In mijn onderbewustzijn ben ik er ongemerkt dagelijks mee bezig. Hoe groen leef ik, en welke invloed hebben mijn keuzes op de planeet? In series, documentaires, op blogs en social media post kom ik steeds vaker op dit onderwerp terecht. Mijn onderbewustzijn stuurt mij dus langzaam aan naar iets waar ik sterk in geloof. Ergens moest er gewoon nog een knoop doorgehakt worden. En dat kan je het beste doen als je daar helemaal aan toe bent. Daarom wil ik jullie vandaag vertellen over een nieuwe, spannende en grote verandering in mijn leven. My Green Footprint. En wat ik wil bijdragen aan onze planeet zodat generaties na mij er ook nog van kunnen genieten.
Green Footprint
Hoe groen is het ‘normale’ leven?
Het is schokkend om te lezen dat wij met zijn allen zo’n 80 miljard kledingstukken per jaar kopen. En dat maakt de fashion industrie samen met de vlees industrie een van de meest vervuilende industrieën. Maar ook de enorme berg plastic in de oceanen zijn zorgwekkend, net als de bedrijven die nog dierproeven uit laten voeren en de vele slechte vee transporten en slachthuizen houden mij dagelijks bezig. En ik denk dat mensen die dit zich persoonlijk aantrekken, het wel herkennen dat het steeds meer lijkt te worden. Dat besef kan soms best eenzaam zijn. Omdat het grootste gedeelte van de mensheid dit probleem niet ziet, of niet wilt zien.
vega(n) eten
Langzaam aan ben ik de laatste maanden al aan het minderen als het op eten van vlees en vis aankomt. Honing gebruik ik ook bijna niet meer, onze eieren komen van eigen kippen, en het zijn veel al groenten en fruit wat er in mijn boodschappen karretje terecht komt. Een positieve verandering die om een laatste zet vragen. Want hoe zal het zijn als ik helemaal geen vlees meer eet?
Thomas en ik gaan ons samen overgeven aan deze verandering. Om te kijken of wij dit vol kunnen houden, en wat het effect op onze lichamen is. Beiden hebben we een andere achtergrond en een andere reden om hieraan te gaan beginnen. Hij begint voornamelijk met een challenge van 3 maanden, terwijl ik denk dat het laten staan van vlees mij op alle vlakken zal verrijken. Maar uiteindelijk hebben we een gezamenlijk doel, en dat is dat wij samen gezonder willen worden en leven. En hoop ik dat na het schrappen van geraffineerde suikers, en mijn twee maaltijden die al vegan zijn, mijn nieuwe eetpatroon een positief effect op mijn lichaam gaat hebben.
Want naast dierenliefhebber, fanatieke blogger en creatieve babe ben ik nog steeds een chronisch zieke die het nemen van medicijnen graag wilt beperken. Om te kijken welke krachten ik uit mijn lichaam kan halen, en wat ik nog kan bereiken, wil ik terug naar de basis. Omdat ik weet dat deze levensstijl perfect bij mijn dromen en idealen zal passen hoop ik dat de omschakeling na 28 jaar niet zo moeilijk zal zijn. Het voelt namelijk niet goed dat een dier moet lijden voor mijn maaltijden.
Een groener (t)huis
Zoals ik jullie onderlaatst al vertelde willen wij thuis ook steeds groener leven. Omdat ik chronisch ziek ben woon ik nog thuis, en heb ik het geluk dat ik in een hele groene familie mag leven. Mijn moeder haar grootste passie is haar tuin en het buitenleven. De liefde voor de natuur en de planeet heb ik dan ook niet voor niets met de paplepel ingegoten gekregen. Zo weet ik nog goed dat ik als jong meisje al eens eerder vegetariër wilde worden na het zien van verschrikkelijke beelden uit de vlees industrie. Omdat ik nog volop in de groei was hebben mijn ouders dit toen terug weten te draaien.
Gelukkig kan ik thuis open praten over alle veranderingen en zorgwekkende dingen die ik tegen kom. Zo werd al eerder het besluit gemaakt de vleesconsumptie met 50% te verminderen, aten wij bijna alleen maar kip en zo’n 1 á 2 keer per week gehakt. Varken, vleeswaren en frituur snacks heb ik al even verbannen.
Wat wel toeneemt is het groene eten, en het zelf kweken ervan. Waar zij vroeger een enorme moestuin hadden waar mijn opa met veel passie op werkte, hebben wij nu een kas en een aantal houten moestuinen staan om onze eigen groenten te groeien. Eet ik in de zomer veel vers fruit, en vul ik dit gemis in de winter aan met diepvriesfruit. En zo langzaam aan wordt het al steeds duidelijker dat een groen leven. Wat ik heel even uit het oog ben verloren omdat ik dacht dat een stads leven ook wel bij mij zou passen, toch van binnen uit veel beter bij mij past.
Een groene(re) kledingkast
Dit is een onderwerp waar ik nu al langer mee bezig ben, en een verandering die bijzonder goed bij mij past. Ik had niet verwacht dat ik zo fanatiek zal worden van het zoeken naar de echte schatten. Ik denk veel meer na over een aankoop, en laat mijzelf bij een vintage kilo sale soms even gaan. Op deze manier doe ik geen beroep op nieuwe milieu vervuiling en arbeiders. Ik wil simpelweg geen groot aandeel hebben in de 80 miljard nieuwe kledingstukken die jaarlijks over de toonbank gaan.
Een absurd getal wat zo’n 400% meer is dan 20 jaar geleden. Modebladen en reclames blijven ons erop wijzen dat de nieuwe collecties items zijn die je écht in huis moet hebben. Maar wanneer hebben wij eens genoeg? Gemiddeld worden kledingstukken na 5 weken in onze kast gehangen te hebben alweer ingeruild voor iets nieuws. En dan rest de vraag waar vrijwel niemand zich om lijkt te bekommeren: wanneer geven wij ontwikkelingslanden hun land terug? Wat nu vol ligt met tonnen afgedankte kleding en niet-afbreekbare chemische rommel?
Ook wil ik meer kleding van gerecyclede materialen dragen, zoals de prachtige collecties van Monique Collignon. En meer aandacht besteden aan locale merken, kleine shops en gepassioneerde bedrijfjes. Zeker omdat ik het idee heb dat idealen bij grotere bedrijven al snel aan de kant geschoven worden als het om geld gaat.
Vega(n) eten, hoe ga ik dit aanpakken?
Thomas en ik hebben samen een datum geplant, en wij zouden vandaag, samen, stoppen met het eten van vlees en alle dierlijke producten. Vegan dus. Hij voor een challenge, ik omdat ik mijn gezondheid, het welzijn van de dieren en de planeet enorm belangrijk vind. Lang heb ik echt uitgekeken naar deze dag, maar vorige week is er na het al dagen met tegenzin eten van vlees iets in mij geknakt. Ik kon letterlijk niet meer. Zat slecht in mijn vel en kon alleen maar huilen als ik aan het eten van vlees dacht. En wilde mijzelf niet langer voor de gek houden. En dus zijn Thomas en ik, ondanks dat ik griep had, afgelopen zaterdag al naar de supermarkt gereden omdat ik vanaf dat moment écht geen vlees meer wilde eten.
We bekeken alle ingrediënten lijsten en haalde veel (vers) fruit in huis. Ik heb zelf al een jaren een koemelkallergie, en daarom wil ik zoveel mogelijk producten vegan kopen. Melk drink ik al lang niet meer, maar een blokje kaas zo nu en dan en items waar ongemerkt melk in verwerkt is, verdwenen toch in mijn maag. En ik heb besloten dat als ik echt wil weten hoe mijn lichaam reageert zonder dierlijk voedsel, ik ook op deze verborgen ingrediënten moet gaan letten. Ik voelde mij vrij, opgelucht en een heel stuk lichter.
De paasdagen die vaak bekend staan om de uitgebreide maaltijden, paaseieren, croissantjes en chocolade vega(n) doorgebracht. Ik at de eerste vleesvervangers, kookte Aziatisch met Tofu blokjes, nam geen eieren of paaseieren en dat voelde goed. Enorm goed.
Waarom vega(n) en niet vegan?
Ondanks dat ik geen dierlijke producten meer wil eten, kies ik er toch voor om zo heel af en toe een eitje van onze eigen kippen te eten. Deze kippen zijn zonder medicatie grootgebracht, hebben een goed leven, een ruim buitenverblijf en krijgen ook geen medicatie van ons om ziekte te voorkomen en de leg snelheid te verhogen. Puur natuur. Dat is in mijn ogen best oké. En is voor nu dan ook mijn enige uitzondering op de regel. Ik moet toegeven, dat voelt goed. Heel erg goed. En ik ben dan ook enorm blij dat ik dit nu met jullie kan delen. Uiteraard zal ik jullie meenemen in mijn zoektocht naar meerdere plantaardig een vegan recepten, omdat ik heilig in geloof dat eten mijn medicijnen kan zijn.
Hoe belangrijk vind jij het om gezond te eten?
En wat houdt gezond eten voor jou in?
