Mijn lieve zoon die met 22 weken en 3 dagen veel te vroeg en stil ter wereld kwam. Ik neem je na het verslag van het eerste trimester mee naar mijn tweede trimester, het trimester waarbij mijn zwangerschap veel te vroeg ten einde kwam.
— Het tweede trimester —
De vroeggeboorte van mijn sterrenkindje
Ik zie ons nog zitten bij het counseling gesprek bij de verloskundige. Een gesprek wat in het teken staat van alles wat er mis kan gaan tijdens de zwangerschap. We luisteren aandachtig, leven ons in – maar deels uit zelfbescherming maar tot bepaalde hoogte. Het is haast als een ‘ver van je bed show’. Je weet dat het gebeurd. Maar dit alles zal ons vast niet overkomen. Toch?
Na 22 weken gaat het goed mis en beval ik veel te vroeg van mijn stil geboren zoon. Ineens bevinden wij ons weer middenin dat counseling gesprek. En maken we wat er mis kan gaan tijdens een zwangerschap van veel te dichtbij mee. Een nachtmerrie waar maar geen einde aan lijkt te komen. Letterlijk.
De stilte
Want wat we van alle artsen en deskundigen om ons heen horen is dit het ergste wat je als ouders mee kunt maken. Met alle pijn en verdriet die je jezelf niet van te voren in kunt beelden. Met een leegte waar geen voorstelling van te maken is. Een nieuw gevoel wat nooit over zal gaan. ‘Het groeit met je mee’ is wat we horen. En dat hoop ik maar, anders zullen er veel te veel dagen zijn waarop ik geen idee heb hoe ik mijn ene voet voor de andere moet plaatsen.
Maar ook dat gaat vanzelf. We weten wat er mis is gegaan tijdens de zwangerschap en weten ook dat de kans op herhaling zo goed als nihil is. De ‘waarom vraag’ – daar hoeven we niet een leven lang mee te stoeien. En dat scheelt. Het scheelt in de boosheid, in de tranen en in het verdriet. Maar het gemis, met de pijn die scherper snijdt dan welk mes dan ook, die blijft. Net als de oorverdovende stilte. Want er was geen zucht van opluchting na de bevalling, geen oerkreet gevold door een eerste huil van een baby. Wat overblijft zijn een oceaan aan emoties en oorverdovende stilte.
En het blijft stil. In de dagen na de bevalling is Fos nog bij ons thuis. Maar waar we de eerste dagen nog riepen ‘gelukkig hoeven we vandaag nog geen afscheid te nemen’ brak ook die beruchte en gevreesde ochtend aan. Want de tijd als je hem stil wilt zetten, gaat vliegensvlug voorbij.
Daarna is het opnieuw stil. Geen voetstappen meer in huis van alle hulp en familieleden die komen helpen, maar ook heel bewust tijd door willen brengen met Fos. Wat rest is een lege buik, een leeg gevoel en een leeg huis. Een akelig leeg huis. Ik besluit dan ook al snel het huis te vullen met foto’s. Want waar ik ben, wil ik hem zien. Zijn lieve gezichtje, zijn lieve handjes en zijn lieve voetjes. Och ja, zijn lieve voetjes. Ondertussen kennen jullie ze ook al heel goed. De mooiste voetjes die nooit op aarde rond zullen lopen.
Stilte voor de storm
Een kind in de baarmoeder verliezen brengt ongekende pijn met zich mee. Pijn om een verlies, gemixt met rouwen om een leven wat nooit een kans heeft gekregen. Rouwen om herinneringen die we nooit hebben kunnen maken. Rouw. Rauwe rouw. Er lijkt geen einde aan te komen.
Maar ook nu gaat het langzaam beter. De dagen zijn niet meer geheel gevuld met verdriet. De emoties komen letterlijk in golven. Ze variëren in grote en kracht. Daarmee dus ook de duur hiervan. Al kunnen ze op de meest onverwachte momenten toch ineens de kop opsteken. Als een ware tsunami razen ze weer even door je hoofd. Gevolgd door wat kalmere dagen. Een nieuwe stilte voor de storm in de oceaan van emoties.
Een oceaan van emoties
Terwijl ik lichamelijk nog goed moet herstellen van de bevalling merk ik dat er ook wat ruimte komt voor afleiding. Of het nu een activiteit is waarmee ik bezig ben met Fos, of het nu om bloemen kopen gaat voor Fos zijn grafje of simpelweg een lunch buiten de deur in een dorp, bos of aan het strand. Bezig zijn en afleiding zoeken doet mij goed. Al is er nog te weinig ruimte voor. Want mijn gevoel blijft vlak en oppervlakkig. Het is nog steeds de leegte die overheerst. Bij alles wat ik doe. Een stille herinnering aan Fos, want hij is er en blijft er. Hij is er nog steeds bij.
Door de kleine tatoeage van zijn naam die ik liet zetten, door de foto’s in huis, bij elke stap die ik zet, doordat hij simpelweg in alles en altijd met mij verweven is. Mijn Fos. Mijn eerstgeboren zoon. Je zal er ook altijd zijn.
Ik hoor je in liedjes, voel je aanwezigheid als ik iets doe, zie je terug in vlinders en vang een glimpse van je op in mijn dromen. Dagdromend over hoe het had kunnen zijn, wakker wordend in mijn eigen nachtmerrie. Want het blijft donker, ook al is het licht. De dagen duren lang en het gevoel is zwaar. Afgewisseld door dagen waarop de zon schijnt maar de sluierbewolking overheerst. Dagen waarop het allemaal iets lichter aanvoelt en het wat makkelijker gaat om stappen te zetten. Waarop die ene voet net wat makkelijker voor de andere gaat. De stilte voor de storm, wachtend op de nieuwe tsunami.
Die brengt mij weer even terug naar mijn zwangerschap, volop genietend van jouw trappelende voetjes in mijn buik. Terug bij het counseling gesprek, terug in de verloskamer, terug op de OK. Opnieuw terug bij mijn mooie mannetje. Terug naar de dagen dat ik zijn lieve hoofdje, handjes en voetjes kon kussen. Och ja, zijn lieve voetjes. De mooiste voetjes die ik zo intens mis. Zijn mooie voetjes die hier nooit rond zullen lopen maar wel bij zoveel mensen voetafdrukjes achter hebben gelaten.
Lieve Fos
Wat was het bijzonder om jou een half jaar bij mij te hebben. Om van jou te mogen genieten. Het was een eer om jou te mogen dragen, baren, knuffelen en kussen. Van dromen van een leven met jou, naar jou een leven lang moeten missen. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik heb het je beloofd dat ik het ga proberen. Je hebt mij het mooiste geschenk gegeven wat iemand mij kon geven. Je hebt mij mama gemaakt. En Thomas papa. Voor altijd een gezinnetje – van hier tot aan de sterretjes. Samen met ons mooie sterrenkindje.
Mijn lieve Fos – de mooiste ster aan de hemel.
Ik hoop niet dat mijn ervaring tijdens het tweede trimester jou enigszins bang of ongerust maakt. Denk je dat er iets niet goed zit? Raadpleeg dan altijd de verloskundige of een (huis) arts.
