selfie te maken (want je moet laten zien dat je er geweest bent) en mis ik een rechterhand als het op foto’s maken met een leuke Linda setting aan komt. Zo ben ik dan ook niet voor 10 minuten een bruidje geweest, heb ik de ellenlange rij voor de Linda cover shoot maar over geslagen (voor mij als Linda wilden ze niet eens een uitzondering maken -misschien toch mijn haar eens blond verven?) en durfde ik Linda niet eens om een foto te vragen toen ze vlakbij stond. Af en toe kan ik dan mijzelf wel voor m’n kop slaan, door mijn Hollandse nuchterheid mis ik best wel wat. Ik bedenk mij dan dat Linda immers ook een mens is, maar dat het voor mijn lezers wel leuk is om een plaatje van ons te zien. Gelukkig hoorde ik later dat ze geen pers verzoekjes doet en heb ik mijzelf een grote kater bespaard. Maar volgend jaar met alle Linda’s op de foto blijft wel het opperen waard.

 

Terug richting huis stap ik gelukkig in de goede bus die mij natuurlijk aan het verkeerde kant van het parkeer terrein afzet. Mijn benen voelen aan als pap van al het lopen (goed voor de calorie verbranding op zo’n festival) en in de auto rij ik met mijn inmiddels soep ogen (want: hooikoorts seizoen) richting huis. Al snel zet ik de Tom Tom uit omdat ik de weg naar huis nu redelijk ken en geheel in gedachten verzonken rij ik ongemerkt weer terug naar Zaandam. Handig! Wanneer ik ongeveer weer halverwege ben besluit ik er bij de grote M even af te gaan om mijn honger een klein beetje te stillen. Een kleine zoute friet (want er wacht een maaltijd thuis) lijkt de perfecte oplossing voor mijn hooikoorts migraine, zo kan ik mijn medicijnen innemen en kan ik tegelijkertijd even mijn hoofd leeg maken. Inspiratie krijg ik namelijk op de meest onhandige momenten, zoals onder de douche of nu dus, in de auto. Want met iedere kilometer die ik verder bij huis kom, ebt mijn verhaal weer een beetje weg. En dus zit ik hier met mijn vette friet vingers op de parkeerplaats deze column te tikken. Wat een heerlijke typisch Linda dag. Onder het mom van; ik deel niet alleen mijn meest glorieuze en beste momenten, maar gewoon, en dag uit mijn meestal vrij onhandige leven, puur zoals het is. Misschien dat ik er ooit handig in ga worden, saai is het in ieder geval nooit.

 

Wanneer kon jij voor het laatst wel door de grond zakken?

 

Het LINDA.festival is vandaag, 15 mei, nog de hele dag te bezoeken. Van gymmen met Arie, tot drankjes drinken in een zuurstok roze L’Homo bar (compleet met karaoke), een bezoekje aan een kook workshop, het test lab of de wasstraat, het magazine komt letterlijk tot leven en is een enorm leuk uitje!