De wereld is over het algemeen een fijne plek. Mijn wereld is ook een fijne plek om te vertoeven. Ik heb fijne familie om mij heen, een handje vol lieve vrienden en dieren die ik heel graag plat knuffel. Toch blijft de drang om meer van de wereld te zien iedere dag als een klein vlammetje branden. En naar mate de dagen vorderen en de weken voorbij gaan, zie je dat kleine vlammetje steeds groter worden. Ik heb het gezellig met de mensen om mij heen hoor, zeker, maar wanneer je op reis gaat ben ik toch altijd selectief als het op reisgezelschap aankomt. Het is logisch dat niet iedereen dezelfde interesses heeft en dezelfde bestemmingen wilt bezoeken, laat staan daar hetzelfde te doen. Soms bekruipt mij dan ook weleens het gevoel dat ik als een echte globe trotter alleen de wereld wil veroveren. En dan vraag ik mij hardop af of ik dit ook werkelijk gedaan had als mijn leven niet zo drastisch veranderd was. Voor ik een relatie kreeg, voor ik begon met bloggen en lang voor ik überhaupt écht ziek werd. Had ik dan mijn backpack gevuld en een enkele ticket gekocht? Of had ik heel veilig thuis in bed liggen dagdromen over de mooiste bestemmingen en was ik stiekem in mijn dromen de nieuwe Floortje Dessing?

 

Een globetrotter in een verkeerd lichaam

 

Ik leef toe naar mijn reizen, klets erover, en wissel graag ideeën uit. Het gekke moment blijft wel het moment dat je op Schiphol de douane doorloop en je er echt alleen, met je reisgezelschap voor staat. De deuren van het vliegtuig gaat dicht en even ben je helemaal los van de wereld, jou wereld, familie en vrienden en even geen knuffels van de dieren. Even leef je compleet parallel van het thuisfront.

En daarom weet ik niet of ik daadwerkelijk in mijn eentje zal kunnen reizen. Om herinneringen te maken die ik nooit écht met iemand kan delen. Om overal ter wereld een eigen plekje te creëren en vervolgens altijd heimwee terug te hebben. Want die pech heb ik wel door mijn aderen stromen, als ik het ergens naar mijn zin heb voel ik mij veel te snel thuis. En een thuis ga je missen op den duur. Het gaat knagen en er komt zo’n verlangend gevoel voor terug. En om die honger op zijn beurt weer te stillen stippel je een nieuwe route uit, omdat je immers iedere steen op aarde bekeken wilt hebben, en dan helpt het niet om te vaak naar eenzelfde plek terug te gaan.

Naast dat reizen een band schept, brengt het je ook dichter bij elkaar. Zeker wanneer je langer dan 8 dagen van huis gaat en niet alleen gaat feesten aan de Spaanse kust. Daarom zal ik ook niet met iedereen kunnen reizen. Naast dat ik mij al zorgen maar over mijn eigen tempo, wat beduidend lager ligt dan een fanatiek backpacker, weet ik dat ik overloop van energie in vergelijking met mensen die alleen in de zon bruin willen worden. Maar hey, ieder zijn ding, en dat mag ook nooit een probleem worden.

Met reizen maak je de mooiste herinneringen en die wil ik graag delen met mensen die mij dierbaar zijn. Mensen die ik gemakkelijk kan opzoeken om het er allemaal nog eens over te hebben. Sommige vrienden zie ik namelijk niet meer en alle herinneringen samen glippen soms als fijn zand door mijn vingers heen. Tijd haalt overal de scherpe en gedetailleerde randjes vanaf. En sommige herinneringen mogen gewoon simpelweg niet vervagen of gestolen worden. Niet in dit leven, niet hier bij mij.

En daarom reis ik graag met fijn gezelschap, al moet ik toegeven dat ik nog steeds de Floortje Dessing kriebels terug voel komen. Ik weet dat mijn leven er nu niet meer op ingericht is om een half jaar van huis te zijn. Daarvoor is het voor mijn gevoel écht te laat. En dat benauwd mij weleens, het geeft mij het gevoel dat ik ook echt ouder aan het worden ben. En steeds verder wegdrijf van mijn 16 jarige ik, vol dromen en plannen, maar dat zij eerst hele diepe dalen zou moeten beklimmen, heeft ervoor gezorgd dat zij onderweg heel wat dromen verloren en vergeten is.

En dus droom ik regelmatig van een huisje onder de zon. Nu ik ouder ben en meer verantwoordelijkheden heb vind ik zo’n huisje best een mooi alternatief. Een compromis op het 24/7 onder de zon te willen wonen, want eerlijk gezegd ben ik veel te veel gehecht geraakt aan de fijne mensen om mij heen, de diertjes en zelfs Nederland.  En na alle dagdromen, piekeren, plannen maken en laten verwateren kom je toch tot de conclusie dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn dat ik niet eens in mijn eentje weg zal kunnen gaan. Deze globetrotter is waarschijnlijk in een verkeerd jaar of een verkeerd lichaam geboren. Ik ga het in ieder geval anders doen. Veranderen kan ik niet wie ik ben, maar dromen kun je wel zo buigen tot ze werkbaar zijn.

En daar zit ik nu, met mijn glimmende ogen onder de Australische zon. Dankbaarheid all over the place. Tranen biggelen over mijn wangen van geluk. Even ben ik weer in mijn tweede thuis, bij mijn andere helft van de familie om los te laten dat ik niet thuis ben met kerst. Het gevoel van je altijd in tweeën te moeten splitsen is iets wat nooit zal wennen. En op beide plekken zal ik nooit helemaal compleet zijn. Maar gelukkig is er fijn reisgezelschap mee waarmee ik herinneringen maak voor het leven, waardoor de heimwee terug straks vast veel groter wordt als ik eenmaal weer terug ben. Maar deze herinneringen gaan wij niet voor niets maken en deze zullen dan regelmatig de revue passeren. En dat is iets om dankbaar voor te zijn, dat ik dit kan en mag doen met deze lieve mensen. Hier onder de Australische zon. En ons avontuur? Ja dat begon al zodra wij de douane door waren en de vliegtuig deuren sloten. Dit neemt niemand ons meer af, dat weet ik zeker.

 

Tot snel!