Hi iedereen! Afgelopen week was geen hele spannende week om over te schrijven. Mijn week bestond vooral uit het zorgen voor Jip en het huis. Mijn ouders zijn namelijk een week op vakantie geweest en Jip heeft vooral heel veel zorg nodig. Soms grap ik wel dat het net lijkt alsof ik een baby in huis heb, zo ben ik in de weer met hem. Aangezien mijn Jip update er gisteren bij in geschoten is, zal ik dat vandaag inhalen en vertellen hoe ik deze hectische week beleefd heb. De eerste week na de operatie van Jip.
Vooral de eerste nachten waren pittig, de keren dat je er in de nacht uit moet om hem te helpen, kalmeren, voeden, helpen en kalmeren zijn niet meer op twee handen te tellen. Daarnaast zit je aan een strikt medicatie schema waardoor uitslapen (wat mijn lichaam door mijn chronische labeltjes zo nodig heeft) er niet bij is. Of ik het erg vind? Hell no. Ik ben zo dankbaar dat ik iedere keer haast fluitend weer naast mijn bed sta (haha grapje, het fluiten is wat overdreven,maar klagen doe ik zeker niet). ’s Nachts ben ik zo bang dat er iets aan de hand is dat ik binnen no time bij zijn bench sta. Wat ervoor zorgt dat ik het, ondanks alle druk en dat ik het lichamelijk maar net aan kan, vol kan houden? Dat is allemaal toe te schrijven aan Jip. Hij maakt iedere dag sprongen vooruit en dat is zo mooi om te zien. De eerste keer dat hij echt kon staan, zijn eerste stapjes, van voeren naar het zelf eten van geweekte brokjes naar het eten van vaste brokken. De eerste keer dat hij kon hurken, zelf vanaf zijn verkeerde kant op kan staan (zijn geopereerde kant) en na alle baby plasmatjes eindelijk weer op de kattenbak te kunnen. Hij gaat zo verschrikkelijk hard vooruit dat ik versteld sta van zijn kracht, zijn doorzettingsvermogen en zijn wilskracht. Zijn woede aanvallen die op hemzelf gericht waren komen bijna niet meer voor. Hij ligt voldaan in zijn bench en geniet van de knuffels en simpelweg onze aanwezigheid. Vind het prachtig wanneer onze Jack Russel Floyd even haar neus in zijn kap steekt en afgelopen dagen wilde hij zelfs even spelen met een speeltje. En de nachten worden rustiger waardoor Thomas en in beiden aan wat meer slaap toe komen. Wat een luxe, wat ongelofelijk fijn.
Ik denk dat dit soort kleine mijlpalen mij net zo’n trots gevoel geven als een kind zijn moeder zal laten voelen. Het lijkt dan ook haast wel een kitty-blog. Kan ik Jip gaan aankleden, OOTD’s laten zien en zijn favoriete beauty en lifestyle producten voorbij laten komen. Ik kom met mijn katten praat updates wel heel erg in de buurt denk ik, althans, het is een begin. Hihi.
Gezellig is het zeker. Hij babbelt vrolijk met mij en ligt knorrend te spinnen in de herfstzon die door het raam schijnt. Heerlijk vind ik die mooie herfstdagen. En ik hoorde dat er gelukkig nog een aantal van deze heerlijke dagen op ons liggen te wachten. Aankomende week hoop ik wat uit te rusten en mijn blog schema weer op te pakken. Want ondanks dat ik mij geen moment heb verveeld, mis ik het wel. Mijn ding, mijn uitlaadklep en mijn all time favorite hobby. Even heerlijk mijn gedachten op nul en met beauty producten bezig zijn (er ligt echt een prachtig l.e. palette van NARS op mij te wachten), met mijn neus in mijn vakantie foto’s en video’s te zitten (bedankt voor alle lieve en toffe reacties afgelopen vrijdag!) en foto’s te maken van fantastisch mooie woon accessoires die ik binnen heb gehad. Mijn handen jeuken, nu de energie nog om het uit te gaan voeren. Maar nu ben ik voor het eerst sinds een lange tijd tevreden met waar ik ben, durf ik even wortels te schieten en van Nederland te houden. Omdat thuis, met Jip, de enige plek is waar ik wil zijn. De enige plek waar ik kan zijn. De enige plek waar ik echt wil zijn.
Hoe gaat het met jou?
En als jij ergens mocht zijn, waar zal dat zijn?
