Soms overvalt het dankbare gevoel mij, omdat ik mij zo bevoorrecht voel om op zo’n mooie plek in Nederland te wonen. De wereld is letterlijk onze speeltuin. We hebben een prachtig uitzicht, veel natuur om ons heen en een mooie wei om onze lieve diertjes op te houden. Het is dan ook hier op deze plek waar ik mijn fijne appartement in een grote boerderij heb, en waar veel van mijn content ontstaat. Afgelopen week was een hele bijzondere week. Na jaren van dromen over fluffy alpaca’s werden ze afgelopen woensdag ineens bij ons thuis afgeleverd. Het werd tijd om de boel aan kant te maken voor de komst van deze onwijs schattige dieren. Omdat het leven zoveel meer is dan glitter and glamour neem ik jullie gezellig mee, een dagje op de boerderij.

 

 

Al vanaf jongst af aan hebben wij dieren in huis. Ik ben er letterlijk tussen geboren en opgegroeid. Het voordeel hiervan is dat ik al jong leerde dat je verantwoordelijk bent voor een levend wezen, en dat slechts enkele knuffels niet volstaan. Zo hebben wij kangaroos aan de fles in huis gehad, ben ik opgegroeid tussen de lama’s van de buren, reed ik van jongst af aan al paard. Heb ik een heel leger aan hamsters, cavia’s en degoes gehad. Een aquarium. En hebben wij altijd wel een kudde geiten of schapen gehad. Onze laatste geit is vorig jaar ruim 17 jaar geworden, en sinds ze haar laatste adem uitblies miste wij toch wel iets thuis. Al jaren hebben mijn ouders de wens om alpaca’s te houden. En die bijzondere wens komt na jaren uit.

 

 

Ik zal het buitenleven nog niet in kunnen ruilen voor een huisje in de stad. Alhoewel ik enorm kan genieten van een city trip, is het hier echt thuis komen. En ik vind het ook onwijs leuk om jullie steeds weer een stukje meer van mijn leven te laten zien. Even los van alle perfecte flatlays, designer wishes en zomerse outfits. En gewoon simpelweg een stukje van mijn dagelijkse bezigheden.

Omdat de jonge alpaca’s beiden nog maar net één jaar oud zijn kan het nu allemaal gaan beginnen. Het mak maken, het leren dragen van een halster en het wandelen. En daar kijk ik zo naar uit. Het lijkt mij zo leuk om met ze aan de wandel te gaan. Voor nu mogen ze eerst wennen aan de nieuwe omgeving, de paardjes en vooral ook aan ons. Want wat zijn wij mensen toch aparte wezens. Langzaam aan mogen wij al steeds meer contact maken en raken we vertrouwd aan elkaar. Heel bijzonder om te zien hoe snel dat kan gaan.