Een kleine vertelling
een warme nazomerdag in oktober
Chapter I
kleine meisjes worden groot
Al zolang ik het mij kan herinneren ben ik een buitenpersoon geweest. Opgegroeid op het platteland en ging in een stads dorp naar school. Dubbeldam is namelijk vrij groot en kun je geen dorp meer noemen. Zeker nu het als een wijk van Dordrecht wordt gezien. Ondanks dat ik al het weidse en de rust van het platteland gewend ben, blijft de stad mij fascineren. Ik vind het heerlijk om rond te wandelen en te dagdromen over waar mensen vandaan komen en heen gaan. Mij afvragend hoe de levens van mensen achter deze voordeur eruit zullen zien. Als klein kind dacht ik namelijk ook dat ik tegen de tijd dat ik 30 was alles wel voor elkaar zal hebben. Een huis, getrouwd met de liefde van mijn leven en een kind. Met aan de andere kant de dromen om de wijde wereld in te trekken en overal op de wereld te gaan wonen waar ik mij thuis voelde.
Het is gek hoe je als kind denkt dat alles vanzelf komt. En dacht dat ik mij dan ook heel anders zal voelen tegen de tijd ik 30 zal zijn. Ondertussen ben ik nog steeds mijzelf, 29 en zie ik de wereld nog steeds door dezelfde ogen. Maar wel met iets meer zelfvertrouwen en een grote tas met bagage. Gevuld met levenservaringen en herinneringen. Het is mooi om te zien hoe vanzelfsprekend sommige dingen lopen in het leven. Hoe dingen aan je voorbij kunnen gaan, hoe je zelf iets kunt sturen. En dromen. Ik blijf maar dromen.
Het leven wat ik voor mijzelf had uitgestippeld, ergens toen ik nog jong was, lijkt haast in niets met hoe het nu gaat. Dat ik nu voor mijzelf werk en jullie mee mag nemen in mijn avonturen is iets wat ik vroeger niet had durven denken. Als ik ergens achterin een kamer onopvallend aanwezig kon zijn was het genoeg. Opvallen wilde ik niet. Nu reis ik Nederland door voor afspraken en events. En mocht ik zelfs enkele keren naar het buitenland voor mijn blog. Ik ben volwassener, maar nog steeds vol met dromen. En wandel ik graag door het oude centrum van Dordrecht, dagdromend over wat er misschien wel nooit komen gaat. Want als er iets is dat ik heb geleerd, is dat alles anders gaat dan gepland.
Chapter II
leven met één been binnen je comfort zone
Interesses veranderen. En dat is maar goed ook. Want hoe saai zal het zijn als je dag in, dag uit hetzelfde doet. En nooit een frisse wind voelt waaien? Ik heb veranderingen nodig, samen met een stabiele basis. Veel zeggen dat de jeugd van nu vrijer opgroeit. Maar ergens ben ik het daar niet mee eens. Je staat nog steeds aan het roer van je eigen leven. En je bent zelf verantwoordelijk voor jouw acties en daden. Zelfs mijn oma’s reisde de wereld al over. En deze appel is dan ook niet ver van de boom gevallen.
Wel is het nu zo dat het minder exclusief als je een reis gaat maken. Het is normaal om na je studie een jaar te gaan reizen. Of om tijdens je midlife crisis je koffers te pakken. Het is ook zeker waar dat reizen je wijzer maakt. Je leert jezelf op een hele andere manier kennen. En ik ben er ook van overtuigd dat kennismaken met andere culturen je verrijkt als mens. En alhoewel ik zelf ook altijd de wereld zal willen blijven ontdekken, kriebelt het ook om ergens een eigen plekje te hebben. Maar omdat ik leef met chronische labeltjes (ik ben vrij jong chronisch ziek geworden) merk ik dat alles al anders loopt. En dat is oké. Want voor een saai en voorspelbaar leven ben ik niet in de wieg gelegd.
Ik leef dus met een been binnen mijn comfort zone. Mijzelf blijven uitdagen om nieuwe dingen te leren vind ik belangrijk. En ergens leef ik ook in de scheuren van de maatschappij. Als je chronisch ziek wordt plaatsen mensen je al snel in een hokje. Alsof jouw kwaliteiten er niet meer toe doen omdat je ze niet full time kunt benutten. Bizar eigenlijk hoe snel wij mensen beoordelen op hun daden zonder eerst in gesprek te gaan.
De omgeving veranderd in een ‘ik’ cultuur waarin eigen behoeftes vaak voorop worden gesteld. En zo wordt die wereld reis straks minder exclusief en ben ik benieuwd waar mensen dan hun rust gaan zoeken en plezier vandaan halen. Want hebben wij tegen die tijd al niet veel te veel van de wereld gezien, gebruikt en uitgebuit? Alles moet meer zijn, gekker en duurder. Als kinderen nu social media openen lijkt het wel of de wereld altijd op reis is. Alsof het kopen van designer kleding een nieuwe standaard is geworden en in het buitenland tijd doorbrengen de nieuwe norm.
Chapter III
de druk van social media
Ik weet heel goed dat ik hier zelf ook aan bijdraag als ik weer nieuwe foto’s plaats. Ik ben mij er altijd van bewust dat mensen meekijken en dat er altijd mensen zijn met een oordeel. Ja ik ben chronisch ziek en ik maak mooie reizen. En kies er bewust voor om mijn slechte dagen niet te laten zien. Niet omdat ik mij hier voor schaam. Ik weet dat deze dagen er zijn en er altijd zullen blijven. Het plaatsen van mooie foto’s geeft alleen veel meer voldoening. Ik hoop hier mensen mee te inspireren. Zonder anderen het gevoel te geven dat ze er niet toe doen en hun leven niet genoeg is.
Zelf ben ik heel erg blij dat ik niet op ben gegroeid met social media. Eerlijk gezegd kan ik mij niet inbeelden hoe het dan geweest zal zijn, of ik die druk aan had gekund. Mijn wereld was dan vast groter geweest. Maar het écht kind kunnen zijn heb ik wel meegekregen. Iets wat nu als iets exclusiefs wordt gezien omdat veel kinderen al niet meer buiten kunnen spelen. En dat zet mij aan het denken. Over het voorbeeld wat wij geven met wat wij nu doen. Wat we delen en welke teksten we schrijven. Het digitale tijdperk is een wereld op zich. En ik ben mij goed bewust van de keerzijdes hiervan.
Chapter IV
werken aan een nieuwe norm
Ik wil juist laten zien dat het ook anders kan. Dat je er echt toe doet als je geen designer tas in je kast hebt staan en dat je niet 4 keer per jaar op vakantie hoeft om erbij te horen. Leer te werken met wat je hebt. Zelf heb ik het ook als een nadeel gezien dat ik niet in een stad woonde. De fashion bloggers maakte al hun foto’s in de stad, en daar zat ik dan thuis, tussen al het groen. Ik heb geleerd dat ik hier juist iets heb wat mij uniek maakt. Omdat niemand leeft zoals jij.
En dat maakt het zo interessant. Wees jezelf. En weet dat dit goed genoeg is. En zolang wij dit weten en mooie foto’s blijven plaatsen omdat het ons gelukkig maakt, dan is het hele leven zo slecht nog niet. Als je maar genoeg tijd vrij maakt om écht te leven. Het leven is namelijk te kort om perfect te zijn en altijd online te zijn. Ga juist de natuur eens in. Of net als mij een oud stadscentrum, omdat het zo verfrissend is om even op een andere plek te zijn dan thuis.
Wat zal jij een jongere generatie mee willen geven?
