Een kleine vertelling – Deel II
over het seizoen dat symbool staat voor loslaten
-Een kleine vertelling-
ik beweeg op mijn eigen tempo
Chronisch ziek zijn heeft zo zijn voor en nadelen. Een van de voordelen is dat je op jongere leeftijd al goed weet te waarderen wat de meeste als voorlief nemen. Een standaard waar ik mij simpelweg niet aan kan meten. Daarnaast wordt ook mijn geduld op de proef gesteld. Als ik om mij heen kijk zie ik mensen veelal hun dromen plukken. Het is niet dat ik geen dromen pluk. Ze zijn echter van een ander kaliber. Geen huisje, boompje, beestje avonturen. Nóg niet. En dat is oké. Ik weet dat ik op mijn eigen tempo beweeg en kan ook oprecht genieten van de gelukkige mensen om mij heen.
Al blijft het web van juristen en advocaten waar ik in blijf hangen, om te ‘strijden’ voor een leefbare basis frustrerend. Ik probeer het als een les te zien, een test die kijkt hoe sterk ik kan zijn in stressvolle en onzekere rijden. Het hoort er nu eenmaal bij. Want chronisch ziek worden komt niet met een gebruiksaanwijzing en dat heeft zo zijn voor en nadelen. Het kost vooral veel energie. Een kostbaar goedje waar ik al een chronisch tekort van heb.
Ik vind het vooral frustrerend dat een ander bepaalt hoe ik mijn leven in moet delen. Zelf leef ik naar de regels van mijn lijf, en mijn eigen lijfregels stippelen de rode draad uit. Het enige wat ik ‘moet’ doen is simpelweg hier naar te luisteren en er naar te leven. Voortkabbelend op de golven van het weer. Zachte zonnige dagen zijn de betere dagen. En de afgelopen weken waren dan als een extra cadeautje. Als en geschenk uit de Hemel om mij extra kracht te geven. Om uit te waaien, te creëren en vooral te inspireren. Want jeetje, wat is de natuur op dit moment mooi.
-Chapter II-
een gezonde dosis veranderingen
Ondanks dat ik altijd een lente en zomerpersoon ben geweest kan ik de natuur in deze tijd van het jaar heel goed waarderen. Het voelt als een warme deken. De extra zonnige dagen zorgden voor een reserve tank aan energie waardoor ik aardig wat tijd buiten door heb kunnen brengen. Als een laatste retreat voordat de winter binnen komt vallen. Maar eerst is het tijd om het licht te doven, voor de bladeren die vallen, de ochtend zon die later pas aan de horizon zal staan en een maan die sneller zal stralen door de kale bomen. Geef mij maar een permanente zomertijd, het past zoveel beter bij mij.
Op de een of andere manier heb ik een gezonde dosis veranderingen nodig om scherp en alert te blijven. Om een frisse wind te voelen waaien en dat geeft op zijn beurt weer stof tot nadenken. Als een moment van bezinning. Een nieuwe maan is namelijk als wakker worden na een hele lange winterslaap. Omdat ik dan bruis van de ideeën, dagdromend dat ik iedere dag zo productief kan en mag zijn.
Maar dat is een privilege, een voorrecht wat aan niemand gegeven is. We leven met the good and the bad. Sommige dagen straal je uitbundig, andere dagen kom je niet meer van de bank af. Het is oké om gelukkig te zijn, en het is minstens net zo oké om dat soms niet te zijn. Om je tranen de vrije loop te laten. Omdat het draait om balans. Zonder de dalen geen bergen en zonder fouten geen overwinningen. Want wie telkens dezelfde fout maakt, heeft simpelweg niets geleerd. En wie niet probeert heeft niet geleefd.
-Chapter III-
kon ik maar nog één keer..
De herfst staat, zoals ik net al aangaf, symbool voor loslaten en verder gaan. Na iedere herfststorm volgt een zonnigere dag. Na iedere strenge winter weer een zachte lente bries. Voor wij het weten ontwaakt de natuur weer, vliegen de bijtjes vrolijk rond en werken wij weer volop aan onze bikini body. Want ja, iedereen moet zo’n beetje 24/7 Insta ready zijn.
En als ik dan heel even afreis naar vorig jaar herfst, en de keuze zal hebben om in de toekomst te mogen kijken. Had ik het dan anders gedaan?
Ik zal je iedere keer hetzelfde antwoord geven, een volmondige nee. Want zonder te weten wat er komen gaat heb ik oprecht van het moment kunnen genieten. Van alle ziekenhuis bezoekjes met oma, het keutelen in de woonkamer en pruttelende pannetjes in de keuken. Uitjes die gepland zijn en de eeuwig durende strijd omtrent mijn chronisch ziek zijn. Toen wij allemaal nog thuis woonden op de boerderij en alles ging zoals het altijd ging. Als een stilte voor de storm. Omdat het vanaf de laatste dag van vorig jaar nooit meer hetzelfde zal zijn.
Sweater: NA-KD | Jeans: Vero Moda (oude collectie) | Tas: Mango 2018 collectie (vegan) | Loafers: Pedro Miralles.
The final chapter
Met veranderingen, hoe groot of klein ze ook zijn komen nieuwe inzichten. Waar er een deur dicht gaat zal er vroeg of laat een nieuwe deur open gaan. Het is vooral aan jou om die nieuwe kansen met beiden handen aan te pakken. Want hoe gek het ook klinkt en hoe hard het ook kan zijn, de wereld zal altijd door blijven draaien. Er komt na die lange nacht ook weer een nieuwe morgen. En het is aan jou om het leven met beide handen aan te pakken. Met een rugzak gevuld met fijne herinneringen, lessen en geparkeerde dromen.
Hoe ingrijpend 2018 voor mij ook is geweest (privé is er op ieder vlak wel iets veranderd), ik hou hoop voor een mooi nieuw jaar. En ben vastbesloten om dit jaar met een andere noot af te sluiten. Door te genieten van de kleine dingen, de zonnige dagen en de kansen die door de vele veranderingen op mijn pad komen met beide handen aan te pakken. Het leven is namelijk te kort om alleen maar in het verleden te leven. Heb lief. Volg je hart. Geniet. En maak wat moois van de laatste maanden van dit (voor mij bewogen) jaar.
En zo sluit ik af, met foto’s uit het Dubbelsteynpark waar ik vroeger als klein meisje al kwam. Wandelend van school naar de bibliotheek. Opzoek naar boeken om even uit de realiteit te ontsnappen. Om geïnspireerd te raken. Iets nieuws te leren. Een park waar ik toen veel kwam en daarna geheel uit het oog verloren ben en slechts nog langs heen rijd. Ik vind het boeiend om te zien hoe het leven kan lopen en hoe kleine keuzes de toekomst al kunnen beïnvloeden. Hoe wij huidige routines en tradities zo in kunnen ruilen voor nieuwe. Een kleine trip down memorie lane op deze druilerige woensdag. Dagdromend over nog meer mooie dagen sluit ik af. Tot een volgende vertelling!
Wat is er dit jaar voor jou veranderd?
Mooi stuk weer! Ik merk dat je heel bewust gevoel hebt gelegd in je teksten, zonder daarin over-emotioneel te worden. Knap! Mijn grootste verandering dit jaar is de focus op mezelf leggen, iets wat iedereen zou moeten doen. Alles begint bij jezelf…
Ik ga je even citeren hoor: ‘Ik vind het vooral frustrerend dat een ander bepaalt hoe ik mijn leven in moet delen. Zelf leef ik naar de regels van mijn lijf, en mijn eigen lijfregels stippelen de rode draad uit.’ Volgens mij zeg je nu wat het belangrijkste is voor iedereen! Nu nog naar leven, haha.
Auteur
Dat klopt helemaal. Alleen merk ik dat we in een maatschappij leven waarin dat maar weinig toegelaten wordt. Het is belangrijk voor iedereen, maar zeker voor wie al iets mankeert lichamelijk. Wat dat betreft mag er van mij wel een hoop omgegooid worden. Zodat we kunnen werken op de tijden waarop we het fitst zijn in plaats van netjes opdraven wanneer het wordt verwacht ? dat zal het leven toch al veel fijner en mooier maken, vind je niet?
Mooie foto’s en mooie tekst. Mooie symbolische samenhang. Ik ben zelf niet zo gek op de herfst (ik haat storm en regen), maar de kleuren in het bos zijn zeer mooi.
Prachtig herfst sfeer daar met gekleurde bladeren. Vroeger had ik daar outfit foto`s gemaakt toen mijn zoon klein was. Hopelijk ben ik niet te laat om daar weer foto`s te maken. Ik geniet elke dag van de kleine dingetjes.
Auteur
Je bent zeker niet te laat, veel bomen staan nog volop met blad! Hopelijk komen er nog wel zonnige dagen aan, het zonnetje geeft zo’n fijne sfeer aan de foto’s ☺️?
Je foto’s zijn echt prachtig. Mooie tekst. Ik probeer van elke dag te genieten. Als ik naar mijn zoontje kijk zie ik hoe snel het allemaal gaat.
Je hebt weer een prachtig stuk geschreven. Voor ons is er dit jaar ook heel erg veel veranderd. Ons dochtertje is 7 jaar en heeft haar leven lang al een eetprobleem. Niemand die ons kon vertellen wat er aan de hand was, wat zij mankeerde en of ze wel iets mankeerde. Al 7 jaar lang lopen wij ziekenhuis in en uit en is er nooit iets veranderd. Het eten aan tafel was voor ons niet leuk en alleen maar drama. Dit jaar, ik juich nog niet te hard, is er door ons dochtertje een stap gezet dat alles heeft veranderd. Zij eet, en vind het leuk en lekker.
Goed stuk weer, vind je schrijven zo prettig om te lezen. Herfst staat inderdaad voor loslaten. Vind het een onwijs prachtig seizoen. Mooie foto’s trouwens weer!
Wat schrijf je prachtig. Mijn grootste verandering was vorig jaar, sindsdien is alles anders en word het nooit meer hetzelfde. Nu het weer donkerder wordt en het sneller donker wordt, merk ik dat ik meer last krijg van dipjes. Al ben ik het grootste blok aan mijn been inmiddels verloren, iemand die mij op negatieve manier beïnvloeden. Dat was een grote stap voorruit
Ik wist niet dat de herfst zo symbolisch is voor loslaten, maar eigenlijk is het inderdaad wel heel logisch. De natuur laat ook alles los. Je foto’s vind ik echt weer schitterend!
Wat een prachtige foto’s en wat mooi geschreven weer! Ik ben héél veel bezig met mijn mind op dit moment en probeer dus ook te genieten van de kleine dingen. Ik kijk uit naar een nieuw jaar (en snel weer lente en zomer)!