Lieve allemaal. Waar wij op oudjaarsdag het afgelopen jaar wilden vieren, begon ik deze dag al met veel verdriet met de ziekenhuis opname van mijn lieve oma. En kwamen wij met zijn allen na een prachtige vuurwerkshow in een flinke storm terecht die per dag in categorie toe leek te nemen.. Vandaag, een kleine update waarom het zo stil is van mijn kant. 

 

Afscheid & stormachtig stil

 

 

Mijn dromen en wensen voor het nieuwe jaar zijn dat ik rustig door mag kabbelen op de fijne stroom die 2017 met zich mee heeft gebracht. Natuurlijk bracht het afgelopen jaar ook regenbuien met zich mee, er is namelijk geen mooie zonnige dag met vruchtbare bodem zonder die regen. Het is nodig om alle planten zich te laten ontwikkelen en bloeien. Nodig om de dieren te voeden en de vogels vrolijk te laten zingen.

2018 blijkt van een heel ander kaliber te zijn. Waar wij op oudjaarsdag het afgelopen jaar wilden vieren, begon ik deze dag al met veel verdriet met de ziekenhuis opname van mijn lieve oma. En kwamen wij met zijn allen na een prachtige vuurwerkshow in een flinke storm terecht die per dag in categorie toe leek te nemen. Dagen gevuld met onzekerheid, een lach en uiteraard ook een traan, ziekenhuis bezoeken, nieuwe opnames en uiteindelijk na een emotionele tijd op de IC het toewerken naar de laatste rustplaats van oma. De medische molen waar oma in terecht is gekomen, is zij helaas niet meer uitgekomen.

En ondanks dat ik met eigen ogen de kracht van oma heb gezien, eindigen we met een heel emotioneel afscheid. Want naast een lieve en sterke oma, neem ik tegelijkertijd afscheid van mijn oma als buurvrouw, omdat wij al ruim 25 jaar leven tussen dezelfde muren en onder hetzelfde dak. Een plek die wij beiden al die jaren, en oma zelfs nog langer, ons thuis mogen noemen. En ondanks de mooie afscheidswoorden, en alles wat ik voor en met haar heb kunnen doen, ondanks de liefde, wijze woorden en de kracht die ik in mijn hart mee draag begraven wij nog steeds een persoon waar ik zielsveel van houd en dat zal het gemis er niet minder om maken.

En terwijl verdriet wordt afgewisseld met mooie woorden en het ophalen van herinneringen, is het vooral de dankbaarheid die overheerst. Dankbaar voor alle jaren die ik met oma heb gehad, de fijne uitjes, het ondersteunen in haar zorg en de kracht die ik uit haar laatste woorden haal. En omdat oma zelf aangaf dat ik niet verdrietig moet zijn vul ik dit artikel met enkele rustige foto’s. Met een kleine glimlach, omdat wij terug kunnen kijken op een hele mooie en bijzondere tijd.

 

 

Stormachtig stil

En nu wij hoopten dat na het heengaan van mijn lieve oma de storm langzaam aan weer zal gaan liggen, wordt deze storm afgewisseld met een nieuwe windhoos, met heftige regenbuien en stormachtig weer. Mijn lichaam kan door alles even geen rust meer vinden. Mijn geest klampt zich vast aan alle bomen om sterk te blijven en overeind te blijven staan. Ik probeer de dagen zo goed als ik kan door te komen, en met de kracht die ik in mij heb mijn bijdrage te leveren aan het afscheid van oma en waar ik verder helpen kan. En dan hoop ik dat deze laatste storm snel mag gaan liggen, zodat wij de stormschade op kunnen nemen, de zon kunnen verwelkomen en ik alles een rustig plekje kan gaan geven om te helen.

Het zal om al die redenen (die ik om privacy redenen van mijn familie niet met jullie kan delen) voorlopig nog even rustig blijven op mijn blog. De dagen zijn weer opnieuw gevuld met zorgen, het wachten op updates en ziekenhuis bezoeken. Zodra de storm gaat liggen en ik langzaam aan weer toe ben aan het maken van nieuwe foto’s en artikelen zullen er weer nieuwe updates online komen. Tot die tijd zal ik mijn tijd vooral offline besteden. En dat is oké. Het is zoals het is. Met de hoop dat het morgen beter zal zijn.

 

 

Hopelijk tot snel!