— Bij tijd en wijle —
de eerste weken na de stilgeboorte van Fos
Tijd is relatief. Het is gek om te merken dat dagen langer duren als je ergens naar uitkijkt en de dagen voorbij vliegen als je het naar je zin hebt. Ik kan niet zeggen dat beiden nu spelen in mijn leven en toch glipt de tijd snel door mijn vingers.
Het is alweer 3 maanden geleden dat ik beviel van het mooiste sterrenkindje. We reden naar huis met de gedachte; ‘gelukkig hebben we nog 5 dagen’. En voor je het weet is alles slechts een herinnering en zijn de weken, waarin je geen besef van dagen of tijd hebt, toch zo weer om gevlogen.
Dagen zijn oneindig als je wilt dat ze snel voorbij zijn en de uren lijken te vervliegen als je de klok het liefst even stil wilt zetten.
Of een tijdmachine, mijn god wat verlang ik naar een tijdmachine. Om heel even terug te kunnen naar het zwanger zijn, zijn lieve voetjes tegen mijn buik voelen. Of even terug naar een moment dat ik hem eindeloos kon knuffelen. Oh kon het maar..
Wat achterblijft is kalmte, de stilte na de storm. Samen met de rouw. Rauwe rouw. De dagen glippen nog steeds door onze handen. Want de tijd is en blijft relatief, al lijkt de wereld voor ons nog steeds stil te staan.
Toch zie ik hem in alles. In de bloemen. In de vlinders die mij steeds weer weten te vinden. In de maan en in de sterren. Juist de sterren, omdat hij onder de sterren is geboren. Mijn mooie sterrenkindje. De wereld was nooit bedoeld voor iemand die zo mooi is als jij.
Ze tikken langzaam aan weg, de weken na de stilgeboorte van mijn zoontje. Mijn sterrenkindje, mijn zoontje Fos. Voor het complete verhaal verwijs ik je door naar de artikelen die ik eerder heb geschreven. Lees hier meer over mijn zwangerschap en mijn sterrenkindje Fos.
P.s. Mocht jij stil door eenzelfde situatie gaan, dan mag je mij altijd een berichtje sturen.
