Ik weet nog goed hoe opgewekt ik was, wij zouden een weekend naar Parijs vertrekken om het concert van de eeuw bij te wonen. Vrolijkheid overheerste, vlinders in onze buik en een glimlach op ons gezicht. Parijs wachtte op ons en het voelde even alsof de wereld aan onze voeten lag. Dat wij voor plezier een weekend naar Parijs mochten, en voor ons samen was het alweer de tweede keer dat wij er waren, dat was zo enorm speciaal.

Het laat mij dan ook maar niet los dat er nog meer mensen met hetzelfde gevoel naar Parijs zijn gegaan. Met de auto, vliegtuig, boot of met het openbaar vervoer. Allemaal mensen die een glimp op willen vangen van deze romantische stad. Lachend en zingend over straat gaan omdat ze naar een concert gaan, gezellig de week aan het bespreken zijn in een café of bar. Mensen die net aankomen en besluiten nog even een hapje te gaan eten. Volwassenen die hun kind(eren) meenemen op een uitje. Vrienden die naar Parijs gaan om plezier te maken. Voetbal fans die de buitenkans kregen om een mooie wedstrijd bij te wonen. Mensen die gewoon leefde als alle andere dagen. In Parijs.

 

Laten wij een brug bouwen van liefde..

 

Deze mensen, voor hun zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Er zijn mensen van ons weggerukt. Harten zijn verloren gegaan in een mega bloedbad, tijdens de sporen van geweld en ongeloof. En dat is denk ik het enige geloof wat ik er op dit moment uithaal.

Ongeloof.

Bang om mijzelf te uiten voor een religie. Bang om uitspraken te doen over een religie. Bang om vluchtelingen te weigeren en toe te laten. Bang voor een verschuiving van geweld in de wereld die niemand wilt en wenst. Bang dat onze harten verscheurd blijven door pijn en verdriet. Bang dat ongeloof en haat de hoogste noot zullen blijven zingen. Bang dat het geweld nooit stopt. Bang om naar grote Europese steden te gaan. Bang om te leven in deze wereld. Bang om kinderen op deze wereld te zetten. Bang dat het vechten tegen geweld nooit genoeg gaat zijn. Bang voor wat social media aanricht. En hoe de verkeerde mensen zich hiermee voedden. Bang voor de mensen die trots zijn op wat zich heeft afgespeeld. Bang voor het spinnenweb waar wij nu in verstrikt zijn.

En ik zit thuis. Ik tik slechts wat woorden op papier terwijl ik eigenlijk zal moeten vertellen hoe ongelofelijk leuk mijn afgelopen week was. Hoe groot de gouden rand was rond mijn dagen omdat ik zo’n beetje de hele week onwijs gave dingen aan het doen was. Maar daar is nu geen plek voor. Mijn hart huilt, mijn gedachten zijn gevuld met nare beelden en ongeloof. Ja dat ongeloof, ik blijf erop terug komen. En daarom komt er vandaag geen gewoon artikel online. Het voelt namelijk niet goed om vandaag een vrolijke noot te verspreiden. Omdat het niet rijmt met wat er vrijdag gebeurd is. En ik deze gebeurtenissen niet wil koppelen aan de week die zo leuk van start ging. Dat verdienen de slachtoffers niet. En dat klopt volgens mijn gevoel niet. En ondanks dat ik niemand persoonlijk ken, is het van mij afschrijven het enigste wat juist voelt op het moment.

Ik denk wel dat wij met zijn allen een verschil kunnen maken, door samen sterk te staan. Laten wij alle positieve gedachten, liefde en hoop samenvoegen en dit uitstralen naar de wereld. Laat kinderen weer kind zijn. Laten wij genieten van al het moois. Kruip vanavond naast je geliefde en knuffel elkaar nog eens een keer goed. Laten wij een brug van liefde bouwen, en hiermee proberen Parijs weer op te bouwen. Proberen mensen het geloof in het leven weer terug te geven. Laten wij vooral samen sterk staan. Voor altijd. Omdat er niet één geloof is wat als excuus gebruikt mag worden, omdat er niet één mens op de wereld een ander pijn mag doen. Laten wij daarom sterk staan. En help je mee om deze brug te bouwen?

Want samen, staan wij nog steeds het sterkst.