Hi iedereen! Onze lieve Jip wordt op dinsdagavond (hoogstwaarschijnlijk) geschept door een auto. Nadat hij op zijn laatste krachten zijn thuis weet te bereiken en wij hem met spoed binnenbrengen in het dierenziekenhuis, begint voor ons een heel circus van heen en weer bellen en het eeuwige wachten. Ik neem je mee via een soort van live blog om te laten zien wat je een kat en zijn baasjes aanricht wanneer je hem aanrijd en vervolgens doorrijd..
De teksten zijn puur vanuit mijn hart en vanuit mijn beleving geschreven en zullen daarom vooral heel eerlijk en open zijn.
Dinsdag
Ik denk dat wij nog nooit zo stil naast elkaar hebben gezeten. Zo gespannen en verwachtingsvol tegelijkertijd. Het is dinsdag avond en de klok heeft een half uur geleden tien uur geslagen. Terwijl wij net de beelden van de beenbreuk tijdens de Champion League aan het verwerken zijn rijden wij naar het dierenziekenhuis, gelukkig niet ver hier vandaan. Het is goed te merken dat de herfst zijn intrede heeft gedaan, zeker nu de dagen korter worden en de nachten kouder. Thomas rijd en ik zit naast hem op de bijrijdersstoel met Jip op schoot, in de bench, dat wel. Wat verafschuw ik dergelijke ritjes, gehaast en gespannen rijden we met gepaste snelheid naar het dierenziekenhuis. Terwijl de banden over het asfalt glijden kunnen wij alleen maar hopen dat wij straks de verlossende woorden gaan krijgen, dat alles goed gaat komen.
Onze lieve Jip ligt huilend van de pijn en dan weer stil van de shock op de tafel bij de dierenarts. Twee dames zijn zo lief zich over Jip te ontfermen terwijl wij gespannen toekijken. Dat Jip een flinke klap heeft gemaakt mag duidelijk zijn, en al snel komen we erachter dat dit met een flinke vaart is gegaan. Op zijn veilige plekje, vermoedelijk heel vlak bij huis. Jip loopt niet meer, kan beide achterpoten niet belasten en voelt steeds kouder aan. Op wat kleine wondjes en afgesleten nagels na is er haast niets te zien, dat het aan de binnenkant dan zo mis kan gaan voelt zo tegenstrijdig. Zoals het er nu naar uitziet heeft hij geen inwendige bloedingen bij organen en moeten we ons vooral richten op de breuk die hij vermoedelijk net boven zijn knie heeft van zijn rechter achterpoot. Een foto is er nog niet gemaakt, maar het bot is te flexibel en doet mij direct aan de beenbreuk tijdens de wedstrijd denken die haast tegelijkertijd knapte. Mijn maag draait zich rond, mijn lichaam voelt verdoofd en naast de misselijkheid word ik licht in mijn hoofd. De gedachte dat iemand een haast witte kat in het donker aanrijd, en vervolgens doorrijd maakt mij woest. Mijn lieve Jip koelt hard af en is in shock. Alhoewel hij niet in direct levensgevaar verkeert is hem opwarmen en goed onderbrengen voor de nacht een hoofdprioriteit. Na een kort afscheid wisselen we kort wat gedachten uit, neemt Thomas wat te drinken voor de schrik en rijden wij net zo stil en diep in gedachten verzonken naar huis. Zonder Jip. En dat voelt raar. Al blijft er een hoopvol hart kloppen in mijn lichaam en weet ik dat hij in goede handen is gaat alles compleet tegen mijn gevoel in. Morgen gaat de chirurg naar hem kijken, worden er foto’s gemaakt en hoop ik dat de pijnstillers goed hun werk doen en we meneer zijn achterpoot op kunnen lappen. Als kitten van bijna een jaar (hij was de dag ervoor begonnen aan zijn eerste pak volwassen brokken) hoor je rond te rennen en muizen te vangen voor het leven. Maar wat ben je een pech vogel, is het niet de kat van de buren die je al twee keer het dierenziekenhuis in vecht, of iemand die jou te hard aan je staart trekt met een ziekenhuis bezoek als gevolg, is het wel een of andere malloot in een auto of trekker die te laf is om zich te melden..
Ik ga slapen. Met het geluid van mijn telefoon aan en hij ligt dicht bij mijn oor. In de hoop dat niemand mij vannacht gaat bellen. Geen bericht is in dit geval dan ook het enige goede bericht. En goed nieuws kunnen wij heel goed gebruiken.
Woensdag
Om 8 uur schrik ik wakker van het geluid van mijn telefoon. Direct hoor ik dat het niet mijn wekker is die afgaat, maar mijn beltoon. Terwijl ik naar aan het dromen was, zo ver van het leven en de realiteit weet ik bij het horen van mijn ringtonen direct dat het om Jip gaat. Ik schraap mijn keel en neem met een slaperige stem snel de telefoon op. ‘Bel ik je wakker?’ Hoor ik aan de nadere kant van de lijn. Aangezien ik geen deel uitmaak van werkend Nederland lig ik meestal om deze tijd nog op een oor, maar voor Jip wil ik met alle liefde wakker worden. Want geen bericht was immers goed bericht. ‘Of het goed is of ze meerdere runtgen foto’s maken deze ochtend om een breuk in zijn bekken te vinden of uit te sluiten’. Doe wat je moet doen, daar was ik vrij kort en duidelijk in. Wel weet ze mij te vertellen dat hij goed door de nacht is gekomen en het totaal niet naar zijn zin heeft. Snap ik als je een gecompliceerde breuk in je poot hebt die scheef staat. Met vertrouwen hang ik op en hoop ik snel meer te horen. ‘Slaap maar lekker verder’, word er gezegd aan de andere kant van de lijn. Bedankt voor de wens maar als ik moet kiezen over dromen over dode mensen of wakker zijn en mij druk maken over Jip, dan is de keuze snel gemaakt.
Die dag is lang. Na veel heen en weer bellen weten wij halverwege de middag nog niets. Jip is dus a) in de ochtend niet geholpen, er zijn geen foto’s gemaakt en er is geen overleg geweest en b) spoedgevallen gaan voor. Dat wij Jip met spoed binnen hebben gebracht de avond ervoor laten we maar even ter zijde. Voor de avond horen wij meer als de chirurg de foto’s die uiteindelijk in de loop van de middag zijn gemaakt heeft bekeken. En uiteraard gaat dit ook niet volgens afspraak. Het enige waar ze wel duidelijk over zijn, zijn de gemaakte kosten, berekend tot de laatste cent. En hoe het met Jip is? Joost mag het weten. En zo aan mijn lot overgelaten voel ik mij ook. En ik twijfel enorm of ik wel kinderen op deze harde wereld wil zetten als poezen leed mij al zo aan het hart gaat.
Net na het avondeten gaat mijn telefoon, ik stel mij voor dat het weer iemand is die wilt weten hoe het met Jip gaat, maar het is het dierenziekenhuis. Jip is onder narcose geweest voor de foto’s en hierop is te zien dat zijn rug niet is gebroken, zijn bekken is gescheurd maar hoeft niet geopereerd te worden en zijn poot is te repareren. Met pinnen en een plaat wordt hij weer de oude. En dan hoop ik dat hij gouden muizen gaat vangen in de toekomst en ze mee naar huis neemt, want dit grapje is alles behalve goedkoop. Maar de vreugde overheerst, het gecompliceerde komt later wel.
Die avond gaan wij op visite bij onze eigen kat. Het doet mij enorm goed om hem te zien, te knuffelen en toe te kunnen spreken. Even wilt hij opstaan en blaast hij van woede, hij ervaart zoveel onmacht omdat zijn lichaam niet meer doet wat hij ervan vraagt. Hierna ligt hij al snel lekker en begint hij te babbelen als ik mijn hoofd op zijn kopje leg. Even zijn wij beiden weer thuis.
Donderdag
Vandaag is D-day! Het is tijd om het appartement om te toveren tot een katten sanctuary en de net gekochte bench op te halen en een plekje te geven. Ook Jip moet even door het stof en is straks wat pinnen en een plaat rijker. Zoals het geschetst is, mag hij vandaag als alles goed gaat naar huis.
Rond 10 uur in de ochtend word ik al gebeld. Even denk ik nog ‘goh, hij is vroeg geholpen’, maar al snel word duidelijk dat ze daar niet voor bellen. Jip heeft koorts gekregen en heeft een tekort aan rode bloedlichaampjes. Hij is telkens niet in levensgevaar geweest, maar nu word hij letterlijk ziek en zwakker door de ongelukkige breuk in zijn achterpoot. Ons wordt verzekerd en op het hart gedrukt dat hij geopereerd moet worden, uitstellen is geen optie en hem helpen de eerste prioriteit. Zeker omdat de ingreep nu een stuk risicovoller is dan voorheen. Uren verstrijken en terwijl wij een auto ritje maken om een grote bench te kopen kloppen onze hartjes zenuwachtig. Hebben ze al gebeld? Zal hij al geopereerd zijn? Zullen ze niet durven bellen? Zullen er complicaties zijn? De hoeveelheid gedachtes overvallen je gewoon. Terwijl wij iets voor half 3 langs het dierenziekenhuis rijden besluiten wij aan te gaan. ‘Bent u niet gebeld?’ Wat is er aan de hand? Jip ligt duidelijk nog steeds met koorts op zijn ingreep te wachten. Zijn verslechterende toestand is duidelijk niet zorgwekkend genoeg om geen spoedgevallen voor te laten. En zo worden Jip en wij weer van het zoveelste kastje naar de muur gestuurd. Echt, we hebben zoveel kastjes gezien.
Inmiddels is Thomas druk aan het bellen geslagen. Zijn wij nou zo over bezorgd of is het normaal dat een aangereden kat met dusdanige verwondingen al twee dagen doorgeschoven wordt? Keer op keer krijgt hij van andere dierenarts praktijken te horen dat dit geen normale gang van zaken is. Ligt hij binnen een uur niet op de tafel, gaan we hem ergens anders onderbrengen waar direct een team staat te wachten. Terwijl Thomas met dit nieuws komt hang ik de telefoon op. Het is inmiddels half 4 in de middag en Jip word eindelijk aan zijn complexe en ziekmakende breuk geholpen. Rond 4 uur belt de chirurg dat hij Jip nu echt gaat helpen, geschoren en gewassen ligt hij klaar. Nu begint het lange wachten of zijn lijfje dit vol gaat houden.
Iets voor 8e gaat eindelijk de telefoon, ik weet niet zo goed met welke gevoelens ik de telefoon op moet nemen. Al snel hoor ik dat het de chirurg is en hij meld dat Jip net wakker geworden is. Het was al met al een flinke ingreep, de breuk is probleemloos gezet. Al bevatte de wond en het weefsel ernaast wel veel bloedstolsels. En dat horende maakt het mij alleen maar bozer dat hij een dag langer heeft moeten wachten. Ik probeer het naast mij neer te leggen en ben vooral enorm blij dat deze spannende tijd weer even stabiel is. Ook is hij gecastreerd en om ons tegemoet te komen zal dit niet op de eindrekening staan. Fijn dat nu eindelijk word toegegeven dat het allemaal te lang heeft geduurd. En hopelijk mag Jip morgen mee naar huis. De bench staat wat hem veel meer dan welkom maakt.
Vrijdag
Wordt het vandaag dan echt Jip zijn dag? Gisteren zijn wij op aanraden van de arts niet langs gegaan bij Jip. Het is vaak zo dat een kat na een ingreep heel graag met het baasje mee naar huis wilt en dan erg onrustig word. Om zijn herstel zo goed mogelijk te laten verlopen houden wij even afstand en vertrouwen wij erop dat de assistenten Jip zullen overladen met fijne knuffels. Iets na 9 uur gaat de telefoon met een Jip-update. Hij heeft nog steeds koorts, heeft vannacht voor het eerst weer gegeten (yes!) en mag als hij niet achteruit gaat deze middag naar huis. Wel blijven zijn rode bloedcellen zorgwekkend en hiervoor zullen wij na het weekend op controle moeten komen. Ook dat heeft immers tijd nodig. Als mijn tijger Jip, King Jip vandaag maar naar huis mag. Dan kan ik hem zelf overladen met knuffels, ligt hij op zijn eigen kleedje, is hij in zijn eigen omgeving en heeft hij zijn eigen knuffel muis bij zich.
Tegelijkertijd zijn wij opnieuw aan het bellen geslagen. De tijden van uitstellen brengen een onnodig hoge kostenpost met zich mee, waar wij het uiteraard niet mee eens zijn. Gelukkig komt er na lang overleg schot in de zaak en worden er fouten toegegeven, ze zijn ongelukkig voor ons allemaal en ik heb er voor het eerst weer vertrouwen in dat het goed gaat komen.
Het is iets voor 5 uur als wij met Jip in de nieuw gekochte reismand thuis komen. Jip is blij dat hij thuis is en wilt het liefst zijn eigen plekje opzoeken, het frustreerde hem dan ook enorm dat hij niet op schoot kan en niet kan lopen. Hij wordt ook bij thuiskomst pas rustig wanneer Floyd, zijn maatje, onze Jack Russel bij hem is. Zij zit direct met haar nieuwsgierige en bezorgde meid in zijn kap. En na een maaltijd valt hij heerlijk in slaap. Fijn. Heel erg fijn.
We zijn wel enigszins geschrokken thuis gekomen en moeten alles wat we van verschillende mensen horen nog even verwerken. Jip heeft tijdens de operatie een engeltje op zijn schouder gehad en heeft duidelijk wat van zijn 9 levens geschrapt. De zorg gaat zwaar en intensief worden, hij mag zo goed als niets terwijl hij zoveel wilt. Dingen als simpelweg eten uit een bak en zijn behoefte doen op een bak gaan niet. Dit maakt hem erg ongelukkig en ongeduldig terwijl juist wij hem dan moeten begeleiden en kalmeren. Even met beide voeten terug op de aarde zetten en hem overladen met knuffels, liefde, lieve woordjes en zijn knuffel muis. Want echt knuffelen op schoot, dat mag hopelijk eind volgende week. Een mijlpaal waar ik nu al enorm naar uitkijk!
Hoe nu verder?
Zoals je gelezen hebt is het een emotionele rollercoaster voor zowel het dier als voor ons. Wij geven mega veel om hem en daarom zijn wij qua zorg ook best ver gegaan, ik kan mij goed voorstellen dat het voor veel mensen niet mogelijk en/of haalbaar is om deze zorg in deze mate te kunnen bieden. Anders had hij simpelweg een achterpoot moeten missen, of een spuitje moeten krijgen, en omdat hij nog net geen jaar oud is, wilden wij dit echt niet voor hem. Wat dat betreft hebben wij zijn welzijn steeds op de eerste plaats gezet, naast dat het heel verleidelijk is om je vooral door emoties te laten lijden. Wel balen wij enorm van de miscommunicaties die tijdens haast ieder (telefoon) gesprek zijn ontstaan, daar zit je na zo’n heftig ongeval gewoon niet op te wachten. Jip is nu thuis en maakt het naar omstandigheden goed. De zorg gaat pittig worden, daar ga ik niet om liegen, maar ook daar hebben we zelf voor gekozen en zal ik met liefde uitvoeren. Wat een godsgeschenk dat ik al op vakantie ben geweest en vanuit huis werk.
Wel ben ik van plan om wekelijks een update te gaan geven, zeker omdat ik ervan uitga dat dit voldoende gaat zijn, verdere complicaties, daar gaan wij maar even niet van uit. En bij deze hoop ik mijn steentje bij te kunnen dragen aan de awareness voor het dierenleed wat aanrijden en doorrijden heet.
En wie dit leest krijgt een dikke knuffel van Jip!
