Winter op de boerderij

Biesbosch, januari 2021

Enigszins ongeduldig kijk ik uit het raam. Ik maak mij klaar om naar de boerderij van mijn ouders te gaan en hoop op een dik pak sneeuw. Eenmaal onderweg zie ik de eerste vlokken al vallen. Ze dwarrelen langzaam aan naar de grond. Ze lijken nog op te lossen en in het niets te verdwijnen. Gelukkig volgt er meer. In een korte tijd valt er een fijn laagje sneeuw in ons land wat zowaar blijft liggen. Even worden wij getrakteerd op een winters tafereel. Bewapend met een dikke jas, muts, sjaal en handschoenen trek ik eropuit.

Als er dan eenmaal de lang verwachtte sneeuwval is, wil ik er ook écht alles uit halen. Tenminste, voor de avond valt. Met mijn camera trek ik erop uit. De wandeling met Moos is veel korter dan gehoopt en het ontbreekt aan sneeuw foto’s omdat hij in een rap tempo weer bij de kachel zat. De alpaca’s vonden de sneeuw gelukkig een stuk leuker. Het is voor het eerst dat Freek sneeuw ziet en hij deed letterlijk sprongetjes van vreugde.

Onderlaatst deelde ik dat ik het rustig aan ging doen in januari. Ik was toe aan rust en een prikkel van buitenaf. De sneeuwval was alles wat ik nodig had. Het haalde ons even uit de Corona-sleur. Alle dagen zijn de afgelopen maanden namelijk redelijk hetzelfde (op het klussen na). Sneeuw brengt wat dat betreft energie met zich mee, laat ons weer even jong zijn. En ik deed vooral wat ik het liefste doe, en dat is fijne plaatjes maken. Ik neem je mee naar de wonderlijk winter wereld op de boerderij.