– Christmas Sweater Weather –
and all I want for Christmas..
– Een kleine vertelling –
Wegdromen in het Arend Maartenshof
Ze zeggen vaak dat beelden luider spreken dan woorden. Ergens klopt dat met deze foto’s ook wel voor mij. Het hofje waar ik deze foto’s heb gemaakt, en waar ik de afgelopen weken verliefd op ben geworden, ligt namelijk in het centrum van het mooie Dordrecht. Het hofje ligt enigszins verscholen en ben er dan ook vaker langs gelopen dan binnen gestapt. Ken je dat, dat je jouw eigen stad heel anders ziet dan wanneer je ergens op city trip bent? Dordrecht heeft mijn ogen de laatste tijd geopend. En straten en hofjes waar ik eerder nooit kwam, omdat ze simpelweg niet op de route lagen, ontdek ik nu dus opnieuw.
Dit hofje doet mij iedere keer weer terugdenken aan de tijd dat ik in de ziektewet zat en een reïntegratie traject volgde. Tijdens dit traject ben ik mijzelf goed tegen gekomen. En alhoewel dit natuurlijk het doel is van zo’n traject (omdat je een probleem niet kan oplossen op het niveau dat het ontstaan is) heb ik hier ook gemerkt hoe teleurgesteld je in mensen kan zijn.
Ik heb het namelijk vaker gehoord. ‘Leer toch leven met je ziekte’. En ‘het maakt niet uit op welke leeftijd je ziek wordt, het is voor iedereen hetzelfde’. En dat stootte mij toch tegen de borst. Want hoe kan je iemand die op 15 jarige leeftijd ziek is geworden in dezelfde schoenen staan als een bejaarde vrouw die ziek wordt? Niet toch? Nee. Dat denk ik niet..
– Een kleine vertelling –
Deel II
Dit hofje staat symbool voor alles wat ik geworden ben. Ik heb mijn ziekte tot een zekere hoogte geaccepteerd, zodat ik ruimte kan maken voor andere dingen. Maar werken aan mijn gezondheid zal altijd op de eerste plaats komen. Omdat ik nog lang niet klaar ben met het leven. En mijn jonge jaren ook zeker niet weg wil gooien. Het is namelijk nog te vroeg om achter de geraniums te gaan zitten.
Als ik toen – tijdens mijn ziektewet periode ergens in 2012 – namelijk mijn handdoek in de ring had gegooid en mij enkel en alleen had gericht op mijn mentale herstel, had ik fysiek heel ver achter gebleven. Mijn jaren op bed slijten, dat zal nooit een wens of een droom zijn. Mijn wereld is nu gelukkig zoveel groter dan dat.
Maar ach fijn, het hofje. Dordrecht is gevuld met verborgen pareltjes, dat weet ik nu zeker. En terwijl ik met enige regelmaat langs het reïntegratiebureau loop, en zo wat dor de straatjes en haven van Dordrecht dwaal doe ik dat met een grote glimlach op mijn gezien. Want door alles op mijn manier te doen heeft het leven mij zoveel meer gebracht.
So if life gives you lemons, make that damn lemonade!
Oh ja de trui, die is van H&M. En er is Alpaca wol in verwerkt. Dat deed mijn hartje sneller kloppen. Ik denk dat jullie ondertussen wel weten hoe gek ik op deze beesten ben. En zachtere wol is er simpelweg niet. De jeans is van de H&M Conscious lijn en is een hele fijne ‘Mom Jeans’, met een perfect fit. En als het even kan wandel ik rond op mijn loafers want deze zijn zo damn comfortable.
Ben jij ook weleens toerist in je eigen stad?
Pin op Pinterest
