Het zal niet eerlijk zijn om mijn blog schema op te pakken waar ik gebleven ben. En te vergeten wat er de afgelopen weken gebeurd is. Het kan niet. En dat voelt alles behalve goed. De afgelopen weken zijn intens geweest. Er zijn gevoelens naar boven gekomen waarvan ik niet wist dat ze zo hevig konden zijn. Iemand verliezen die dagelijks een voetdruk achter heeft gelaten in je leven is niet iets wat je vergeet en zomaar achter je kan laten. Zonder hier al te diep op in te gaan heeft het verdriet de laatste dagen plaats gemaakt voor nieuwe inzichten. En heeft het mij doen groeien op manieren waarvan ik niet gedacht had dat ik het zo snel of überhaupt kon bereiken.

Het is daarom tijd om jullie mee te nemen in een klein reisje, om jullie op de hoogte te brengen. En niet alleen omdat het fijn is om alles van mij af te schrijven, maar juist omdat het leven zoveel meer is dan een carrière maken en verschijnen op de juiste feestjes. Verdriet mag er zijn. En tijd om te helen moet er zijn. Dear Diary.. I’m Healing. Well, at least I’m trying. 

Dear Diary – Chapter IV

 

 

 And there is something beautiful about the past, and the way it haunts us. The way we pass through memories like walking through doors. They keep me alive. And they are so welcome to stay.

 

En dat is precies wat ik gedaan heb. Ik heb de afgelopen weken nodig gehad om afscheid te nemen, verdriet toe te laten en heb rust nodig gehad om te helen. Het is een diepe wond die het verlies van een dierbare achter laat, en waarschijnlijk een wond die vele jaren nodig heeft om te helen. En wanneer je het idee omarmt dat het verdriet er mag zijn, dat het oké is om niet oké te zijn zal je verrast worden met een energie die je door de dagen heen helpt.

Het geeft op zijn beurt ook kracht. Heel veel kracht. Mijn lichaam heeft laten zien dat ik er kan staan wanneer ik er moet staan of zijn. Alsof er een oerkracht in jou los komt dat ervoor zorgt dat je op emotioneel vlak er kan zijn. Het lichamelijke gedeelte, de klap, kwam pas later. Het helen is namelijk niet alleen mentaal, maar zeker ook fysiek. En een lichaam wat al chronische labeltjes heeft, heeft nou eenmaal meer tijd nodig om te herstellen. Ondanks dat ik weet dat ik er nog niet ben, merk ik dat er langzaam aan weer ruimte komt voor andere dingen. En dat is stiekem toch ook wel weer erg fijn.

 

 

It’s Time To Heal

Waar ik mijn afgelopen vrijdag nog af vroeg hoe het nou verder moest met mijn blog en social media, kwam zaterdag de drang om weer eens foto’s te gaan maken. Een gevoel wat de afgelopen weken uit heeft gestaan, krijgt nu langzaam aan weer ruimte. En het was fijn. Fijn om weer eens met iets bezig te zijn wat mijn gedachten op iets anders brengt. Fijn om iets tastbaars te creëren.

Wat ik jullie vandaag mee wil geven is dat het oké is om niet oké te zijn. Dat iedereen rouwt op zijn eigen manier en tempo, en dat hierin geen goed of fout is. Doe wat op dat moment goed voelt voor jou. En heb er vertrouwen op dat alles langzaam aan weer goed komt. Want de wereld gaat verder. Hoe hard dat ook is. En juist door jezelf even volledig te verwijderen van alles wat ‘moet’ en niet goed voelt, kan je er echt zijn. Zijn waar je nodig bent. Zijn waar je wilt zijn.

Mijn blog en social media, mijn hoofd heeft er vanaf het einde van vorig jaar niet naar gestaan. En juist nu ik enige tijd los ben geweest van alles. Los van alle hokjes en populaire foto’s op IG en settings merk ik dat ik weer écht tot mijzelf ben gekomen. Dat ik weer wil creëren waar ik voor sta. Om te maken wat mij blij maakt. En zo is deze moeilijke en verdrietige periode ergens toch goed voor geweest.

 

 

I’m healing – wat je de komende tijd kunt verwachten

De komende tijd kunnen jullie weer wat fijnere en luchtigere artikelen verwachten. Mijn verjaardag komt eraan, de foto’s van mijn mini make-over die ik mijn appartementje gaf. Ook ga ik weer meer terug naar de basis. Meer producten delen waar ik echt blij van word. Verder gaat het zoals het komt. En probeer ik mijn offline en online wereld te combineren en paralel naast elkaar te laten lopen waar ik kan. Want ik ben nog steeds zoekende.

Er moeten lege plekken opgevuld worden en er ontstaan nieuwe routines omdat op zoveel vlakken niets meer zal worden zoals het was. Daar zoek ik berusting in. Neem de dagen zoals ze komen en zijn. En wanneer ik mij hierin vrij kan bewegen, dan zal dat zich vast één op één vertalen in mijn werk. En ik ben blij dat ik het maken van foto’s weer opnieuw als kunst kan zien. Mooie plaatjes maken voor waar je voor bedoeld zijn. Dan komt de rest vanzelf. Daar heb ik alle vertrouwen in.

 

 

Wat heeft jou de afgelopen tijd bezig gehouden?