Baveno, oktober 2024
Waar ik ondertussen toch weer wat oude dromen oppak en nieuw leven inblaas. Proberen om in het moment te leven zolang het kan. Want iedere keer komt het weer, het besef dat wij niet een gewoon stel zijn wat op vakantie is. Maar een mooi incompleet gezinnetje wat zich midden tussen de jonge gezinnetjes bevindt.
Mooi en hard tegelijk. Hiermee omgaan gaat de ene dag simpelweg beter dan de andere. Zo slaap ik de ene nacht beter dan de andere. Vloeien de tranen de ene dag weer makkelijker dan de ander. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
— Italië —
4 maanden na de stilgeboorte van Fos
Want laten we eerlijk zijn; het zorgeloze is er vanaf. Het leven voelt de ene dag weer wat zwaarder dan de andere. Maar ook de lichtere dagen mogen er zijn. Dagen waarop de zon heerlijk schijnt en mij de behoefte bekruipt om weer meer te gaan ontdekken.
Dan gaan we erop uit en plukken we de dag. Genieten we ervan dat het die dag weer even de goede kant op gaat. Gaan we opzoek naar een kerkje om een kaarsje voor Fos te branden. De kerkjes in Italië zijn een fijne plek om te zijn, zien er prachtig uit en op de een of andere manier worden we dan vaak op een mooi klokkenspel getrakteerd. En zijn we weer voor heel even zichtbaar samen.
Zo slaan we ons door de dagen heen. Is Italië de plek dat we alles even los kunnen laten en er vol voor onszelf en elkaar kunnen zijn. Want dat is nodig. Wij willen niet een onderdeel zijn van die 75% van de stellen die uit elkaar gaan na het verlies van een kind. En ik snap het, dat je elkaar kwijt raakt als je verzuipt in je verdriet. Als hij op Mars zit en jij op Venus, je elkaar niet aanvoelt en elkaar niet de ruimte kunt geven omdat je in je hoofd vastloopt.
Rouw reist met je mee
Want er komt zoveel op je af. Meestal op de dagen waarop je het niet verwacht. Dan flitsen er flarden van de afgelopen periode door je hoofd. Dan ben je in gedachten in het ziekenhuis of thuis tijdens de kraam-rouw-week, terwijl je fysiek op een mooi strand in Italië zit. Het is een cadeau dat we ongestoord ons kunnen onderdompelen in alles wat er is gebeurd. Om keihard te kunnen huilen zonder dat je het gevoel hebt dat je jezelf in moet houden of bij elkaar moet rapen om dat er in het dagelijkse leven iets op je wacht.
Zodat hij niet op Mars zit, en ik niet op Venus. En we samen het leven na verlies kunnen uitvogelen en we het verlies beiden, op onze eigen manier, kunnen dragen. Zodat het inderdaad met ons mee kan groeien, zonder dat we in deze oceaan van emoties verzuipen. Juist op deze dag, 8 oktober, de uitgerekende datum die altijd in mijn agenda zal blijven staan. Die we met een lege buik, lege armen en een gebroken hart door zullen moeten komen. Omdat het leven anders heeft besloten, omdat het voor ons – nu nog niet – zo mag zijn.
Maar we hebben elkaar. Ons prachtige incomplete gezinnetje. We pakken elkaar nog eens extra stevig vast en sleuren elkaar hier doorheen. Zodat het echt met ons mee kan groeien. Want samen kunnen we alles aan.
Ik schrijf dit stuk na de stil- én vroeggeboorte van mijn sterrenkindje, mijn zoontje Fos. Voor het complete verhaal verwijs ik je door naar de artikelen die ik eerder heb geschreven. Lees hier meer over mijn zwangerschap en mijn sterrenkindje Fos.
