Waar ik vroeger met bewondering naar meiden kon kijken die altijd on trend waren en alles kregen, ben ik nu enorm blij dat ik de waardering ken die je voelt wanneer je ergens hard voor gewerkt hebt. Zeker omdat ik leef met een chronisch ziek lichaam waardoor ik niets als vanzelfsprekend kan bestempelen. Iets te wensen hebben voelt denk ik ook fijner aan dan alles al hebben. Dat staat zo verwend. Of je bent nu eenmaal snel blij te maken en verkeer daarom in rijkdom, dat kan natuurlijk ook.
Chapeau Nederland, nóg meer bezuinigen
Dat ik jaren lang heb moeten vechten om een eerlijke uitkering te krijgen, zorg op maat te krijgen en heb moeten vechten voor een nieuw plekje in de maatschappij is niet iets waar ik altijd een groot geheim van heb gemaakt. Waar ik mij wel voor zal schamen is wanneer ik thuis op mijn luie reet in een rasechte uitkeringstrekker zal veranderen. Het type; ik kom in mijn joggingpak naar het U.W.V., geniet van de gratis koffie en ga het daarna met nóg een bak gratis koffie vieren dat ik mijn gezin weer een jaar lang kan onderhouden zonder er ook maar iets voor te doen. En verhalen als; familie opgedoekt, kregen met zijn vieren een uitkering maar mankeerden eigenlijk niets.
Dit soort taferelen maken mij soms wit heet van woede. Zeker omdat ik weet dat er ook mensen zijn die naar mij kijken als ‘verwende blogger’ (omdat ze denken dat ik alleen maar gratis producten krijg), een jonge meid die nog steeds thuis profiteert en teert op de portemonnee van d’r ouders, een meid die niet weet wat ze met haar tijd aan moet en daarom maar steeds op vakantie gaat.
Ik heb deze vooroordelen gelukkig goed naast mij neer kunnen leggen. Zeker omdat het mijn missie nooit is geweest om 100% afgekeurd te worden en om mijn leven achter de geraniums en Netflix te vergooien. Ik werk hard voor mijn toekomst en ik heb minstens net zo hard geknokt om te komen waar ik nu ben. En de enige reden dat ik een eigen bedrijfje op heb kunnen starten en kan bloggen, is omdat mijn ouders mij vele zware taken uit handen nemen, mede omdat ik nog thuis woon. Niet alleen omdat ik het thuis zo goed heb en het zo gezellig is, maar zeker omdat het noodgedwongen, eerlijk gezegd, ook niet anders kan.
‘Work hard, play hard’, maar gaat niet altijd op voor een chronisch zieke.
En deze doelgroep lieve mensen, (chronisch) zieke jongeren en volwassenen en mensen met een (lichamelijke) beperking die dus (noodgedwongen) samen met een ander wonen worden nóg verder gekort op hun uitkering. Omdat iemand in Nederland heeft bepaald dat wij (deze doelgroep) makkelijk met een dagbudget dat veel minder dan het sociaal minimum is, rond moeten kunnen komen. Omdat het zogenaamd vanzelfsprekend is dat er altijd maar iemand is om (financieel) bij te springen. En dat nu dus op een dagelijkse basis, en niet alleen in (financiële) tijden van nood.
Mijn blog is mijn happy place, maar zo nu en dan kan ik er niet omheen en kan ik geen mooi weer spelen wanneer Nederland een idioot plan ‘in de campagne van de bezuinigingen’ doorvoert. En ik maak mij grote zorgen over het toenemend aantal mensen in Nederland die het steeds slechter gaat krijgen. Zeker omdat de zorg kosten voor (chronisch) zieken en mensen met een beperking de pan al uit rijzen.
Maar wie onder deze doelgroep valt mag stiekem in zijn handjes knijpen omdat de pleister er langzaam af wordt getrokken en wij in een periode van een paar maanden steeds een stapje verder achteruit zullen gaan. Chapeau Nederland en alles waar wij ons hard voor maken over de landgrenzen, laten we het met zijn allen eens vieren dat wij het volgens het gros van de welverdienende mensen helemaal zo slecht niet hebben. Nederland; een land waarin je slechts een nummertje bent als je niet gezond bent en mensen met goede banen beslissen over jouw toekomst. Want wat ik vooral niet snap is hoe deze jongere doelgroep nu een fijne (zorgeloze) toekomst voor zichzelf op kunnen gaan bouwen zonder nóg meer op anderen te moeten leunen.
Deze column is een schets van mijn afgelopen week, en vooral van wat mij bezig gehouden heeft. Dat er mooie producten op de foto’s hierboven staan (die een overzicht geven van mijn Instagram feed van afgelopen week) komt een beetje onhandig uit (zeker voor wie oog heeft voor detail). Ik ben erg teleurgesteld in sommige systemen in Nederland en hoe vele gedupeerde (jonge) mensen die ongewenst (chronisch) ziek zijn nu buiten de boot vallen. Maar wilde deze kleine voetnoot toch wel even mee geven om verwarring te voorkomen.
Waar kan jij je (heel) druk en/of boos om maken?
