Biesbosch, juli 2024
— Een ocean van emoties —
de eerste weken na de stilgeboorte van Fos
Van een half jaar intens genieten van onze kleine man naar hem een leven lang moeten missen. Met alle gevoelens die hierbij komen kijken en alles wat daar tussenin valt.
Van een enorm trots gevoel naar intense pijn en verdriet. Want de wensen die we voor en met dit kindje hadden stoppen, en groeien tegelijkertijd ongemerkt ook weer door. Een stil en hongerig verlangen. Een sterk verlangen – naar zoveel meer.
Van dagdromen over de toekomst naar hopen dat hij je aankomende nacht mag bezoeken. Want iedere nacht dat hij bij je is, is er gelukkig weer eentje meer.
Badend in een oceaan vol emoties. Een oceaan waar ik de ene dag vredig naar kan kijken, een oceaan waar ik een andere dag weer in lijk te verzuipen. Door alle emoties die mij zo kunnen overvallen en mij tegelijkertijd lichamelijk zo kunnen verlammen.
Op sommige dagen kan het ook naast elkaar bestaan. Mijn verhaal met Fos en het verhaal van alle andere gelukkige ouders die hun zwangerschap of moederschap avonturen delen. En op sommige dagen gaat dat even helemaal niet..
En dan trek ik mij terug, doe ik de wereld heel even uit. Kruip ik in mijn fijne bubbel en troost ik mij met alle mooie foto’s die ik van mijn knappe mannetje heb. En hoop ik stil dat hij mij deze nacht weer even mag bezoeken. Zodat we heel eventjes weer écht en tastbaar een gezinnetje van drie zijn.
Ik schrijf dit stuk na de stil- én vroeggeboorte van mijn sterrenkindje, mijn zoontje Fos. Voor het complete verhaal verwijs ik je door naar de artikelen die ik eerder heb geschreven. Lees hier meer over mijn zwangerschap en mijn sterrenkindje Fos.
P.s. Mocht jij stil door eenzelfde situatie gaan, dan mag je mij altijd een berichtje sturen.
