Als blogger kan ik mij soms heel erg ongemakkelijk voelen bij alles wat ik ‘krijg’. Krijg zet ik tussen aanhalingstekens omdat ik weet dat ik er voor heb gewerkt. Maar toch blijft het overweldigend. Van sparen en zelf mijn apparatuur aanschaffen, (net als de producten en kleding wat terug komt op mijn blog) tot producten ontvangen voor een review, luxe hapjes op exclusieve events en enorme goodiebags ontvangen. Vol met de mooiste en fijnste spullen, die je eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Nodig in de zin van ervan rond moeten komen, nodig in de zin van ‘ik kan niet zonder’. Vandaag wil ik hier graag een blogje aan wijden, en aan mijn gevoel graag iets voor een ander te willen doen. Want wat heb je nodig en wat is pure luxe? Zien wij de verschillen überhaupt nog als wij verblind zijn door alle mooie items die we nog niet hebben? Armoede vs bloggen en vrijwilligerswerk. En waarom ik graag iets voor een ander wil doen.
De lijnen tussen nodig hebben en het gevoel nooit genoeg te hebben lijken soms wel te verdwijnen. Wanneer ik rondloop in de mooiste warenhuizen verdeeld over de hele wereld, kun jij je gemakkelijk blindstaren op alle nieuwe it items en producten die je nog niet hebt. Blind staren op dat meisje wat een prachtige CHANEL tas heeft, de nieuwste oogschaduw palettes van high-end merken en de mooiste heals waar haast niemand op kan lopen. En toch overvalt het gevoel mij weleens dat ik die items ‘moet’ hebben. Alsof je luxe leven niet compleet is zonder die ene CHANEL tas. Klinkt absurd toch?
Grenzen tussen goedkoop inkopen doen en kleding echt nodig hebben vervagen ook compleet in winkels van de Primark. Mensen (met alle respect) gaan hier compleet los. Er wordt soms haast gevochten om de laatste maten van een bepaald item. En het passen? Dat gebeurd thuis of in een steegje naast de winkel omdat de wachtrij voor velen veel te lang is. En wat er gebeurd met de items die niet passen? Die worden zonder pardon bij het grofvuil gezet, omdat het toch ‘spot goedkoop’ is. Niet denkend aan de mensen overseas die zich uit de naad werken om alles voor ons te maken.
Ergens vraag ik mij af hoe het allemaal zover heeft kunnen komen. Ik durf mijn handen ervoor in het vuur te steken wanneer ik zeg dat ik meen dat ik oprecht blij ben met alles wat ik heb en ‘krijg’ voor mijn blog. Op events en in artikelen met adviezen voor bloggers wordt er vaak op aangestuurd dat wanneer je blogt je jezelf niet moet onderschatten. Dat je blog meer waard is dan jij vaak denkt en dat je vanaf een start tarief moet werken. Maar dat wanneer je een CHANEL tas aangeboden krijgt je hier vanzelfsprekend geen kosten voor het artikel bij vraagt. Comments van bloggers dat ze máár 24K volgers op Instagram hebben en dat ze strikt zijn in bedragen, wanneer het om samenwerkingen aan komt. Maar dat je soms om een merk te helpen best eens een oogje dicht mag knijpen. Maar serieus? Zal ik dan standaard per artikel meer dan €150,- moeten vragen omdat mijn blog dat waard is? En waar blijft het gedeelte dat je ook blogt voor je plezier en daarom ook artikelen plaatst waar je ‘slechts’ €15,- waard in producten voor krijgt? Is dat weinig? Wanneer je dit 5 dagen in de week doet zal het betekenen dat je alsnog €300,- waard aan producten in huis haalt. Is dat te weinig?
Zelf leef ik niet op de armoede grens waarop vele mensen wel leven. Vorige week woensdag keek ik nog een documentaire over het rondkomen van slechts 1 dollar per dag. Op een goede dag. Nu hoef ik niet rond te komen van zo’n dergelijk bedrag, maar ik kan je wel vertellen dat chronisch ziek zijn geen vetpot is. Mijn levenskosten zijn vele malen hoger dan die van een gezond persoon en dit krijg je in waarde niet uitgekeerd. En dat zal dus betekenen dat ik als chronisch zieke, altijd een stapje harder zal moeten lopen. En eerlijk gezegd houd dit gegeven mij ook met beide benen op de grond. De dagen dat ik alleen in bed de uren kon slijten zijn niet meer op 2 handen te tellen, de maanden daarvan ook niet. Ik heb jaren rechtzaken gevoerd met een instantie die mij van mijn levensonderhoud moest voorzien voor ik mijn gelijk kon halen. En nog, van het bedrag wat ik krijg, maak ik maandelijks een bedrag over naar goede doelen. Omdat ik met liefde andere mensen, dieren en kinderen steun die niet de kracht hebben om net als mij te vechten voor wat je waard bent, voor het levensonderhoud dat je verdient.
Maar het voelt niet voldoende en ik wil heel graag meer doen. Als ik lees dat Cynthia in Vietnam gaat 300 km fietsen voor Plan Nederland kan ik alleen maar denken; wat gaaf én dat wil ik ook! Maar met mijn chronisch zieke lichaam zijn dergelijke acties naast dat ze een slecht idee zijn, ook totaal niet haalbaar. En dat voelt, meer dan in het gewone dagelijkse leven, echt als een beperking. In Thailand had ik ook maar wat graag vrijwilligerswerk gedaan in een olifanten reservaat voor mishandelde dieren, maar dit lag te noordelijk gelegen van waar wij verbleven en wil ik graag, later nog eens doen. Ook droom ik al jaren over vrijwillig helpen in ontwikkelingslanden, om hier bijvoorbeeld chronisch zieke en/of gehandicapte kinderen, tieners en volwassenen te helpen een beter leven op te bouwen. Of om ze simpelweg een leuke dag te bezorgen. Doelen en dromen die als kind al zijn ontstaan, doelen en dromen die ik ooit nog eens uit hoop te laten komen.
Wat ik wil bereiken met het artikel van vandaag? Ik heb (nog) geen concreet plan om mijn steentje bij te dragen aan problemen op de wereld. Ook heb ik niet het idee dat ik in mijn eentje de wereld kan veranderen met slechts één daad. Wel draag ik graag een klein steentje bij, al is het maar een druppel op een gloeiende plaat. Oprecht denk ik dat de term ‘vele handen maken licht werk’ hierop van toepassing is. En wij met zijn alles echt een verschil kunnen maken.
Vandaag wil ik enkel en alleen mijn gedachten opschrijven en delen, om zo mijn gedachten toch een stem te geven en een plekje te geven op het internet. Om te laten zien dat ik het ontvangen van producten voor een review nooit als vanzelfsprekend zal zien, dat ik er daarnaast ook heel hard voor werk. Hard omdat ik als ik mijn ouders niet had, ik niet eens de energie en de middelen heb om mijzelf een dak boven het hoofd te bieden en het leven te leven wat ik nu heb. Dat ik ondanks alles mij in een luxe positie bevind, daar ben ik mij enorm van bewust en daar ben ik iedere dag dankbaar voor. Maar het gevoel iets terug te willen doen voor mensen die het zelf niet kunnen blijft groot. En ik hoop dat ik zeker één keer in mijn leven, naast mijn vrijwilligerswerk op eigen boden, een mooie trip mag maken om zelf als persoon rijker te worden door andere mensen te helpen. Rijker in de vorm van ervaringen, het beleven van.. en het terug gaan naar de basis. Naar wat er echt toe doet. En dat ik stiekem de droom van een mooie CHANEL tas blijf houden is oké, omdat een mens nou eenmaal wat te dromen moet hebben. En of die droom haalbaar is of niet, dromen blijven dromen. Dromen geven hoop. En hoop is naast liefde, hetgeen wat deze wereld draaiende houd.
Als jij iets voor een ander mag doen, waar en wat zal je dat dan doen?
