— Kerstgemis —
mijn eerste kerst als sterrenouder
Waar ik normaal enorm geniet tijdens de decembermaand, kon ik mij er dit jaar – op het opzetten van de kerstboom na – er maar slecht toe zetten. Rouw heeft een bevriezende werking waardoor je maar niet vooruit lijkt te komen. Toen ik een aanvraag kreeg voor een leuke kerstsamenwerking besloot ik er vol voor te gaan. Afleiding zoeken werkt immers goed.
Het werkt, waar het eerst nog zoeken was naar inspiratie merk ik nu dat het fijn is om bezig te zijn, om niet alleen bezig te zijn met het gemis van Fos. Om simpelweg zijn gemis om te zetten in woorden, om op een zekere manier toch met hem bezig te zijn.
De decembermaand is al moeilijk genoeg. Van het nooit kunnen zetten van zijn schoen met Sinterklaas tot aan het ontbreken van zijn pakjes onder de kerstboom en een lege plek aan tafel met het kerstdiner. De decembermaand is een maand van vreugde, een maand die de leegte nu extra benadrukt. Er komen steeds nieuwe vormen van rouw bij. En ik heb geen idee of die eerste kerst zwaarder zal zijn dan de edities die nog gaan volgen, ergens voelt het alsof het gemis alleen maar groeit.
Want elke dag die verstrijkt is een dag verder bij Fos vandaan. Ik zie daarom ook als een berg op tegen oud en nieuw, omdat we dan 2024 gaan afsluiten. Een jaar wat ons zoveel heeft gebracht, een jaar wat mij nog meer heeft afgenomen. Een rampzalig jaar op zoveel vlakken. Maar het is wel zijn jaar, 2024 – en dat zal het ook altijd blijven.
Daarom zoek ik hem in alles. Versier ik zijn grafje met kerstboompjes met lampjes, stenen beeldjes van kerstbeertjes en ander kerst leuks. Uitgezocht door de ogen van een kind en tegelijkertijd verdriet omdat ik nooit zal weten wat hij echt leuk zal vinden.
Maar ik doe mijn best. Het helpt mij om door te gaan. We staan veel stil bij hem, met woord en in gedachten. Branden dagelijks kaarsjes en ik bezoek hem veel. In de boom hangen de mooiste sterren, allemaal subtiele verwijzingen naar mijn mooiste ster.
Kerstgemis, voor ieder die een geliefde moet missen tijdens de feestdagen. De dagen kunnen bijzonder koud en leeg aanvoelen. Met een zwaar hart proberen om er het beste van te maken. Of niet. Doe vooral wat voor jou goed voelt.
Daarom trek ik mij wat vaker terug, laat ik opkomen wat eruit moet, trek ik mij wat vaker terug in zijn kamertje. Gewoon om even te zijn. Om in gedachten weer even samen te zijn. Want hij leeft in mij voort. Ik ben het haast verplicht om voor twee te leven en te genieten.
Maar daarvoor is het nog even te vers, zijn alle eerste keren nog te lastig. Maar iedere keer sta ik weer op, pak ik het leven met beide handen aan, ga ik door en probeer ik er wat van te maken. Tot we ooit weer samen zijn. En dan ga ik je alles vertellen wat je hebt gemist.
Ik mis je elke dag nog steeds, en soms een beetje meer.
P.s. Ik schrijf deze column na de stilgeboorte van mijn sterrenkindje, mijn vlinderkindje, mijn zoontje Fos. Op Linda’s Wholesome Life kun je hier meer artikelen lezen over de zwangerschap, Fos zijn vroeggeboorte en de maanden na zijn stilgeboorte (leren omgaan met verlies).
